De oplettende lezer is het tussen de regels door waarschijnlijk wel opgevallen dat het de laatste tijd niet zo lekker met me gaat. Ik schreef op 19 november nog een post over gevolgen van leven met een angststoornis, maar had niet kunnen vermoeden dat die angst me zo in z’n greep zou krijgen, dat ik me inmiddels al ruim anderhalve week niet meer ‘normaal’ heb gevoeld.
Ik hou er niet van om te klagen en ik vind van mezelf al vrij snel dat ik zeur en anderen lastig val met mijn problemen. Daardoor hou ik het meeste voor mezelf, enkel zodat niemand last van me heeft. Echt gezond is dat natuurlijk niet.
Praten is nog altijd één van de heilzaamste dingen wanneer je slecht in je vel zit. Mijn blog gebruik ik doorgaans ook liever niet als uitlaatklep, maar omdat ik weet dat veel bezoekers graag persoonlijke verhalen lezen en ook willen weten hoe het mij vergaat, vond ik dat ik er toch wel een tekstje aan kon wijden.
Ondanks dat ik het niet graag toegeef, zit ik al een tijd slecht in m’n vel. Als ik geen last had van m’n ziektefobie, werd ik wel geplaagd door een piekende onzekerheid over mijn uiterlijk (de BDD die opspeelt) wat soms zelfs driftbuien tot gevolg had.
Ik ben niet enkel iemand die niet makkelijk emoties toont, maar driftbuien of ander hysterisch gedrag (ik vind iets al snel hysterisch), dat is al helemáál niets voor mij. Ik maakte me er wel wat zorgen om, maar schoof het af als iets van tijdelijke aard. Waait wel over. Ik ben veel te nuchter voor dit soort onzin!
Het was ergens eind november dat ik merkte dat ik echt dingen uit mijn handen voelde glippen. Ik was continu bang, had neerslachtige en zelfs naar depressief neigende gedachten, ik genoot niet meer zo van dingen, at nog amper, ging zelfs niet meer wandelen en voelde me intens klote.
Vanaf dat moment leek mijn angst voor kanker in een soort stroomversnelling te raken. Ondanks dat ik in de afgelopen twee weken vier keer bij de huisarts heb gezeten (wat ik ook al te gênant voor woorden vind), wilde de geruststelling en de rust maar niet komen en werd ik juist steeds onrustiger en banger.
En dan zijn er de paniekaanvallen. Dagelijks. Om gek van te worden. Ik heb ze wel eerder gehad (altijd gerelateerd tot mijn angst, daarbuiten nooit), maar die had ik hooguit twee keer per jaar en alleen als ik echt, écht iets gevoeld had waarvan ik zeker wist dat het er niet hoorde.
Bijvoorbeeld toen ik in 2012 een knobbeltje in mijn borst voelde wat er inderdaad niet hoorde, maar wat gelukkig een onschuldig vetbultje bleek te zijn. Momenteel krijg ik al een paniekaanval als ik bij toeval iets aanraak waar ik een knobbel denk te voelen. Eigenlijk schaam ik me ervoor dit te schrijven, want ik ben vreselijk bang dat mensen me voor ‘gek’ verslijten.
Angst doet hele rare dingen met je hoofd, in elk geval wel met het mijne! Het schakelt mijn relativeringsvermogen compleet uit en het irritantste is misschien nog wel dat de angst sneller is dan mijn gedachten. Hoe dat werkt?
Op het moment dat ik iets denk te voelen slaat de angst als een bom in, nog voor ik gedacht kan hebben dat het niets voorstelt of dat het er al veel langer zit. Dingen relativeren en mezelf geruststellen werkt dan dus ook niet meer.
Afgelopen donderdag ben ik weer naar de huisarts geweest, dit keer met als doel om een plan van aanpak te maken. Ik was het zó zat! Het enige voordeel van de hele dag bang en onrustig zijn en geveld worden door paniek, is dat je steeds kernachtiger gaat denken. Wat is het ergste? De paniekaanvallen. Hoe kan ik die voorkomen? Dat idee dus.
Ik heb inmiddels zelf al bepaalde regels ingelast die voorzichtig vruchten af beginnen te werpen. Daarnaast heb ik met de huisarts kortgesloten dat er voorlopig elke week een afspraak wordt gemaakt, zodat ik niet steeds door die schaamte heen hoef om wéér te bellen en ook de rust heb dat wanneer ik weer iets voel, ik weet dat ik binnen afzienbare tijd ernaar kan laten kijken.
Dat geeft inderdaad rust, maar ik merk er ook een ander voordeel van. Dat ik mezelf dwing het te laten rusten, omdat ik er niet dagenlang last van wil hebben. Eerder stond mijn leven stil zolang ik niet naar de huisarts was geweest, nu merk ik dat ik iets waarvoor ik bang was of door in paniek raakte, snel snel kan laten vallen.
Binnen 24 uur is de ergste dreiging weg. Het is zelfs al zo dat ik moest nadenken waarvoor ik zondag en maandag ook alweer aan het panikeren was. Dat geeft voor mij ook de bevestiging dat ik mijn angstgedachten niet kan vertrouwen. Ze zijn zo inconsequent en onbetrouwbaar!
Ik praat er ook veel over. Met mijn moeder maar ook met een goede vriend. Praten helpt me niet van de angst af, maar het kan wel verlichten. De schaamte wordt naar hen toe ook minder. Daarnaast knok ik heel hard om hier bovenop te komen.
De kans is groot dat ik medicatie zal moeten gaan slikken, al hoop ik ergens dat ik er op eigen kracht bovenop kan komen. Maar het is zwaar. Ik ben de hele dag door bezig om de angst buiten de deur te houden, ongeacht waar ik ben of waarmee ik bezig ben. Alleen in de late uren zakt het tot een niveau waardoor ik een beetje tot rust kan komen.
De ironie is dat dat ook de tijd is dat ik naar bed moet. Doordat ik elke dag minstens het dubbele van energie verbruik dan normaal door de hoge spanning, ben ik ‘s avonds ook erg moe en kan ik het naar bed gaan meestal dus ook niet lang rekken.
Ik heb op het moment dus geen idee hoe het zal gaan. Hoe ik me binnen een week zal voelen of over een maand. Wel geeft het me wat rust dat er een soort vangnet is gecreëerd in de vorm van wekelijkse afspraken bij de dokter en de regels die ik mezelf heb opgelegd.
Ondanks dat ik in het voorjaar al therapie heb gehad hiervoor en zó ontevreden was dat ik er niet nog een keer aan wilde beginnen, heb ik in overleg met de huisarts besloten alsnog therapie te gaan doen, maar dan tweedelijns, wat inhoudt dat dit een intensievere therapie gaat worden.
Omdat er bij dat soort instanties vaak wachtlijsten zijn, is het niet zeker of ik voor het eind van dit jaar nog terecht kan. Eind van deze week hak ik ook de knoop door of ik aan medicatie ga beginnen of niet. De dokter denkt dat het wel beter is, maar ik mag de beslissing zelf maken.
Het klinkt misschien raar, maar juist nu ik het moeilijk heb en mijn leven écht niet zo leuk is, vind ik het nóg belangrijker om toch mijn ogen continu open te houden voor leuke en fijne dingen, om naast het negatieve van de hele toestand ook oog te houden voor leuke gebeurtenissen en dingen die misschien al wat beter gaan, al is het verschil minimaal.
Zo was ik zaterdag ontzettend blij en trots dat ik voor het eerst in een week geen paniekaanval heb gehad. Dat ik er zondag wél één had, deed daar gelukkig nauwelijks afbreuk aan. Die dag zonder, pakte niemand mij nog af!
Ik probeer het goede van dingen te blijven zien en ondanks dat ik het vertrouwen in hoofd en lichaam grotendeels ben kwijtgeraakt, hou ik me eraan vast dat ik er weer bovenop kom en dat het niet voor het eerst is dat ik moeilijke periodes in mijn leven meemaak en dat ik flexibel en sterk genoeg ben om ook dit weer te overwinnen. De wilskracht is er in elk geval, dat is misschien wel het belangrijkste aspect!
Heb jij ook weleens een moeilijke periode in je leven meegemaakt?
Als je wilt, mag je er wel wat over vertellen in je reactie.
Hi Ester,
Wat een openhartige blogpost. Ik vind het erg knap hoe je verwoordt wat er met je aan de hand is. Wat een …situatie. Ik hoop echt dat de tweedelijnstherapie en wellicht toch tijdelijk medicatie je gaan helpen om je beter te voelen. Ook met mij gaat momenteel (al zo’n 1,5 jaar als ik eerlijk ben) ook niet op z’n best en ook ik heb hulp. Maar verder vind ik het lastig om er meer over te vertellen. Ik vind het ontzettend moedig dat jij dat wel doet! Petje af! En heel veel sterkte. Ik wens je veel mooie, warme dagen toe!
Dankjewel voor je reactie. Ik hoop inderdaad ook dat die therapie wel zal aanslaan en ik ben er inmiddels wel voor 90% zeker van dat ik toch met medicatie zal gaan beginnen. Ik voel me toevallig uitgerekend sinds deze blogpost online ging ietsje beter, maar ik moet ook naar de langere termijn kijken. Terugkijkend op het afgelopen jaar, keerde de angst steeds vaker terug. Het geeft niet dat je het moeilijk vindt om over jezelf te vertellen, het was een vraag, geen verplichting.
Oh wat klote om te lezen dat het niet goed gaat, ik hoop dat je er boven op komt met de therapie die je gaat krijgen, dat deze gaat werken. Sterkte!
Ja leuk is anders.
En ik hoop ook zeker dat ‘t gaat helpen, echt geen zin om de rest van m’n leven als een bang haasje door te brengen!
Wat een ingrijpende blog-post, Ester. Ik weet eigenlijk niet goed hoe ik moet reageren. Ergens bekruipt mij een gevoel dat ik je wil helpen, maar begrijp ook erg goed dat ik dat helemaal niet kan. We kennen elkaar niet eens echt. Maar ook ik heb zo’n rotperiode gehad; zij het minder heftig. Mijn grootste euvel was dan wel dat ik zo lusteloos was, dat ik rekeningen niet meer betaalde. Niet dat het geld er niet was (integendeel), maar gewoon laksheid en ‘de energie er niet voor hebben’. Op een gegeven ogenblik is de stapel zo groot, dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Oorzaak: de zoveelste gebroken liefde. Ik heb echt rondgelopen met het idee: hoeveel littekens passen er eigenlijk op 1 hart? Op een gegeven ogenblik bestaat je hart toch alleen nog maar uit littekenweefsel en da’s niet echt flexibel om nog te kunnen pompen… Een goede vriend heeft me geholpen de stapel rekeningen weg te werken en ik ben 2 jaar bij een pshycholoog en haptonoom geweest. Daar is mij veel duidelijk geworden (over mijn jeugd, mijn ouders en vooral mijzelf daarin) en heeft het de rust in mijn leven teruggebracht. Het littekenweefsel in mijn hart is niet weg, tot grote frustratie van mijn huidige partner: ik zal nooit meer mezelf compleet kunnen laten gaan in de liefde. Maar rust en is wel terug en ik ben ook meer zelfverzekerd.
Veel ‘beterschap’ meissie!
Bedankt voor je openhartige verhaal, voor mij ook wel herkenbaar. Gelukkig is het depressieve nu (nog) niet zo heel extreem, maar ik heb zo’n 10 jaar geleden een periode gekend waarin ik echt zwaar depressief was en heb daar eerst nog een jaar mee rondgelopen voordat ik ermee naar de dokter ging. Ik deed op een gegeven moment niks anders meer dan op bed of op de bank liggen en praktisch de hele dag door huilen en me vreselijk voelen. Ik ben daar uiteindelijk met medicatie en therapie weer helemaal bovenop gekomen, maar vond het wel verontrustend dat ik nu weer soortgelijke gevoelens ervaar met betrekking tot mijn angst. Ik wil dat geen kans geven om zich verder uit te laten bouwen. Ik kan nu nog normaal functioneren (al moet ik mezelf soms wel een schop onder m’n kont geven) en blijf m’n dingen nog gewoon doen. Ik kan het me niet permitteren om de boel de boel te laten.
Ik heb vijf jaar geleden mijn vader plosteling verloren door een bedrijfsongeval nou ik heb die moeilijke periode ook gekend! Zelf ben ik door de huisarts naar pschycholoog gestuurd en heb ik trauma therapie, ik moet zeggen dat ik er nu nog wel last van heb.
Bedankt dat je dit wilde delen. Wat jammer voor je dat je nog steeds niet lekker in je vel zit. Eén van je ouders aan een ongeval verliezen lijkt me ook erg moeilijk om mee om te gaan.
Goh meid, want een pittig verhaal. Ik ben ooit een paar maanden geleden een keer op je blog geweest en daarna niet meer, maar wat herken ik veel in je verhaal over de angst en de paniekaanvallen. Sinds juli van dit jaar slik ik antidepressiva. De laagste dosis en dat was voor mij net genoeg om de hele scherpe randjes er vanaf te halen. Ook ik wilde het liever op eigen kracht doen, maar ik ben zo blij dat ik ze nu slik. Het maakt mijn leven draaglijk en dat was het een half jaar geleden niet. Ik heb cognitieve gedragstherapie gehad en dat was ook niet voldoende. 17 december heb ik de intake voor de tweedelijns. De verwachting is wel dat de daadwerkelijke start van de behandeling pas over twee maanden of zo is. De wachttijden zijn inderdaad lang, maar ik denk wel dat het het wachten waard is. Ook voor jou. Zelf gebruik ik wel heel erg mijn blog om me te uiten. Ik heb moeite met praten hierover. Ik kan het echt bijna niet. Alleen met mijn man kan ik het bespreken. Bij anderen is de schaamte zo groot en intens, dat ik het liefst in de grond wil zakken. Ik blokkeer dan volledig. Ik ben blij om te lezen dat jij wel een paar mensen hebt waar je mee kan praten. Praten is net als schrijven enorm verlichtend. Als laatste wil ik nog even de waardering uitspreken voor jouw huisarts. Echt. Dat je nu elke week kan komen vind ik fantastisch. Je komt er wel meid. Als de wilskracht er is, je de tijd neemt en op de juiste momenten streng maar ook mild voor jezelf kunt zijn, dan kom je er echt. Ik wens je heel veel sterkte. Liefs, Marion
Bedankt dat je dit wilde delen. Wat apart dat wij dus min of meer op één lijn blijken te zitten hiermee. Bij mij bleek cognitieve gedragstherapie bij een eerstelijns psycholoog ook niet voldoende en ook ik ga dus aan een traject bij een tweedelijns psycholoog beginnen. Ik heb een mail met een link van de huisarts doorgekregen waarmee ik me zeg maar kon aanmelden voor een intake gesprek, daarvoor wordt nog contact met me opgenomen. Maar ik verwacht ergens ook niet dat ik voor januari nog aan de slag kan.
Het erover praten heb ik ook moeten leren. Ik zeg ook zeker nog niet alles en het verschilt ook per keer of ik erg openhartig ben of niet. Als ik aan iemand denk te merken dat hij of zij iets anders aan z’n hoofd heeft of zelf in een niet zo goed humeur, dan begin ik al nergens over. Ik ben van oorsprong een binnenvetter en die vervelende eigenschap steekt nog altijd regelmatig de kop op.
Mijn blog gebruik ik bewust niet als uitlaatklep. In de periode dat ik zwaar depressief was, nu zo’n 10 jaar geleden, deed ik dat wel en dat kwam me erg duur te staan. Wildvreemde mensen begonnen mijn blog te bezoeken met als enige reden om mij nog verder de put in te duwen. Ze vonden me een aansteller, iemand die zielig doet om om aandacht te vragen, een complete nietsnut en zelfs mijn uiterlijk moest eraan geloven. Ik was blijbkaar zo lelijk dat het slecht voor je ogen was om naar mij te kijken. Sindsdien zit er altijd een soort filter tussen en laat ik nooit het achterste van m’n tong zien op mijn blog. Zelfs al heb ik inmiddels een fijn publiek rond mijn blog opgebouwd, is de angst dat iemand iets kwetsends zegt op een toch behoorlijk openhartige post als deze, nog altijd ingebakken.
Nogmaals dank voor je fijne reactie, daar leef ik echt van op. Sowieso vind ik het bijzonder dat jij en ook andere mensen ook een stukje van hun eigen verhaal durven te vertellen hier. Ik kan daar wel om vragen, maar dat mensen het dan ook doen is weer wat anders. Dat vind ik bijzonder. Ik geef mensen mijn vertrouwen, maar ze geven het op deze manier ook aan mij terug. Bijzonder en fijn!
Tuurlijk, je bent niet alleen hierin. Veel mensen hebben dit, in mindere of meerdere mate. Ik ook. Er was een periode dat het heel heftig was, maar nu is het, ruim decennium later bijna weg. Zonder pilletjes. Het komt alleen terug als buiten het licht afneemt. Dan word ik te vroeg wakker en voel me om de een of andere reden ongerust. Vaak is er geen enkele aanleiding voor en dat is dan ook wat ik aangrijp om dit de kop in te drukken. Er is immers evenveel om schik in te hebben als schrik en de keuze is aan mij. Ik ben trots op je dat je dit deelt. Dat is dapper. En dapper zijn is meteen ook je uitweg.
Ik weet inderdaad dat ik niet alleen ben en dat is goed om te weten. Je hebt daar inderdaad in ons persoonlijk contact weleens iets over verteld. Ik ben zelf zo’n 10 jaar geleden zwaar depressief geweest en ik ben erg blij dat dat nu niet aan de orde is, maar ik wil het ook geen kans geven om het verder te laten groeien. ‘Gelukkig’ zijn deze neerslachtige gevoelens bij mij alleen geconcentreerd rondom de angst, het is niet zo dat ik zeg maar helemaal in de put zit. Dat was destijds wel het geval. Ik wil ook liever niet aan de pillen en op een dag als vandaag dat ik me toevallig tot nu toe best goed voel heb ik helemaal zoiets van: “gaan we écht niet doen”, maar ik moet ook naar de langere termijn kijken. Dat het zo erg is als nu zakt misschien vanzelf wel weer weg, maar ik mag niet uit het oog verliezen dat mijn angstklachten het afgelopen jaar sterk zijn toegenomen, ondanks de therapie afgelopen voorjaar. Lastige keuze in elk geval! En dapper zijn is zeker een uitweg.