In de Weekly Snaps van vorige week schreef ik nog dat ik een ‘turbulente week’ had gehad. Het was maar goed dat ik toen nog niet wist wat me te wachten stond. Afgelopen week was een enorm moeilijke en intensieve week.

Dagen leken weken te duren en ik heb bijna elke dag een hevige paniekaanval gehad, wat me fysiek en mentaal uitput. Gister was de eerste dag zonder, vandaag een lichte. Ik leef bij de dag en probeer niet te veel te verwachten.

Toch waren er gelukkig ook leuke dingen. Sinterklaas vieren bij oma, twee vrienden op bezoek in één week tijd, een mooie kerstboom en de laatste keer fysio. Juist als het slecht met me gaat, probeer ik me nog meer dan anders vast te houden aan fijne dingen. Vooral afleiding werkt vaak goed en als dat niet op m’n pad komt, zoek ik het zelf op. Happiness is a way of life…

dinsdag 2 december

Maandag sla ik over, dus gelijk door met dinsdag. Niet de meest geweldige foto, maar Bas had deze dag voor het eerst dit jaar weer een jasje aan. Het was dan ook heel koud en Bas is net als zijn baasje een koukleum.

Ondanks dat sommige mensen het zielig vinden om een hond een truitje aan te trekken, vindt Bas het maar wat lekker. Ik vind het pas zielig als dat beestje als een rietje staat te beven als het koud is. Dit houdt hem warm en hij draagt het graag. Hij heeft allang door dat zo’n breisel hem een lekker warm lijfje geeft.

Wandelen met Bas

woensdag 3 december

Een dag die eigenlijk een feestelijk tintje had moeten krijgen vanwege m’n laatste keer fysio (begonnen in mei!), maar dat liep even anders. Het begon nog vrij rustig. Met een foto van mijn fijne schoenen, mooie tulpen die m’n moeder had staan en m’n laatste bezoekje aan de fysio. Toen ik daar zat te wachten, kwam ik in een tijdschrift dit citaat tegen. Ik ben niet gelovig, maar een tekst als deze kan iedereen op zijn of haar eigen manier invulling geven.

‘s Middags liep anders dan gepland. Omdat ik helaas een heel hevige paniekaanval kreeg, is m’n moeder later naar mij toe gekomen en zijn we vervolgens nog op een kerstboom uit geweest, waarvoor ik slaagde bij Ranzijn.

Er stonden er genoeg om uit te kiezen en ik spotte ook nog wat leuke kerststukjes en een paar wel heel bijzondere cactussen. Iets met ‘Euphorbia’. Tot slot gezwicht voor een oliebol bij de kraam die buiten stond en weer terug naar huis.

donderdag 4 december

Wéér naar Ranzijn, dit keer naar de dierenkliniek die daar gevestigd is, voor de jaarlijkse enting van Bas. Ik spotte daar de manshoge Kerstman met rendier. Het lijkt toch net of ze in de lens kijken! Ook daar ging het helaas weer finaal mis, waardoor ik geen foto’s heb gemaakt van leuke kerstversieringen. ‘s Avonds kwam Martin langs om me wat afleiding te bezorgen.

We liepen de stad in (koopavond) waarbij ik de foeilelijke roze dennenappel kerstbal spotte in een witte boom (HEMA) en de antieke telefoons in een pop-upstore met aparte artikelen. Tot slot zijn we naar de McDonald’s gelopen om een hapje te eten. Ik kreeg de helft maar op, maar het was leuk. De tekst op de beker moest ik natuurlijk even vastleggen, want ik kan alles om blij van te worden goed gebruiken!

zaterdag 6 december

Vrijdag vierden we min een wat versimpelde versie van Sinterklaas bij oma, waarover je gisteren al kon lezen, maar foto’s heb ik desondanks de hele dag niet gemaakt. Dat maakte ik de dag erna goed, toen ik voor de tweede keer naar Intratuin ging, dit keer met een vriend. Ik was er vrijdag voordat we naar oma gingen al geweest met m’n moeder, maar omdat ik toen net een paniekaanval had gehad, liep ik zo’n beetje met oogkleppen op rond.

Ik weet dat als ik dan toch foto’s ga maken, het nooit leuke plaatjes oplevert. Dus ik was blij dat ik vandaag nog een ‘herkansing’ kreeg. Geen paniekaanval, wel het halve tuincentrum op de foto gezet. Wat een werk hebben ze er daar van gemaakt om de boel mooi aan te kleden! Ook het kerstdorpje was weer leuk om te zien. Het schattige witte konijn heb ik trouwens ook geaaid. Hij voelde zó zacht aan dat ik bijna zin kreeg om ook een konijn te nemen!

Van vandaag heb ik geen foto’s. Het was zulk rotweer dat ik mijn wandeling met Bas beperkt heb tot een klein rondje en ik ben ‘s middags zelfs nog op de fiets gestapt om naar Woudrichem te rijden waar ik met een vriend had afgesproken, maar bedacht me halverwege en ging weer naar huis. In het (bijna) donker op een nat wegdek rijden met zo’n hoofd als het mijne, dat is echt vragen om problemen, plus dat ik er zo weer verkouden van zou worden.

Hoe was jouw week?