Het begint nu echt te korten, na deze heb ik nog negen vragen klaarstaan om te beantwoorden. Negen weken dus. Zitten we tegen die tijd niet onderhand in het voorjaar? Dat vooruitzicht maakt me blij! De vraag van vandaag is om vijf dingen te noemen die ik spannend vind. Nu kun je dat op meerdere manieren opvatten, maar ik hou het graag netjes. 🙂

Nieuwe mensen leren kennen

Ik geef het maar toe: Ik ben niet zo’n sociaal wonder. De laatste jaren gaat het al beter, maar ik kan nogal dichtklappen als ik mensen leer kennen. Aan de andere kant kan ik soms juist ook weer een beetje doorslaan en het enthousiasme van een jonge hond aan de dag leggen als ik iemand erg aardig vind en deze graag op een vriendschappelijke manier beter wil leren kennen.

Maar contacten leggen vind ik nog altijd lastig, dat zal altijd wel een dingetje blijven. Je moet mij ook niet in een groep zetten met de opdracht om met iemand een praatje te maken, want dat gaat niet werken. Op mijn tijd en mijn manier, en anders niet.

Heel persoonlijk schrijven op mijn blog

Ik ken blogs waarop heel persoonlijk wordt geschreven. Tot in detail worden emoties beschreven en vorm gegeven ‘op papier’. Ik heb dat ook gedaan, maar bij mij liep dat verkeerd af. Het was in de beginjaren dat ik praktisch van al mijn zielenroerselen verslag legde op mijn blog en dat bleek als de befaamde rode doek op een stier te werken bij bepaalde mensen waarvan ik op de dag van vandaag nog steeds niet weet wie ze zijn en hoe ze op mijn blog terecht kwamen.

Ik ben voor afschuwelijke dingen uitgemaakt. Ze zagen in mij een geschikt doelwit, omdat ik me kwetsbaar durfde op te stellen. Ik was een loser, een nietsnut en zó lelijk dat ‘t slecht voor je ogen zou zijn om naar te kijken.

Sindsdien heb ik dat hele persoonlijke flink teruggeschroefd. Ik kan nog steeds persoonlijk schrijven, maar het is nu op een meer informatieve manier. Op die manier zit er een extra stukje beveiliging ingebouwd. Mijn deur trappen ze niet nog eens in!

In het donker fietsen

Sommige mensen vinden het al verbazingwekkend dat ik met mijn 5% zicht gewoon kan fietsen (en hard ook), maar voor mij is dat de gewoonste zaak van de wereld. Sterker nog: ik wil altijd meer. Zo heb ik mezelf een jaar of 2 geleden getraind om beter in het donker te kunnen fietsen.

Hoe ik dat precies gedaan heb, weet ik niet, maar het werkte wel. Toch vind ik dat nog altijd lastig. Het kost enorm veel energie omdat ik de rand van de weg en stoepen soms nauwelijks zie, maar ook weer niet in een slakkengangetje wil rijden.

Mijn fiets en zijn schaduw

Vertellen dat ik verliefd ben

Ik ben niet zo goed met emoties. Ik stop ze liever weg dan dat ik ze laat zien, huilen vind ik voor baby’s, emotioneel doen vind ik snel hysterisch en ik voel me erg kwetsbaar als ik in het openbaar laat zien dat ik bijvoorbeeld erg verdrietig of juist verliefd ben. Dat is een stukje ingebouwde bescherming wat veel met het verleden te maken heeft.

Nou ben ik niet snel zenuwachtig, maar toen ik in het vroege voorjaar van 2013 doorkreeg dat ik toch wel héél erg verliefd aan het worden was op R. heeft het uiteindelijk bijna een jaar geduurd voordat ik hem dat durfde te vertellen en niet eens rechtstreeks, maar via een mailtje.

Wat een slappeling dat ik me voelde, maar van het idee dat ik ‘t recht in z’n gezicht moest zeggen, heb ik nachten niet geslapen. Uiteindelijk komt dat allemaal voort uit de angst om gekwetst te worden, wat uiteindelijk alsnog gebeurde. Ik kan er blijkbaar niet onderuit.

Mijn angsten overwinnen

Eigenlijk zeg ik dat verkeerd. Ik vind het niet spannend om angsten te overwinnen, maar ik vind het ‘wél heel spannend of dat ook echt gaat lukken. Het is de laatste maanden zo erg geworden en ik ben gewoon zo bang dat ik hier de rest van m’n leven mee rond moet lopen. Ik wil er zo graag vanaf! Ik heb in het voorjaar al therapie gehad en was toen vastbesloten dit te gaan overwinnen. De teleurstelling was enorm toen bleek dat het geen moer had uitgehaald.

Nu had ik ook niet echt een klik met de behandelaar maar toch. Ik was er zo positief in gestapt, was helemaal vastbesloten het te overwinnen en dan lukt het niet. Het voelde als falen. Ik ga binnenkort met een nieuw traject starten, dit keer tweedelijns psychologie en ik hoop echt dat het me dit keer wel gaat lukken. Het móet gewoon!