Het was zondag begin van de avond dat ik me realiseerde dat het al best een tijd geleden is dat ik verteld heb hoe het nou écht met me gaat. Zo nu en dan laat ik tussendoor wel iets vallen en als je Weekly Snaps een beetje bijhoudt, zal je kunnen constateren dat ‘t een stuk beter gaat dan pak ‘m beet twee maanden geleden, maar hoe gaat het nu echt?

Voor de mensen die nu net binnen komen vallen en geen idee waar ik het over heb? Ik heb al jarenlang last van een ziektefobie die in het afgelopen halfjaar een spurt lijkt te hebben genomen en vele malen erger is geworden. Begin december schreef ik de laatste update.

Ik heb een moeilijke start gehad wat betreft behandeling en medicatie. Omdat het in december zó slecht ging dat ik mezelf nauwelijks overeind kon houden en door angst ook last had gekregen van depressieve klachten, heb ik na lang twijfelen uiteindelijk besloten voor de tweede keer in m’n leven aan antidepressiva te beginnen.

De vechter in mij wilde het tegenhouden, want ik ben erop gebrand om alles op eigen kracht te kunnen. De realist zei dat ik nu alles aan moest pakken wat me kon helpen, zeker omdat ik weer hetzelfde medicijn zou gaan slikken wat ik zo’n 12 jaar geleden ook heb gehad, en daar nooit nadelige gevolgen van heb gehad. Dus ging ik voor de medicijnen. Aanvankelijk 25mg en na een week of anderhalf opgehoogd naar 50mg. Dat is het ook gebleven.

Op 11 december 2014 startte ik met de medicatie en het was maar goed dat je van tevoren niet weet wat de toekomst brengt. December was een vreselijke maand. De enige echt nare bijwerking van dit soort medicatie, is namelijk dat ze je klachten de eerste tijd sterk verergeren en ik had ‘t al zo moeilijk.

Ik heb mezelf er met moeite doorheen kunnen slepen en probeerde me op te trekken aan kleine leuke dingen, al konden feestelijkheden zoals kerst en oud en nieuw me gestolen worden. De maand sleepte zich voort en ik zag nog geen vooruitgang.

Winterse zonsondergang

Ook in januari was er aanvankelijk nog geen verbetering. Pas kort na mijn verjaardag merkte ik voorzichtig dat ik iets rustiger leek te worden. Uiteindelijk bleek dat inderdaad de werking van de medicatie te zijn.

Het heeft vervolgens nog tot ongeveer het einde van de maand geduurd, voordat ik met recht kon zeggen dat ik me beter voelde. Niet beter als in verlost van de angst, maar geen paniekaanvallen meer en de scherpe randjes er vanaf.

Sinds die tijd is het redelijk stabiel. Ik heb sinds december geen paniekaanvallen meer gehad en ondanks dat ik nog steeds on de week bij de huisarts zit om mogelijke nieuwe ‘vondsten’ na te laten kijken, kan ik gelukkig ook weer volop genieten van dingen en lukt het ook meestal wel goed om afleiding te vinden als het even wat minder gaat. De angst is desondanks nog steeds altijd aanwezig en ook meer dan voordat die nare periode begon.

Eerst was ik eigenlijk alleen bang voor borstkanker. Nu kan ik al in de stress schieten van een onderhuids hobbeltje op m’n been of een jeukend plekje op m’n rug. Ik voel me nog steeds een aansteller als ik erover vertel, dus doe dat niet graag. Ondanks dat ik weet dat ‘t niet goed is, ben ik min of meer gestopt met erover te praten.

Ik laat mensen vaak liever in de waan dat ik weer de oude ben, dan dat ik ze lastig val met mijn angsten die tot nu toe altijd voor niks zijn. Ik heb het helaas ook al mee mogen maken dat een jarenlange vriendschap verbroken werd, omdat de persoon in kwestie vond dat ik ‘altijd wat mankeerde’ en meer voor een ander zou moeten doen. Dat maakt me nog voorzichtiger.

Qua therapie wil het ook niet opschieten. Ik ben op 5 december 2014 aangemeld, maar omdat er tot twee keer toe iets fout is gegaan, duurde het tot begin februari voordat ik überhaupt een intakegesprek had. De eerste sessie werd gelukkig wel kort daarna gepland, maar was meer een kennismakingsgesprek.

Vervolgens was ‘t de bedoeling om elke week een afspraak te plannen, maar de eerstvolgende werd al 2 weken later, omdat de behandelaar in kwestie eerder geen tijd had. Vervolgens werd er vorige week een paar uur voor de geplande afspraak gebeld, dat deze geannuleerd moest worden, omdat ze ziek was. Inmiddels is er weer bijna een maand voorbij dus, terwijl ik nog steeds niet echt met therapie ben gestart.

Tekst op de muur in het ziekenhuis

Het uitblijven van therapie ter ondersteuning heeft ook z’n voordelen gehad, gek genoeg. Ik ben iemand met een behoorlijk sterke persoonlijkheid en mijn zelfredzaamheid heeft me echt gered in de afgelopen maanden.

Ik kwam onlangs nog ergens een citaat tegen welke beschreef dat je pas weet hoe sterk je bent, als je geen andere optie meer hebt. En dat is waar. Als je zo op jezelf wordt teruggeworpen, word je vanzelf wel gedwongen om dingen te verzinnen om je leven toch een beetje leefbaar te houden.

Ik vergaarde nieuwe inzichten, ontwikkelde methodes en leerde ook hoe belangrijk acceptatie is. Ik ben in veel dingen erg gericht op het hebben en houden van controle en de grootste les die de afgelopen tijd heb geleerd, is dat ‘t je uiteindelijk nergens brengt. Toen ik voor het eerst accepteerde dat die angst er was, zonder deze koste wat kost onder controle te willen houden, was ik bang dat ik mezelf zou verliezen en in een enorm gat zou vallen. Er gebeurde niks!

Eigenlijk ben ik wel ontzettend trots dat ik, puur op eigen kracht al zover ben gekomen. Oké, de medicatie helpt ook wel een handje mee, maar de dosering is er niet naar om te kunnen zeggen dat ik ‘onder de pillen’ zit en dat ik er dus zelf niet meer aan hoef te werken om me beter te voelen.

Ik heb nog steeds last van angst, dus het is niet zo dat medicijnen alles wegnemen. Door te leren accepteren, de controle stukje bij beetje los te laten en mijn eigen angstgedachten te beoordelen op betrouwbaarheid, ben ik al heel ver gekomen.

In de laatste alinea van de blogpost van 8 december schreef ik het volgende:

Ondanks dat ik het vertrouwen in m’n hoofd en lichaam grotendeels ben kwijtgeraakt, hou ik me eraan vast dat ik erbovenop kom en dat het niet voor het eerst is dat ik moeilijke dingen of periodes meemaak en dat ik flexibel en sterk genoeg ben om ook dit te overwinnen.

Dit is precies hoe ik er nog steeds over denk. Ik geloof dat ik eens geschreven heb dat ik toen al wist dat ik hier sterker uit zou komen. Ondanks dat ik er nog lang niet ben en ik er voor zou willen tekenen om minstens een week niet lastiggevallen te worden door angst of onrust, heb ik nu al heel veel geleerd uit deze periode. Over de menselijke geest, over wat wel of niet goed voor je is en vooral over mezelf.

Het is eigenlijk ook best grappig dat ik mijn nieuwe inzichten onbewust inmiddels ook toepas op andere situaties in mijn leven. Ik merk het. Ik ben minder krampachtig, laat dingen sneller toe zonder dat meneer Ja-Maar weer op de voorste rij zit en me weerhoudt van duizend-en-één-dingen die ik zó graag zou willen doen, maar niet mag, omdat ze onverstandig zouden zijn, niet passen bij wie ik ben of ze me zouden gaan spijten. Schijt aan Ja-Maar, ik leef in het nu!