Gister bleef het onverwachts toch een dagje stil. Ik had geen zin om te bloggen en ook geen idee waarover. Gisteravond was mijn hoofd weer zo overbevolkt dat ik ook voor vandaag weer niets geschreven had en toen ik voor mijn doen extreem vroeg: om half zeven wakker werd en dacht aan wat recente gebeurtenissen en bepaalde gesprekken, had ik opeens dit idee.
Het zal je vast niet ontgaan zijn, dat ik al een paar keer heb geschreven dat het best goed met me gaat en dat er sowieso veranderingen gaande zijn. Dat ik sterk het gevoel heb in een proces te zitten en eigenlijk niet alleen (zoals ik wel had verwacht), vergeleken met mijn angst. Ik heb het ook helemaal gevonden in mindfulness en vertel je in deze post graag over wat kernthema’s en wat ze voor mij betekenen.
Loslaten
Ik ben wat dat betreft een echte Steenbok en een ‘terriër’. Als ik eenmaal iets beet heb, laat ik niet snel meer los. Ik heb soms moeite met loslaten, vooral met dingen die me erg aan het hart gaan. Of het nu gaat om iemand die ik maar niet kan vergeten, maar die ik toch nooit meer zie of het loslaten van een vervelende opmerking die me gekwetst heeft.
De laatste tijd merk ik dat het loslaten los begint te komen. Ik heb blijkbaar altijd de gedachte gehad dat loslaten vergeten betekent en vooral in de context van bepaalde personen, wilde ik dat niet toestaan.
Toch is het iets heel anders. Ik bijt me alleen vast in dingen waar ik ook een bepaalde mate van plezier aan ontleen. Ook al geven ze me niet altijd de voldoening waarop ik had gehoopt, ik krijg er toch ook wat voor terug. Een goed gevoel is waardevol!
Geduld
O, Ester en geduld. Dat is een verrekt lastig puntje. Ik ben niet de meest geduldige persoon. Nooit geweest ook. De opmerking “Als jij iets in je kop hebt, dan heb je het niet in je kont” is dan ook nogal eens tegen mij gezegd, soms hoofdschuddend en al. Een wat vreemde uitdrukking die misschien niet iedereen kent, maar het komt erop neer dat je 100% je zinnen zet op iets wat je wilt en dat het ook eigenlijk nog gister gebeuren moet.
Het thema ongeduld komt bij mij eigenlijk op bijna alle fronten voor. Als ik iets moois zie in een folder, ren ik als het even kan (lees: mijn bankrekening het toelaat) gelijk naar de winkel en als ik iets leuks in het vooruitzicht heb, kan ik bijna niet wachten tot het zover is! En dat zijn slechts twee voorbeelden. Wonderbaarlijk genoeg heb ik alleen geduld in situaties waarbij liefde in het spel is. Dan kan ik jaren wachten.
Accepteren
Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference. Dit zinnetje heb ik al heel wat keren voorbij zien en horen komen, maar de echte waarde ervan was nooit zo tot me doorgedrongen. Toch is het een heel krachtige uitspraak, waar je zoveel inspiratie en energie uit kunt putten.
Pas de laatste tijd leer ik wat het echt is om dingen te accepteren. Ze op te merken en vervolgens te laten voor wat het is. Ik wilde nooit accepteren. Alles wat niet in mijn lijf of in mijn hoofd hoorde, moest weg en daar vocht ik tegen. Hard. Waarom zou ik iets accepteren wat ik niet wil? Toch bracht me dat niets.
Juist doordat ik nu leer om dingen te accepteren zoals ze zijn, zonder erover te oordelen, brengt rust. Ik leer zelfs mezelf wat meer te accepteren. Ik laat me vaker leiden door gevoel dan door dat stemmetje wat me altijd belerend toespreekt en ik mag meer van mezelf. Ik accepteer dat dingen gebeuren, hoe onlogisch soms ook.
Vertrouwen
Vertrouwen in jezelf? In de wereld om je heen? Een woord met een enorme lading en niet altijd even makkelijk. In dit geval (of eigenlijk dus in mijn geval), gaat het vooral om het leren hebben van vertrouwen in mezelf. Dat het wel goed komt, dat niet alles is wat het lijkt.
Dat ik mezelf, mijn geest en lichaam meer moet leren vertrouwen. Ook niet makkelijk, maar als alles makkelijk zou zijn, zou het leven ook zo saai worden. Ik vind vertrouwen vaak best moeilijk. Andere mensen, maar ook mezelf. Weer dat stukje van alles onder controle willen hebben.
Niet oordelen
Bij oordelen denk je gelijk aan een oordeel klaar hebben over andere mensen. Dat iemand die wat dikker is zich zeker elke dag vol vreet en dat iemand die alternatieve kleding draagt een onaardig persoon is.
Dat soort oordelen doe ik eigenlijk niet tot nauwelijks aan, omdat ik zelf maar al te goed weet hoe het is om beoordeeld en vervolgens daarop afgerekend te worden. Maar er is een andere variant van oordelen waar ik me dagelijks aan schuldig maak.
Stel: Je hebt een vriend aan de telefoon en hij is vrij kortaf. Wat er dan bij mij gebeurt, is dat ik dingen voor de persoon in kwestie in ga vullen en het ook meteen op mezelf betrek. Ik zal wel iets verkeerds gezegd of gedaan hebben.
Dat is dus ook oordelen! Alle vakjes die grijs blijven, ga ik als het ware zelf inkleuren. Zodat ik overal een verklaring voor heb. Al is dat dus vaak een verklaring die helemaal niet klopt, maar wel voor onrust en negatieve gevoelens zorgt.
Waar ik misschien niet bewust over anderen oordeel, heb ik wel altijd een oordeel over mezelf klaar. En die zijn meestal ongenadig hard. Ik heb een lelijk figuur, een rare houding, mijn stem is stom, ik heb rare benen enzovoorts.
De oordelen gaan vrijwel altijd over mijn uiterlijk, maar ook daarbuiten gaat het ‘feest’ door. Want als ik zus of zo doe, is dat raar, vinden anderen daar vast iets van of past het misschien niet bij wie ik ben. Wie bepaalt dat? Ook oordelen dus en wederom een vorm waar ik me vaak aan schuldig maak.
Niet streven
In de basis is het goed om naar dingen te willen streven. Om de trein van tien over acht te halen, je werk op tijd af te krijgen, misschien een kilootje af te vallen voor de zomer of om eens wat vaker lief te zijn voor de mensen om je heen. Maar het is de kunst om niet door te slaan. Het streven niet alle voorrang te laten krijgen en dingen niet meer in verhouding te kunnen zien.
Ik heb zelf het idee dat het streven bij mij over het algemeen meevalt, maar er zijn wel situaties waarin ik een doel voor ogen heb en dat ook echt moet halen. Streven mag, maar het moet niet ten koste gaan van andere dingen en niet alle energie opeisen.
Aanvaarden
Is dat eigenlijk niet hetzelfde als accepteren? Nee, dus. Accepteren is letterlijk het erkennen van dingen. Bij aanvaarden gaat het een stapje verder: Je accepteert iets en gaat erin mee, laat het toe om je erdoor te laten beïnvloeden.
Een beetje lastig uit te leggen, maar ik denk dat de meeste mensen de essentie van het verschil tussen accepteren en aanvaarden wel begrijpen of er zelfs een eigen invulling aan geven.
Zo moet ik leren aanvaarden dat ik bepaalde angsten heb, die misschien nooit helemaal zullen verdwijnen. Juist door deze te aanvaarden, geef ik ze minder speelruimte. Ik aanvaard namelijk dat ze er zijn, in plaats van ertegen te vechten.
Frisse blik
Elke situatie ingaan met een frisse blik, ook al heb je iets honderd keer gedaan. Door meer in het hier-en-nu te leven, wordt dat ook makkelijker. Het is verleidelijk om negatieve gedachten te hebben of krijgen bij dingen die je al vaker hebt gezien of gedaan. Want het wordt eentonig, saai.
Ja, nu weet ik het wel. Doe ik ook aan mee. 
Toch is het beter om telkens opnieuw met een frisse blik te starten. Geen dag is hetzelfde en ook al heb je hetzelfde klusje al zo vaak gedaan of heb je al zo vaak dezelfde wandeling gemaakt, toch is het nooit precies hetzelfde.
Vriendelijkheid
Ik ben over het algemeen best vriendelijk naar andere mensen. Ik groet anderen op straat, steek een hand op als een auto me laat oversteken op een plek waar geen zebrapad is of geef iemand een compliment. In dit geval gaat het over vriendelijk zijn voor mezelf. Mild. Niet gelijk weer dat oordelen en keihard zijn.
Eigenlijk komen de punten oordelen en accepteren/aanvaarden samen in dit thema. Vriendelijk zijn voor mezelf betekent in mijn geval nóg meer naar mijn gevoel dan mijn verstand luisteren, minder hard zijn voor mezelf, de lat minder hoog willen leggen en mezelf toestaan van dingen te genieten, die ik anders misschien niet zou tolereren.
Aan welk punt zou jij nog wel willen werken?
Mooi artikel! Ikzelf wil de balans vinden van wat ik wel aan kan en niet, gezien het feit dat ik Chronisch ziek ben waardoor dingen soms niet helemaal lukken terwijl ik veel meer zou willen doen dan wat ik nu vaak kan.
Dank je! En misschien dat je dan ook wel iets aan de mindfulness-technieken hebt!
Wat een mooi artikel, Ester! Heel erg fijn om te lezen. Dat stukje over aanvaarden zet me echt even aan het denken. Daar kan ik wel wat mee.
Dankjewel!