Ik heb weinig uitjes en als er dus eens één op het programma staat, ben ik zo’n beetje de hele dag in stuitermodus, omdat ik er zo ontzettend veel zin in heb. Dat was dit keer dan ook niet anders, al leek een in rap tempo opkomende verkoudheid met bijbehorende lamlendigheid, nog bijna roet in het eten te zullen gooien.

Gelukkig wist ik mezelf in de loop van de dag op te peppen met een stoomsessie, paracetamol, Echinaforce en een verkwikkend middagdutje. Tegen de tijd dat de auto voor de deur stond, was ik helemaal klaar voor een avond vol muziek en gezelligheid!

Ik ging met drie vrienden naar een evenement genaamd Vrienden van ‘t Rondeel: Een muzikaal feestje in Woudrichem. Ik ben daar twee jaar geleden ook geweest en dat was zeker de moeite waard!

Ik was al uren van tevoren begonnen met mezelf klaarmaken: Haren doen, maskertje, tussen de bedrijven door (lees, Facebook chats met verschillende mensen) omkleden en make-up aanbrengen: Een donkere ooglook met aubergine en grijs, afgemaakt met zwarte eyeliner, lichte blush en een neutrale lipkleur.

Ik vond het resultaat geslaagd en nadat ik onderstaande foto later op Instagram kieperde, scheef iemand er al onder: “Je wordt steeds mooier”. Nou denk ik daar zelf wat anders over, maar toch wel erg leuk om te horen!

Ready to party!

Ik droeg deze avond trouwens een nieuwe zwarte top met lange mouwen van Jane Norman, met een opengewerkte hals met broderie op de voorkant en een deels open rug met linten van chiffon achterin de nek, die je kunt strikken of knopen. Ik was in het zwart en combineerde de top met een wijd uitlopend lederlook rokje en zwart leren laarzen met een hoge schacht en ritsen op de kuit. Panty erbij en klaar!

Ondanks dat het om half negen begon, hadden we pas rond half tien afgesproken, omdat het bij zoiets niet gelijk storm loopt en het altijd een beetje knullig staat als je ergens als eerste bent. Vervolgens de kaartjes afgegeven en daarvoor in ruil een stempel gekregen en naar binnen, waar inmiddels al de nodige mensen verzameld waren en een gezellige drukte heerste.

Ik maakte af en toe foto’s met m’n iPhone en twee filmpjes. Ondanks aanvankelijke twijfel, had ik mijn Canon toch maar thuis gelaten. Podiumfotografie trekt me nog altijd enorm, maar als ik m’n camera meeneem, ben ik uiteindelijk meer bezig met fotografie dan met socializen en dat is niet zo gezellig voor de rest. Sowieso is het nogal een zwaar kreng en had ik de hele dag al een onverklaarbare spierpijn in nek en schouders. De iPhone volstond dus prima voor deze keer.

Vrienden van ’t Rondeel

Bovenstaand een viertal foto’s. Van de ruim twintig die ik deze avond maakte (een magere oogst vergeleken met de aantallen die ik doorgaans met m’n spiegelreflex schiet tijdens een dergelijk evenement), heb ik er uiteindelijk maar vijf overgehouden die ik de moeite waard vond. Zoiets blijft toch lastig, zelfs met de spiegelreflex moet je de nodige instellingen en aanpassingen doorvoeren voor een optimaal resultaat.

Ik maakte dus ook twee filmpjes, die ik uiteindelijk samenvoegde tot één. Normaal pleur ik alle filmpjes die ik met de iPhone maak (dat zijn er nooit zoveel) zonder enige vorm van bewerking in een mapje, maar omdat één van de twee op z’n kop was en dat ook zo gek staat, heb ik ‘m door Pinnacle Studio gehaald en de andere erbij gezet en er een compilatievideo van gemaakt. Ook geen geweldige kwaliteit in vergelijking tot wat ik gewend ben, maar anderzijds vind ik het voor zo’n telefoontje ook weer geen heel slechte prestatie.

Het evenement was rond half twee afgelopen. We sloten de avond in Gorinchem af met een Turkse pizza bij m’n favoriete eettentje, waar we maar nét op tijd waren, namelijk tien minuten voor sluitingstijd.

Gelukkig konden we nog wel een paar pizza’s halen om mee te nemen, die we vervolgens tussen diverse lachbuien door bij mij thuis op hebben zitten eten. Het was uiteindelijk een uur of half vier (wel al zomertijd) dat mijn bed en ik elkaar weer zagen.

Ondanks dat ik de tel een beetje kwijt was geraakt met het aantal biertjes wat ik weggewerkt heb, flink hees was van elkaar toe moeten schreeuwen om verstaanbaar te zijn en m’n haren meer weg hadden van golvende leeuwenmanen, voelde ik me geweldig! Ik ben dan misschien niet echt een uitgaanstype, maar die enkele keer dat ik ergens bij van de partij ben, vermaak ik me kostelijk en geniet ik met volle teugen van elke minuut. Wat een fijn feestje was dat!