Ik schreef in de blogpost van 21 april al dat ik die post de titel ‘Trots!’ had willen geven, maar dat wegens de veranderde omstandigheden niet deed. Nu, bijna een maand verder, ben ik nog veel trotser. En de uitslag van het tijdens de operatie weggenomen weefsel is binnen!

Positief

Positief, die is dubbel bedoeld. Het wordt wel een beetje ingewikkeld zo, met een dubbele titel en een koptekst met dubbele betekenis, niet? Ik zal je niet langer in spanning houden (dat deed de chirurg godzijdank ook niet), de uitslag is positief! Het weggesneden weefsel bleek goedaardig.

Positief geldt in dit geval ook zeker voor mezelf. Niet dat ik al uitging van een positieve uitslag (ik probeerde me zo blanco mogelijk te houden), maar dat de intense spanning die ik had verwacht te zullen ervaren, grotendeels uitbleef. Oké, ik was nerveus, merkte dat goed aan lijf en hoofd, maar het was allemaal nog best te behappen. Ik heb erger meegemaakt, véél erger.

Fibrowattes

Het weefsel wat is weggesneden, blijkt een fibroadenoom te zijn. Wat hier de exacte medische omschrijving van is weet ik niet, maar de chirurg legde uit dat het een soort samenklontering van bindweefsel is en volkomen onschuldig. Om de woorden van mijn eigen huisarts te citeren “Dat is echt helemaal niets!”. Het weefsel is op het lab in plakjes gesneden (getver!) en vervolgens stukje voor stukje onder een microscoop bekeken. Daar is vastgesteld dat het goedaardig was.

Technisch gezien ben ik dus voor niets geopereerd, die hele snijsessie was dus eigenlijk niet nodig geweest. Toch zie ik dat wel anders. Ik ben blij dat ik het weg heb laten halen. Gewoon om 100% garantie te hebben dat het weg is, ook al was het dan goedaardig. Ik ken mezelf en mijn twijfels maar al te goed en presteer het soms zelfs nog om een onderhuids vetbultje (lipoom) wat er al sinds jaar en dag zit, opeens in twijfel te trekken.

Van mening veranderd

Een andere reden, misschien wel de voornaamste, dat ik blij ben dat ik die operatie heb laten uitvoeren, is omdat een klein deel van mijn ziektevrees bestond uit angst voor operaties. Dat leek me zoiets onoverkomelijks.

Operaties gebeurden naar mijn idee alleen bij mensen waarmee écht iets mis is en als je onder het mes gaat, is het serieus. Dat ze in het ziekenhuis met een scalpel aan de gang gaan met hetzelfde gemak als dat jij je nagels knipt, had ik niet voorzien.

Natuurlijk is niet elke operatie hetzelfde en elke reden ook niet, maar ik heb nu wel geleerd dat a. operaties meevallen, of in elk geval mee kunnen vallen en b. dat het feit dát je geopereerd wordt, niet zonder meer betekent dat er iets mis is, en dat de uitslag alsnog positief kan zijn. Een vriend schreef van de week al typerend: “Je bent zomaar geopereerd, zie je maar”. Dat klopt!

150518-quote-happinez

Sterker

Ik heb al tegen minstens drie mensen verteld dat ik serieus blij ben dat ik de afgelopen maand heb meegemaakt. Dat klinkt misschien erg tegenstrijdig, maar het is toch waar. Natuurlijk was het niet makkelijk en heb ik, ondanks dat het me uiteindelijk allemaal nog hard meeviel, behoorlijk wat spanningen te verwerken gehad, maar ik ben het gaan zien als een leerproces.

Niet achteraf pas, maar eigenlijk toen ik er middenin zat al. Het meemaken van de onderzoeken, de operatie, pijn ervaren, niet kunnen slapen, maar vooral hoe ik ‘met mezelf omging’. De manier waarop ik leefde en kon blijven genieten van dingen.

Juist door te leven in het hier-en-nu, beseffen dat mijn gedachten mij niet zijn en dat wat er ook in de toekomst gebeurt, of het nu over een week, een jaar of over tien minuten is, geen enkele invloed heeft op het nu, dus dat het nutteloos is om me daarover druk over te maken. Dat werkt!

Afgelopen maand was om te beginnen de ultieme exposure oefening om beter met mijn angsten om te kunnen gaan, maar daarnaast ben ik er ook zoveel sterker uit gekomen. Het vertrouwen in mezelf en wat ik aankan, is enorm gegroeid. Ik ben nog sterker dan ik dacht en ik barst bijna uit mijn velletje van pure trots!

Ik voel zo’n beetje voor het eerst van mijn leven oprechte trots over mezelf. Een emotie die ik doorgaans maar al te graag uitvlak of bagatelliseer als het om mijn eigen persoontje gaat, maar dit hoort ook bij het hele proces. Milder voor mezelf zijn, niet te veel streven. Mogen genieten van wat ik heb bereikt en daar ook voor uit durven komen. Dit ben ik, kijk maar eens goed!

Genieten

Ik ben eigenlijk altijd al iemand geweest die erg kan genieten van het moment en van kleine dingen. Er zijn al twee mensen die dat ‘een gave’ hebben genoemd, maar ik ben van mening dat iedereen het kan, als je je er maar voor openstelt.

Juist door mijn therapie leer ik dat nog beter. Eigenlijk alles wat ik daar leer, zijn dingen die ik al wist of zelfs toepaste, maar het zijn vooral de finesses die nu worden toegevoegd. Mijn ‘werk’ wordt gefinetuned, de motor beter geolied.

Ondanks dat het misschien wat onlogisch klinkt, heb ik de afgelopen weken eigenlijk nog meer oprecht van dingen genoten dan anders. De smaak van lekker eten, een fijne natuurwandeling waarbij ik van het ene bloemetje naar het andere hopte om de schoonheid ervan vast te leggen, knuffelsessies met mijn allerliefste hondje Bas, fijne berichtjes van lieve mensen, mooi weer, onverwachtse leuke momenten. Er is zoveel om van te genieten!

Dankbaar

Eén van de voornaamste emoties die ik ervaar sinds ik de uitslag heb ontvangen is dankbaarheid. Ik zie dit, hoe sentimenteel het misschien ook klinkt, als een nieuwe kans die ik heb gekregen. Een kans om nóg meer uit het leven te halen, nog meer te genieten, nog meer bij de dag te leven. Niet iedereen heeft het zo getroffen en de uitslag had ook net zo goed negatief kunnen zijn.

En ondanks dat ik al jarenlang niet meer gelovig ben, heb ik toch ergens zo’n gevoel dat die ouwe daarboven, om het maar wat oneerbiedig uit te drukken), me een vette knipoog heeft gegeven. Zo van, blijf jij nog maar even lekker daar.

Niet dat een negatieve uitslag onherroepelijk de dood tot gevolg zou hebben, maar kanker is bij mij wel verbonden met overlijden, juist daarom ben ik er zo ontzettend bang voor. Ik ben al drie keer in mijn leven op het nippertje aan de dood ontsnapt en ondanks dat het misschien overdreven klinkt om te zeggen, voelt dit als nummer vier.

Dat ik hier toch nog altijd sta, springlevend en overlopend van blijdschap, pure levenslust en dankbaarheid, vind ik een goed moment om even bij stil te staan. Dit soort momenten moet je niet te veel aan voorbij gaan. Ik las vandaag nog in een oude Happinez dat mensen geen dagen onthouden, maar momenten. Dit is zo’n moment wat ik graag wil onthouden en omarmen!