Verhuizen is voor de meeste mensen geen onaangename periode. Druk, vaak ook best stressvol en spannend, maar toch ook leuk. Je verheugen op het nieuwe huis, misschien zelfs een nieuwe woonplaats. In gedachten al voor je zien hoe je favoriete bankje prachtig zal staan in je nieuwe woonkamer en eindelijk ongegeneerd mogen shoppen, zonder dat je een excuus nodig hebt.

Helaas kan het ook anders. Mensen die noodgedwongen moeten verhuizen door een scheiding, dichtgedraaide geldkraan of omdat ze vanwege gezondheidsredenen niet in hun vertrouwde huisje kunnen blijven wonen. Zo ook mijn lieve oma, die vandaag na zestig jaar in haar prachtige huis gewoond te hebben, zal verhuizen naar een kamer in een verzorgingstehuis.

Ze is in december tachtig geworden. Een respectabele leeftijd, maar ook één waarop je dagelijks keihard geconfronteerd wordt met ’t feit dat ouderdom inderdaad met gebreken komt. Slechter kunnen lopen, moeite met slikken en daardoor ook met eten. Veel dingen zoals in de tuin werken of een wasje ophangen, die tot een paar jaar terug nog vanzelfsprekend leken, niet meer kunnen doen en in veel opzichten afhankelijk zijn van anderen.

En dan komt het moment dat ze een optie krijgt op een kamer sneller dan gedacht. De indicatie was er al langer, maar zolang ze enkel nog op de wachtlijst stond, leek het nog de ver van je bed show. Nog geen twee weken geleden is de kogel door de kerk gegaan en besloten dat het beter en vooral veiliger is voor oma, om in verzorgingstehuis Wijkestein te gaan wonen. Een ontzettend moeilijke beslissing die je niemand gunt, vooral niet iemand van wie je houdt.

Het huis van oma

Rustig aan doen was er ook niet bij. Ze kreeg een week om haar hele hebben en houden, letterlijk haar hele leven te verkassen. Van een riante bungalow verhuizen naar een appartementje op de eerste verdieping, bestaande uit één kamer. Mooi, ruim en licht weliswaar, met alle gemakken die ouderen nodig hebben, maar het is geen thuis. Het is niet haar thuis.

Inmiddels is het dinsdag en vanavond gaat ze over naar de nieuwe woning. Zelfs voor mij voelt het raar en onwerkelijk om het haar huis, haar thuis te noemen. Terwijl het er inmiddels toch prachtig uitziet met haar eigen vertrouwde meubels en spulletjes en een aantal mooie bloeiende planten op het balkon. Mijn moeder heeft er, samen met vrienden die wel wilden helpen, alles aan gedaan om er een gezellige en leefbare plek van te maken.

Maar wanneer noem je een huis een thuis? Hoe moeilijk is het om te verhuizen als je zestig jaar in hetzelfde huis hebt gewoond. Een huis waar je kinderen zijn geboren en opgegroeid, waar je kleinkind (ik) kwam logeren en waar op de liefde werd geklonken en ruzies werden beslecht.

Sinterklaasavondjes, Paasbrunches, zondagse koffie-uurtjes, haar gelukkige jaren met opa, maar ook zijn ziektebed, Een huis wat veel onderhoud vereist met z’n rieten kap, grote tuin en diverse kamers, maar ook een plek die liefde en rust uitstraalt. Niet enkel een woning, maar een leven.

Helaas is het leven soms onbarmhartig en ben je weleens in staat om mokkend als een kind in een hoekje te gaan zitten, mopperend dat het niet eerlijk is en waarom het niet anders kan. That’s life. We moeten door. In voorspoed en in tegenspoed geldt niet alleen voor een huwelijk, maar voor het hele leven: Een aaneenschakeling van veranderingen en gebeurtenissen.

Het enige wat je zelf in de hand hebt, is bepalen hoe je ermee omgaat. Ik hoop voor oma dat ze de kracht kan vinden om de komende tijd ook de positieve kanten van deze grote verandering in te leren zien en ook ik zal uiteraard mijn best doen om haar daarin bij te staan.

  • wptouch_sc_scripts: a:32:{i:0;s:10:"bauhaus-js";i:1;s:15:"foundation_base";i:2;s:23:"foundation__public_base";i:3;s:23:"foundation_google_fonts";i:4;s:20:"foundation_load_more";i:5;s:15:"foundation_menu";i:6;s:19:"foundation_flickity";i:7;s:27:"foundation_flickity_wptouch";i:8;s:17:"foundation_spinjs";i:9;s:24:"foundation_spinjs_jquery";i:10;s:19:"foundation_tappable";i:11;s:27:"foundation_tappable_wptouch";i:12;s:28:"foundation_fastclick_wptouch";i:13;s:20:"foundation_fastclick";i:14;s:26:"foundation_infinite_scroll";i:15;s:19:"foundation_slideout";i:16;s:26:"foundation_slideout_helper";i:17;s:18:"wptouch-front-ajax";i:18;s:19:"aamrg-script-rotate";i:19;s:12:"aamrg-script";i:20;s:17:"aamrg-script-init";i:21;s:14:"contact-form-7";i:22;s:17:"email-subscribers";i:23;s:6:"jquery";i:24;s:15:"jig-prettyphoto";i:25;s:8:"colorbox";i:26;s:14:"magnific-popup";i:27;s:10:"photoswipe";i:28;s:19:"pixastic.custom.jig";i:29;s:9:"dotdotdot";i:30;s:20:"justified-image-grid";i:31;s:8:"wp-embed";}
  • wptouch_sc_styles: a:14:{i:0;s:23:"foundation_google_fonts";i:1;s:26:"foundation-framework-style";i:2;s:19:"sb_instagram_styles";i:3;s:16:"wp-block-library";i:4;s:11:"aamrg-style";i:5;s:14:"contact-form-7";i:6;s:17:"email-subscribers";i:7;s:17:"wptouch-theme-css";i:8;s:13:"ecae-frontend";i:9;s:20:"ecae-buttonskin-none";i:10;s:21:"jig-prettyphoto-style";i:11;s:14:"colorbox-style";i:12;s:20:"magnific-popup-style";i:13;s:16:"photoswipe-style";}