Gisteren was het, net als vandaag overigens, heerlijk weer, dus de hoogste tijd om weer eens een vaartochtje met een kajak te maken. Het was inmiddels alweer een paar weken geleden, dus ik begon het gewiebel in zo’n klein bootje aardig te missen!
Ondanks dat ik de eerste paar kilometer flink wat hinder ondervond van een zere schouder waar ik eerder gek genoeg niks van gemerkt had, ging dat van lieverlee beter en voeren we een flink stuk, bijna tot aan Kedichem. We genoten volop, ik maakte foto’s van Bas die weer uit zichzelf ging zwemmen en de prachtige omgeving.
Rond half vier vond ik het wel mooi geweest en keerde ik het bootje om, om vervolgens aan de terugreis te beginnen. We hadden inmiddels ruim 3 uur gevaren, dus het zou ook nog wel even duren voordat we weer terug waren. Na een lang stuk met tegenwind flink aangepoot te hebben, kwamen we dan eindelijk bij de afslag waar we het laatste stuk van de Linge op zouden varen richting huis. Wat overigens ook nog goed was voor anderhalf tot twee uur varen.
Precies bij die afslag ging het mis. Ik stuurde het bootje de Linge op en zag een stukje verderop een wit jacht naderen. De afstand tussen ons was vrij groot en ik wilde juist netjes aan de kant gaan varen om dit jacht de ruimte te geven.
Helaas had ik een verkeerde inschatting gemaakt. Het jacht had meer vaart dan ik had kunnen vermoeden en het volgende moment zag ik de witte boeg recht voor m’n neus opdoemen. Ik kon geen kant meer op.
Een kajak is ontzettend flexibel, maar je kunt er geen wonderen mee verrichten. Niet dat je in een paar seconden tijd opeens pijlsnel van de ene naar de andere kant kunt varen. In een reflex stak ik mijn hand uit om me af te zetten tegen de boeg, in een poging mezelf in de kajak langszij te manoeuvreren, zodat we, desnoods met een lichte botsing, elkaar rakelings zouden passeren. Dat lukte niet. Het volgende moment lag ik met Bas in het water, de kajak ondersteboven. Fuck!
Mijn eerste zorg was Bas. Hij kan goed zwemmen (ook al begint hij de laatste tijd pas te leren dat leuk te vinden), maar hij zat aan mij vast met een lange lijn, die ook zomaar verstrikt zou kunnen raken aan het bootje.
Gelukkig had ik hem al snel in de smiezen. Hij deed een poging om op de kajak te klimmen die ondersteboven lag. IK trok hem in mijn armen en watertrapte vervolgens terwijl ik probeerde de kajak om te draaien. Ook probeerde ik tegelijkertijd mijn heuptasje waarin m’n iPhone zat boven water te houden, wat niet echt lukte.
De enige foto van het tripje, deze had ik al op Facebook gezet
De kapitein van het schip waarmee ik een aanvaring had bood me gelukkig wel wat hulp aan. Het was een middelgroot jacht met zo’n opstapje aan de achterkant met een trappetje. Ik klom het trapje op en kon vervolgens de kajak omdraaien en er weer in gaan zitten. Toen kwam ik er pas achter dat ik ook van alles kwijt was.
Het kussentje wat ik altijd in m’n rug heb tijdens het kajakken, m’n slippers en de peddel dreven verderop en de lijn van Bas (waar ik destijds stad en land naar afgezocht had) en de lange witte lijn waarmee hij aan mij vast had gezeten, waren spoorloos verdwenen.
Een stukje verder was een stel in zo’n rubberboot met een buitenboordmotortje die mijn slippers al kwamen brengen. De peddel had ik zelf even tevoren naar binnen geharkt met het betere handenwerk. Nadat de mensen met het jacht verder gingen, boden deze mensen me hulp aan. Ik kreeg een handdoek om mezelf en Bas wat af te drogen, ze vroegen of het wel ging en boden vervolgens aan om ons een stukje op sleeptouw te nemen.
We mankeerden beiden gelukkig niks, maar hadden de schrik wel flink te pakken, dus ik nam het aanbod dankbaar aan. Ze sleepten me tot aan de Lingebrug, terwijl Bas bij hen in de boot zat en vertroeteld werd. 
Vervolgens bedankte ik ze nogmaals hartelijk en peddelde de Lingehaven in, waar ik de kajak aanlegde. Ik vertelde daar het verhaal met de nodige schaamte (‘t was toch mijn eigen schuld tenslotte en de man van het jacht had me ook al minstens vier keer laten weten dat ik ‘wel een beetje dom was’.
Ondanks dat ik ergens verwacht had dat ik misschien wel een standje zou krijgen, of geen bootje meer zou mogen huren nu dit gebeurd was, was dat gelukkig niet het geval! Ik maakte me op dat moment ook vooral druk om mogelijke schade aan de kajak en mijn telefoon die niet meer aan ging.
Veel later begon het pas tot me door te dringen dat ik eigenlijk heel veel geluk heb gehad en dat ‘t toch best wel anders af had kunnen lopen. Ik had later wel veel last van m’n pols, maar dat is na een nachtje slapen ook weer over.
Inmiddels heb ik via internet dezelfde hondenlijn al gevonden (nog niet besteld overigens). Wel duur, maar dat moet dan maar. M’n telefoon is een ander verhaal. Die ligt inmiddels al sinds gisteravond in een bak met rijst en ik hoop heel erg dat ik ‘m nog tot leven kan wekken. Ik heb m’n oude 4S inmiddels weer aan geslingerd dus ik ben gewoon bereikbaar en kan Instagrammen, appen, Facebooken en alles, maar mijn 5S is toch wel fijner!
Als jij de ideale tip hebt voor een telefoon met waterschade, hoor ik het dus graag!
Wauw das ff schrikken! Gelukkig mankeren jullie niks!
Ja het was zeker schrikken haha. En inderdaad blij dat wij niks hadden. Inmiddels zijn alle verloren of kapotte dingen weer vervangen. Wel vervelend dat dat weer extra kosten met zich meebrengt, maar alles beter dan dat wijzelf iets hadden.
Wat schrikken, zeg!
Schrik voor alle betrokkenen: jij, Bas en de kapitein van t jacht! Maar zoals je zelf zegt, gelukkig al met al nog heel goed afgelopen!!
Inderdaad!
Oh wat balen! Vooral je iphone! Ik hoop dat hij het overleefd maar Iphone’s staat niet bekend om hun goede weerstand tegen water..
Gelukkig dat Bas zich ook kan redden en jullie verder niks mankeren! Het was wel een avontuur, heb het in 1 adem uit gelezen!
Ja ik was er goed ziek van. Hoe dat verder ging heb je onlangs al kunnen lezen: Niks dan pech met dat ding haha. Gelukkig heb ik nu weer een nieuwe. Het voornaamste was inderdaad dat Bas en ik ongedeerd waren.
Pfff wat onwijs rot! Gelukkig hebben jullie er zelf niets aan overgehouden en waren er mensen om jullie heen die konden helpen.
Heb je de telefoon meteen proberen aan te doen? Dat heeft kunnen zorgen voor kortsluiting. Beste is (zeggen ze) om hem uit te laten staan, uit elkaar te halen en in een bak rijst te leggen voor een lange tijd.
Ja inderdaad dat is het belangrijkste, dat Bas en ik ongedeerd waren. De rest kan vervangen of gerepareerd worden. Ik heb niet geprobeerd om ‘m gelijk aan te doen want ik wist dat inderdaad. Hij heeft een dag of 4 in een zak met rijst gelegen.