In de Weekly Snaps van zondag liet ik al weten dat ik me sinds vrijdagavond niet echt lekker voelde. Iets wat leek op een stevige verkoudheid, gecombineerd met griep. Ik verwachtte dat ik me begin van de week wel weer wat beter zou voelen, maar het werd alleen maar slechter.

Gisterochtend heb ik nog een stukje met Bas gelopen, zij het een beetje wiebelig. Vervolgens ben ik naar bed gegaan en heb ik een afspraak bij de huisarts gemaakt, omdat ik die nacht amper had kunnen slapen door benauwdheid en hoesten. En ook het onweer trouwens, maar daar kan de huisarts niets aan veranderen. 🙂

Tegen de tijd dat ik naar het spreekuur kon, voelde ik me inmiddels zo beroerd dat ik nog amper op m’n benen kon staan. In de wachtkamer moest ik ook nog lang wachten, omdat ‘t spreekuur flink uitliep.

Ik heb de hele tijd voorovergebogen gezeten, m’n gezicht steunend in m’n handen. Ik zweette verschrikkelijk en zakte steeds even weg. Alles ging langs me heen, doodeng vond ik het, maar als ik tegen de vlakte zou gaan, was ik in elk geval op de juiste plek.

Toen ik aan de beurt was, zag de dokter direct al dat het niet zo lekker ging. Ik was versuft en had zelfs moeite met praten. Na wat dingetjes gecheckt te hebben, bleek dat ik flink hoge koorts had en bronchitis. Ik kreeg antibiotica voorgeschreven en Ventolin tegen de benauwdheid. Ook moest ik driemaal daags twee paracetamol slikken om de koorts naar beneden te krijgen.

Ondanks dat de dokter het niet verstandig vond dat ik zelf naar huis zou lopen, heb ik dat toch gedaan. Ik had niet echt een andere optie. 🙂 Dat is dan ook gelijk het enige nadeel van alleen zijn: Ook als ik ziek ben of koorts heb, moet ik toch naar buiten om naar de huisarts te gaan, maar ook bijvoorbeeld om Bas zijn behoefte te laten doen.

Thuis ben ik gelijk in bed gedoken en vervolgens heb ik een paar uur kunnen slapen, ondanks de benauwdheid. Tegen een uur of zes kwam iemand van de apotheek de medicijnen brengen, die ik gelijk heb ingenomen. Door de Ventolin is de benauwdheid gelukkig minder, voor de rest is het wisselend. Een uurtje later leek de koorts aardig gezakt, maar ‘s avonds zat ik weer op 38.5.

De hoestbuien lijken inmiddels wel iets minder frequent. Maar goed ook, want ik heb m’n ribben aardig benadeeld en misschien zelfs gekneusd door dat geblaf. Als ik moet hoesten, moet ik ook echt gaan zitten of liggen, omdat ik anders dubbelklap van de pijn. Maar goed, hoort er allemaal bij.

Kwestie van m’n medicijnen netjes innemen en uitzieken, iets anders zit er niet op. Zoals ik op Facebook al schreef, kan ik nu wel m’n Netflix abonnementje tenminste goed inwijden! Je kunt dus binnenkort een Film Favorites verwachten op m’n blog!

Heb jij weleens bronchitis gehad?