Vandaag weer ‘ns een persoonlijk verhaaltje, over een onderwerp waar ik eigenlijk nooit veel over praat of schrijf en wat mijn omgeving al jaren heeft geaccepteerd, zonder dat er regelmatig lastige vragen worden gesteld. Ik ben single en niet een paar maanden, niet een paar jaar maar inmiddels al ruim een decennium. Om precies te zijn sinds april 2004.
Ondanks dat ik inmiddels 40 ben (over een paar maanden alweer 41, schrik!), heb ik maar twee relaties gehad. Waarschijnlijk minder dan de gemiddelde persoon, maar het is eerder iets waar ik trots op ben dan iets waar ik me voor schaam.
Ik word meestal niet snel verliefd en ben zeker niet makkelijk te verleiden tot avontuurtjes. En ik heb enorme bindingsangst. Ik moet wel heel gek op iemand zijn, wil ik de ‘muur’ laten zakken en een stukje van m’n onafhankelijkheid opgeven.
Ik heb dat nog maar twee keer meegemaakt en dat was niet eens met iemand waarmee ik een relatie heb gehad. R. was één van die twee, maar helaas is dat nooit iets geworden zoals je weet.
Ondanks dat single zijn in met name boeken, films en tijdschriften negen van de tien keer wordt afgeschilderd als iets negatiefs, een beetje zielig, soms wanhopig zelfs, moet ik daar altijd wel om lachen. Ik vind single zijn absoluut niet erg of vervelend. Sterker nog: Ik werd pas gelukkig op het moment dat ik single werd, al werd dat wel veroorzaakt door vervelende ervaringen.
Als ik diezelfde media als maatstaf zou moeten nemen voor wat lang is, schijnt een singlestatus van een jaar al ‘een eeuwigheid’ te zijn. Dat ik al 11 jaar alleen ben terwijl ik geen rare afwijkingen heb, bijzonder afstotelijk of hoogbejaard ben, is uitzonderlijk te noemen. Dit is deels een bewuste keuze en deels samenloop van omstandigheden.
Ik ben altijd al iemand geweest die graag alleen is, kan best wel op mezelf zijn en heb er ook nooit problemen mee gehad me te vermaken in m’n eentje. Winkelen? Ik ga ‘t liefst alleen. Datzelfde geldt ook voor bijvoorbeeld stedentrips.
Het is niet dat ik niet van gezelschap houd, maar ik voel me vaak beperkt als ik samen met iemand ben. Minder vrij. Sommige mensen hebben weleens gezegd dat ze het ‘knap’ vinden dat ik me altijd weet te vermaken en dat ik heel veel in m’n eentje doe, maar voor mij is dat normaal en meestal ook prettig.
Ondanks dat ik vroeger, nog voordat ik m’n eerste vriendje had, echt dacht dat ik niet alleen kon wonen en stiekem ook best bang was dat ik ‘over zou blijven’, is dat inmiddels wel veranderd. Combinatie van het ontwikkelen van mijn karakter, slechte relaties en de steeds groter wordende drang naar vrijheid. Mijn ervaringen hebben me deels gemaakt tot wie ik nu ben.
Daarnaast heb ik de pech gehad dat ik verschillende keren verliefd werd op iemand waar een relatie niet mee mogelijk was. Geen interesse, al een vrouw of vriendin. Tja dat wordt een beetje lastig dan. Iemand heeft ooit tegen me gezegd dat ik misschien wel verliefd word op dat soort mannen omdat dat lekker veilig is.
Ik weet immers dat ik er geen relatie mee kan krijgen, dus kan ik lekker verliefd zijn en daarvan genieten, zonder dat ik bang hoef te zijn dat het uitloopt op een relatie met alle ongemakken van dien. Tja, zit wat in. En ja, mijn ervaringen hebben er inderdaad voor gezorgd dat ik relaties eerder zie als ongemakkelijk dan plezierig.
Als ‘t erover gaat, ben ik inderdaad bang voor relaties: De verantwoordelijkheid, een grotere kans om gekwetst te worden, verlies van onafhankelijkheid en ‘t in mijn ogen onvermijdelijke moment dat je in een sleur terecht komt en niet meer weet te waarderen waarom je een relatie begon. Ook ben ik zo vaak gekwetst, dat me dat voorzichtig heeft gemaakt. Het is zeker niet dat ik alle mannen over één kam scheer, meer een kwestie van ‘een gewaarschuwd mens telt voor twee’.
“Heeft er dan nooit iemand interesse in je getoond in al die jaren? Heb je nooit kansen gehad?” hoor ik je haast vragen. Ja, er zijn verschillende kansen geweest, maar ik sloeg ze af. Ik hoef geen relatie om een relatie te hebben. Ik ga niet met de eerste de beste in zee.
Ik moet verliefd zijn, van iemand houden zelfs, anders kun je het vergeten. Ik vind het zonde van mijn tijd om iets te beginnen met iemand waar ik eigenlijk niet voor de volle 100% voor ga. Veel mensen zijn verliefd op het idee iemand te hebben, dat heb ik al lang afgeleerd, the hard way.
Natuurlijk zijn er momenten dat ik denk: Mankeer ik dan misschien toch iets? Dat iemand vinden die verliefd is op mij terwijl ik hetzelfde voel voor hem ongeveer hetzelfde is als de Staatsloterij winnen? Maar ik weet het antwoord eigenlijk wel:
Het is mijn keuze, zijn mijn geremdheid, angst en mijn voorzichtigheid die ervoor zorgen dat er na al die jaren nog steeds geen sprake is van een relatie. Het gemak waarmee sommige anderen iemand aan de haak slaan en er vervolgens een stelletje mee vormen, dat is niet voor mij weggelegd. Ik voel die behoefte meestal niet.
Zoals ik in de intro al schreef, krijg ik gelukkig ook nooit vragen uit mijn omgeving over wanneer ik nu eens een vriendje meeneem, of ik al iemand gevonden heb, dat soort dingen. Daar ben ik erg blij mee, want ik zit er niet bepaald op te wachten om dat soort ongemakkelijke vraagstukken voorgelegd te krijgen. Die zouden me alleen maar bevestigen in dat kleine deel van mij wat zich afvraagt of ik misschien te lelijk of te anders ben om een partner te kunnen krijgen.
Ik geloof ook wel in dingen uitstralen. Ik heb wel meegemaakt wat uitstraling met je omgeving kan doen. Zo stopte het uitschelden op straat bijna van de ene op de andere dag, op het moment dat ik wat zelfverzekerder werd. Nog altijd onzeker over mijn uiterlijk, maar meer zelfverzekerd in de zin dat ik me niet langer liet kleineren en uitschelden. Het stopte! Ik ben zelden zo verbaasd geweest.
Waarschijnlijk straal ik naar mensen, mannen uit dat ik niet op zoek ben, dat ik zelfs wat angstig en op mezelf ben, dat ik hunker naar het behouden van vrijheid en dat ik onafhankelijkheid als een hoger doel beschouw.
Dat is trouwens ook één van de redenen waarom mijn vriendenkring voornamelijk bestaat uit mensen die jonger zijn dan ik: De meeste mensen van mijn leeftijd zijn al jaren gesetteld en hebben een heel ander leven.
Ik had het er afgelopen week bij therapie nog over dat ik soms merk dat mensen geïntimideerd raken door het feit dat ik zo onafhankelijk ben. Dat past over het algemeen niet echt bij vrouwen en ondanks dat je in tijdschriften vaak leest dat mannen graag een zelfstandige en onafhankelijke dame willen, lijken ze daar in het echte leven toch eerder voor terug te schrikken.
Ik vind het ook lastig om me kwetsbaar op te stellen, dat is trouwens ook een thema wat onlangs bij therapie de revue heeft gepasseerd. Iets als hulp vragen zal ik niet snel doen, want daarmee stel ik me kwetsbaar en hulpbehoevend op, vind ik althans.
De therapeute gaf aan dat wanneer ik mijn sociale contacten wil verdiepen, dat ik degene ben die zal moeten veranderen. In dit geval houdt dat in dat ik me meer kwetsbaar op moet stellen. Ik keek haar vervolgens aan en zei dat ik geen idee had hoe ik dat zou moeten doen. Het muurtje wat ik al vanaf jonge leeftijd om me heen heb is te hoog. Mensen voelen zoiets aan.
Zoals ik al schreef, hebben verschillende factoren ervoor gezorgd dat ik nog steeds single ben. Deels bewust, deels onbewust. Natuurlijk zijn er weleens momenten dat ik het leuk of fijn zou vinden om iemand te hebben, vooral als ik echt gek op iemand ben. De teleurstelling als diegene dan geen interesse blijkt te hebben is dan des te groter, juist omdat ik die muur stukje bij beetje had laten zakken. Maar dat is ook weer een leerproces en het brengt ook goede dingen.
Voorlopig bevalt het singleleven me dus nog wel prima. Ik kan doen en laten waar ik zin in heb (al ben ik dus niet bepaald het type wat de bloemetjes buiten zet, if you get my point) en ik hoef me aan niemand te verantwoorden als ik midden in de nacht besluit dat ik mijn site wil verbouwen dat ik een hele dag in mijn favoriete eettentje spendeer of mijn spaargeld binnenkort ga uitgeven aan een glanzende iPhone 6S. It’s my life, zoals Bon Jovi zong. Zelfs al zal ik ooit nog een partner krijgen, zal ik het te allen tijde belangrijk vinden om dat stukje te kunnen behouden.
Wat vind jij ervan als iemand al meer dan 10 jaar single is?
Ik ben man van 54 jaar, nooit relaties gehad en heb heel bewust ervoor gekozen om voor altijd single te blijven met een beperkt en klein sociaal netwerk.
Altijd single willen zijn, omdat ik geen enkele behoefte heb aan een relatie én beperkt sociaal netwerk omdat ik géén mensenmens ben. Wel heb ik af en toe behoefte aan contact met mensen zoals in een kring of vereniging, maar wil ook regelmatig alleen zijn.
Het single en dus alleen-zijn bevalt mij prima. Kortom: mijn zeer bewuste én definitieve keuze is: voor altijd single met beperkt en klein sociaal netwerk.
Ook al heerst nog steeds in onze maatschappij de opvatting dat je een relatie moet hebben of zo iets. Niet iedereen kan een relatie aan en je moet ook maar ervoor voelen!
Beter geen relatie dan ongelukkig zijn in een relatie.
Zijn er meer mensen die zo leven als ik? Ik ben vaak alleen, maar niet eenzaam!
Mijn naam is Jan-Anne en wordt ook zo genoemd, net zoals bv iemand Jan-Willem heet. Reacties zijn welkom!
Bedankt voor je uitgebreide reactie Jan-Anne. Bijzonder om te lezen hoe je in het leven staat. Ik vind het altijd mooi om te zien hoe mensen soms een wat ‘afwijkende’ levenswijze kiezen en hun motivatie daarvoor. Er zijn al zoveel mensen die volgens het standaard plaatje denken.
Inderdaad wat je zegt; je moet geen relatie nemen om een relatie te hebben, maar omdat je echt verliefd bent op diegene en van diegene houdt. Ikzelf ben nu 8 maanden single en hoewel ik vaak genoeg een aanbod krijg sla ik het steeds af. Ik merk dat ik er momenteel gewoon even niet aan toe ben en vind het voorlopig wel prima zo!
Precies! Mooi gezegd! Je moet het zelf ook echt graag willen.
Ik ben flabbergasted want wil maar niet geloven dat jij 40 bent. Ik dacht echt dat je een heel stuk jonger was.
Over het single leven, je hebt zelfkennis nodig wil je deze woorden neerzetten, dit heb jij. Ik vind het heel knap dat je niet persé een man in jouw leven nodig hebt. Echt heel knap! Ik vind de gezegde ‘Don’t forget to fall in love with yourself first’ een hele mooie.
Haha wat zal ik zeggen. Got used to that. Werd als kind al jonger geschat, kan me zelfs herinneren dat ik een keer 15 werd geschat toen ik 21 was. Painful… Inmiddels vind ik het gelukkig niet meer erg om jonger geschat te worden.
Bedankt voor je mooie woorden! Dat citaat is inderdaad ook mooi, al gaat die vlieger ook weer niet helemaal voor mij op, want houden van mezelf is nog wel een issue waar nog wel wat verbetering in aangebracht kan worden en niet zo’n klein beetje ook. Maar ik ben op een ander punt wel weer heel zelfverzekerd en dat is dat ik de wereld prima in m’n eentje aan kan.
Ik ben 30 & had halverwege m’n 29ste m’n 1ste relatie. Ik ben een verschrikkelijke laatbloeier, dacht ‘k steeds. Maar zoals jij ‘t hier nu beschrijft voel ‘k ‘t zelf ook aan. Ja, tuurlijk mis ‘k iemand bij me die me troost als ‘t nodig is, die samen dingen doet met me, .. Maar samen zijn met iemand betekent ook de gebreken van die ander er bij nemen. En dat is wat ik niet kon bij m’n 1ste & enige relatie. ‘k Schreef er onlangs een blog over, ik moest ‘t allemaal even kwijt. ‘k Ben nu terug single & ‘t leek alsof ‘k terug kon ademen. Hoe goed ‘k vriendschappelijk met hem opschoot, zo slecht boterde ‘t tussen ons als koppel. Al was ‘k de enige die dat inzag.
Voorheen was ‘k vaak verliefd op jongens waar ‘k goed bevriend mee was, maar steeds bleek ‘t niet wederzijds te zijn. Toch zijn we nog steeds vrienden & daar ben ‘k blij om. Er is ook zo’n knop in m’n hoofd die op een bepaald moment zegt: ‘Nu is ‘t genoeg, ‘t blijft bij vriendschap’ & Daar kan ‘k gelukkig mee leven. Dikwijls vraag ‘k me wel af, wanneer kom ‘k nu die ene tegen waar iedereen ‘t altijd over heeft, maar die hoop geef ‘k soms wel op omdat ‘k denk dat ‘k voor altijd alleen zal blijven. Wie is er nu verliefd op mij, denk ‘k dan soms.
Dankjewel voor je uitgebreide reactie! Zo te lezen heb je in de afgelopen jaren ook aardig wat zelfkennis vergaard en heeft je dat tot goede inzichten gebracht. Zelf denk ik dat de liefde vanzelf op je pad komt als de tijd rijp is. Klinkt heel cliché, maar ernaar zoeken werkt naar mijn idee niet zo.
In onze opvoeding als kind ( ik althans) hebben we mee gekregen dat we op een bepaalde leeftijd iemand tegen moesten komen om een leven mee te delen…Je kon schijnbaar alleen niet verder. Als man al helemaal niet , want wie moest dan de was doen eten koken de boel schoon houden., etc. Allemaal praktische dingen die je naast je werk zou moeten doen. Gelukkig heb ik ook nog een poosje als vrijgezel gevaren op een schip. Door te kijken bij mijn moeder vroeger koken geleerd en de was…. dat doet het wasmachine. Dus uiteindelijk komt het allemaal wel goed.Maar het is heel fijn om een goed maatje te hebben, waar je je heel fijn en veilig bij voelt en die zeker toevoegt aan je leven. Als je dat niet vindt is het beter om lekker alleen te blijven.
Ik zie veel mensen om me heen die daar toch voor gekozen hebben na een tijd van zoekend te zijn geweest…en zeker niet ongelukkig zijn .
Dus is het helemaal goed als je al meer dan 10 jaar singel bent en wat is nou 10 jaar als je , zoals jij iedere dag er een mooie invulling aan geeft.
Wees blij jezelf te zijn xxx
Ondanks dat ik weer van een iets jongere generatie ben dan jij, herken ik dat ook wel, al heb ik gelukkig zelf nooit die ‘druk’ gevoeld. Maar in de maatschappij is het nog steeds vrij standaard dat je ergens in je twintiger jaren of desnoods iets later (of eerder) een partner vindt en settelt. Huisje-boompje-beestje. Bij mij is dat dus anders gelopen, al ben ik ook niet echt het type voor een gezapig leven. Ik ben absoluut geen wildebras, maar ik kan slecht tegen sleur.