Eén van de weinige nuttige dingen die ik aan mijn therapie (die overigens al een paar maanden is afgelopen) heb overgehouden, zijn een paar statements waar ik ook echt iets mee kan. De mindfulness-principes waar ik al eens eerder over schreef. Eén daarvan is om (te leren) wat liever voor mezelf te zijn. En laat dat nu best een lastig puntje zijn voor mij!

Lief zijn voor jezelf, het klinkt zo simpel, maar is het dat ook echt? Niet als je onzeker bent over je uiterlijk, als je een perfectionist ten voeten uit bent, als je de lat op alle gebieden hoog legt voor jezelf en je soms ook van buitenaf negatieve feedback krijgt, die ervoor zorgt dat je in een vicieuze cirkel terecht komt van gedachten als: Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet waardevol. Ik ben niet de moeite waard.

Dat soort gedachten passen niet bij de optimistische en sterke vrouw die mensen me noemen en wat ik van mezelf ook doorgaans vind, maar de grootste oorlogen worden bij mij binnenshuis uitgevochten. Bepaalde struggles zal ik nooit uiten, maar zorgen er wel voor dat ik weliswaar positief in het leven sta, maar negatief tegenover mezelf. Kan dat samen? Ja.

De afgelopen maand was een climax wat betreft niet lief voor mezelf zijn. Ik ben ronduit onaardig voor mezelf geweest. Een bitch, een kenau: Dit moet beter! Dat moet anders! Ik ontzegde mezelf alles wat ik lekker vind omdat ik móet afvallen, ging mezelf met andere ogen bekijken door kwetsende opmerkingen waardoor ik me ook waardeloos voelde, vond m’n handlettering-werkjes nooit strak genoeg en mezelf ronduit belachelijk dat ik soms nog steeds om onbenullige dingetjes angstig word.

Thee en Tony’s

Niet dat dat opeens veranderd is, maar die therapeute had wel een punt: Liever zijn voor mezelf. Dat mag! Dus kocht ik na maanden weer eens een reep Tony’s, nestelde me met deken, boek, kat en een pot thee op de bank en heb ik zelfs een middagdutje gedaan. Schijt aan de wereld. Dit is me-time!

Vandaag mag ik chocola en mag ik ervan genieten. Dit keer mogen mijn tekeningetjes wat minder perfect zijn. Vandaag probeer ik me niets aan te trekken als iemand doet alsof ik niet besta en probeer ik die spiegel en de weegschaal keihard te negeren.

Weet je wat het is? Ik sta mezelf nooit toe om lief te zijn, omdat ik bang ben de controle te verliezen. Dat als ik één keer een reep chocolade neem dat ik me vervolgens elke dag vol vreet en uitgroei tot iemand met obesitas.

Dat als ik mezelf niet strak houd, ik mijn discipline kwijtraak. Eigenlijk weet ik best wel dat dat gewoon een kwestie van generaliseren is en het hoogstwaarschijnlijk niet zal gebeuren, dus dat idee moet ik loslaten.

Ik heb me voorgenomen vanaf nu eens wat vaker lief voor mezelf te zijn. Al is het maar een paar uur per week, misschien zelfs een hele dag. Dat hoeft niet altijd gepaard te gaan met ongezonde dingen en luie middagen, maar het gaat vooral om de essentie: Laat gaan die berispingen en onzekerheid, hoe moeilijk dat ook is. Ik hou niet van mezelf, maar kan het op zijn minst proberen!

Hoe lief ben jij voor jezelf?