Eén van de weinige nuttige dingen die ik aan mijn therapie (die overigens al een paar maanden is afgelopen) heb overgehouden, zijn een een paar statements waar ik ook echt iets mee kan. De mindfulness-principes waar ik overigens al eens eerder over schreef. Eén daarvan is om (te leren) wat liever voor mezelf te zijn. En laat dat nou best een lastig puntje zijn voor mij!

Lief zijn voor jezelf, het klinkt zo simpel, maar is het dat ook echt? Niet als je onzeker bent over je uiterlijk, als je een perfectionist ten voeten uit bent, als je de lat op alle gebieden enorm hoog legt voor jezelf en je soms ook van buitenaf negatieve feedback krijgt, die ervoor zorgt dat je in een vicieuze cirkel terecht komt van gedachten als: Ik ben niet goed genoeg. Ik ben niet waardevol. Ik ben niet de moeite waard.

Dat soort gedachten passen niet bij de optimistische en sterke vrouw die mensen mij noemen en wat ik van mezelf ook doorgaans wel vind, maar de grootste oorlogen worden bij mij binnenshuis uitgevochten. Bepaalde struggles zal ik dus nooit uiten, maar zorgen er wel voor dat ik weliswaar positief in het leven sta, maar negatief tegenover mezelf. Kan dat samen? Ja.

De afgelopen maand was een climax wat betreft niet lief voor mezelf zijn. Ik ben ronduit onaardig voor mezelf geweest. Een bitch, een kenau: Dit moet beter! Dat moet anders! Ik ontzegde mezelf alles wat ik lekker vind omdat ik móet afvallen, ging mezelf met andere ogen bekijken door lullige of kwetsende opmerkingen van personen waardoor ik me klein, dom en waardeloos voelde, vond mijn handlettering-werkjes nooit strak genoeg en ik vond mezelf ronduit belachelijk dat ik soms nog steeds om onbenullige dingetjes weer angstig kan worden.

Thee en Tony’s

Niet dat dat opeens veranderd is, maar die therapeute had wel een punt: Liever zijn voor mezelf. Dag mag! Dus kocht ik na maanden weer eens een reep Tony’s, nestelde me met deken, boek, kat en een pot thee op de bank en heb ik zelfs een middagdutje gedaan. Schijt aan de wereld. Dit is me-time! Vandaag mag ik chocolade en mag ik ervan genieten. Dit keer mogen mijn tekeningetjes wat minder perfect zijn. Vandaag probeer ik me niets aan te trekken als iemand doet alsof ik niet besta en probeer ik die spiegel en de weegschaal gewoon keihard te negeren.

Weet je wat ‘t is? Ik sta mezelf nooit toe om lief te zijn, omdat ik bang ben de controle te verliezen. Dat als ik één keer een reep chocolade neem, dat ik me vervolgens elke dag vol vreet en uitgroei tot iemand met obesitas. Dat als ik mezelf niet strak houd, ik mijn discipline kwijtraak. Eigenlijk weet ik best wel dat dat gewoon een kwestie van generaliseren is en het hoogstwaarschijnlijk niet zal gebeuren, dus dat idee moet ik loslaten.

Ik heb me voorgenomen vanaf nu eens wat vaker lief voor mezelf te zijn. Al is het maar een paar uur per week, misschien zelfs een hele dag. Dat hoeft niet altijd gepaard te gaan met ongezonde dingen en luie middagen, maar het gaat vooral om de essentie: Laat gaan die berispingen en onzekerheid, hoe moeilijk dat ook is. Ik hou niet van mezelf, maar kan het op z’n minst proberen!

Hoe lief ben jij voor jezelf?