Afgelopen vrijdagavond, tegelijk met het inluiden van het weekend, werd de wereld opgeschrikt door een serie bomaanslagen in Parijs. Social media stroomde vol met berichten van afschuw, angst, woede, verslagenheid en frustratie. Er waren vragen, maar geen antwoorden. Er waren kreten, maar ze verdwenen in de duisternis.

Het is niet voor het eerst dat zoiets gebeurt. De ene terroristische daad nog gruwelijker dan de andere, maar woorden blijven hetzelfde. Kreten als ‘laffe daad’, ‘geen woorden voor’, ‘het komt steeds dichterbij’ en ‘de wereld staat in brand’. Ik heb ze allemaal gezien. Nu, maar ook de vorige keer. De vorige keren zelfs.

Zou het niet veel beter zijn als al die woorden niet meer nodig waren? Als mensen ophielden met vechten, veroordelen, slachten en moorden? De één noemt het naief, de ander noemt het hoop. Hoop op een betere toekomst. Laten we daarvoor gaan.

Pray for Paris handlettering