Het was donderdag, oudejaarsavond. En het gebeurde aan het begin van de avond, dat ik op m’n vraag aan een vriendin of ze wat leuks ging doen met de jaarwisseling, als antwoord “Ja, bevallen” kreeg. Ik wist natuurlijk dat ze zwanger was, maar ze was pas over ruim drie weken uitgerekend, dus zo’n antwoord verwachtte ik niet echt. 🙂

Het kindje werd in de nieuwjaarsnacht geboren om kwart voor één, nog tijdens het vuurwerk! Als dat geen mooi begin van het nieuwe jaar is weet ik het ook niet meer! Bijzonder is dat de moeder ook op 1 januari jarig is, dus dat betekent voortaan een dubbele verjaardag!

Nadat ik ze via een appje al gefeliciteerd had, besloot ik ’s avonds langs te gaan in ’t ziekenhuis. Het klinkt misschien gek, maar ondanks dat ik over twee weken al 41 word, heb ik nooit van m’n leven een pasgeboren baby gezien, laat staan aangeraakt of vastgehouden. Vorig jaar januari was überhaupt de eerste keer dat ik een baby vasthield, en die was al ruim een half jaar oud!

Ondanks dat ik altijd niet bepaald onder stoelen of banken steek dat ik niet dol ben op kinderen en de enorme aantrekkingskracht van baby’s op vrouwen totaal niet begrijp, ben ik toch stiekem wel onder de indruk na wat ik gisteren gezien heb: Twee trotse ouders met een prachtige zoon!

Baby Rivan

Een kindje van nog geen drieënhalve kilo zwaar en net geen 50 centimeter lang, maar met een huidje zo zacht als fluweel en alles erop en eraan. Miniatuur vingertjes en nageltjes die zelfs al een beetje scherp zijn, oortjes zo gedetailleerd als een rozenknopje en al een hoofdje vol haar.

Ondanks dat er natuurlijk dagelijks duizenden baby’s geboren worden en dat nu eenmaal een kwestie is van Moeder Natuur, vond ik het gisteren opeens toch iets bijzonders hebben. Zo’n klein ademend wezentje en miniatuur mensje, wat toch maar even negen maanden lang is gegroeid in een mensenlijf. Eigenlijk is dat iets heel bijzonders als je er eens goed over nadenkt.

Nadat ik eerst al voorzichtig gevraagd had of ik de baby mocht aanraken (ik zou dat nooit zomaar doen, zeker ook met het oog op mijn totale onervarenheid op het gebied van kinderen), kreeg ik de baby kort voordat ik weer naar huis ging, zelfs een poosje in mijn armen.

En daar zit je dan, als nuchtere Hollander, onafhankelijke vrouw met een totaal gebrek aan interesse voor dingen waar andere vrouwen spontaan van beginnen te kirren. Ik smolt toch wel een beetje bij het zien van dat kleine koppie! Niet dat mijn instelling ten aanzien van alles onder de tien jaar nu veranderd is, maar dit ventje heb ik in mijn hart gesloten! A boy named Rivan.

Handlettering ‘A boy named Rivan’

  • wp_statistics_words_count: 455