De laatste keer dat ik iets over mijn angstklachten (ziektefobie) schreef, is inmiddels al behoorlijk lang geleden. Het keyword ‘angst’ heb ik dan ook al vrij lang niet meer gebruikt in blogposts. Een goed teken, al zeg ik het zelf. Ik vond het dus tijd om weer eens een update te schrijven hoe het nu gezondheidstechnisch en dan met name psychisch met me gaat.

De laatste maanden gaat het super. Ik zit goed in m’n vel, ik voel me sterk en heb nauwelijks last van angst. Ik heb ermee leren leven dat mijn angst voor kanker nooit echt over zal gaan, maar heb er beter mee leren omgaan. Sommige dingen kun je nu eenmaal niet veranderen, dus moet je leren hoe je ermee overweg kunt. Dat geldt trouwens voor meer dingen dan angst alleen.

Ik ben een paar weken geleden, in overleg met mijn huisarts, ook begonnen met afbouwen van de antidepressiva die ik sinds begin december 2014 slik. Een enorm grote stap voor mij, maar ik heb echt het gevoel dat ik eraan toe ben. Daar heb ik overigens wel naartoe moeten groeien. Ik doe alleen iets als ik er zelf voor de volle 100% achter sta, anders niet.

Inmiddels zit ik op een half tabletje per dag (25 mg) en de bedoeling was eigenlijk om vanaf deze week om de dag een half tabletje te nemen en na twee weken helemaal niets meer. Maar er is een kink in de kabel gekomen, waardoor ik het wel zo veilig vind om nog even op 25 mg te blijven. Dinsdagavond voelde ik namelijk een onderhuids bultje net boven mijn borst, toen ik mijn hals en decolleté inwreef met de fijne argan-huidolie van De Tuinen.

In eerste instantie niet direct reden tot paniek. Ik ben tenslotte inmiddels getraind om niet direct in de stress te schieten. Na nog eens gevoeld te hebben aan het bewuste plekje, voelde ik toch de mij zo bekende angst even opvlammen, maar ik wist het onder controle te houden door mezelf gerust te stellen dat het waarschijnlijk een lipoom (vetbultje) zou zijn. Ik schijn deze dingen nogal in veelvoud te hebben en weet de vorm inmiddels ook te herkennen.

quote-life-strong

Toch de volgende dag, voor de zekerheid even langs de huisarts. Eigenlijk zou ik over 3 weken pas een afspraak hebben, maar niemand zegt dat ik niet eerder mag komen, al voelde ik me er wel wat schuldig over.

Ik verwacht ergens half-om-half dat ik te horen krijg dat ik pas over 3 weken welkom ben. Maar bij mij is alles rondom de borsten als een soort radioactief gebied, ik durf het nog altijd niet aan te raken en als ik dan door stom toeval iets tegenkom wat daar niet hoort, dan wil ik daar toch naar laten kijken.

De huisarts vermoedt niet direct iets kwaadaardigs, maar heeft toch een verwijzing gegeven voor een foto op de mammapoli. Met als commentaar dat ze bij bultjes rondom de borsten geen enkel risico willen nemen. Wat ik overigens wel een goede werkwijze vind. Geen risico nemen.

Maar, zekerheid of niet, dat hakte er toch wel even in. Ik weet nu weer waar de term angstzweet vandaan komt. Wéér dat hele traject af: Een afspraak maken, afwachten wanneer je terecht kunt, weer wachten, jezelf continu onder controle houden, het onderzoek zelf en weer wachten op de uitslag. en stel dat het misschien niet goed is… Als dat nu allemaal in één dag kon, maar dat is niet het geval. Normaal kun je binnen 3 dagen terecht, ik moet ruim een week wachten.

Hoe dit voelt? In eerste instantie kut natuurlijk. Ik voel me toch behoorlijk naakt zonder mijn buffertje genaamd antidepressiva. De pillen die ervoor zorgden dat de scherpe randjes van mijn angst gevijld werden en dat ik mijn onrust beter de baas kon. Nu ik nog maar op de helft zit van de dosis die ik vanaf het begin geslikt heb, is dat nog altijd iets natuurlijk, maar een half of een heel, dat scheelt toch wel.

Ik probeer het maar te zien als een soort test. Moeder Natuur die tegen me zegt “Dus jij denkt het zonder pillen aan te kunnen? Laat dat maar eens zien dan!” Iedereen kan wel beweren dat ie een berg kan beklimmen, maar je komt er in de praktijk pas echt achter of je dat echt kunt of niet. Anders gezegd: Zolang alles goed gaat, kun je makkelijk beweren dat je iets kunt.

Volgende week donderdag kan ik dus terecht voor echo en borstfoto en als het even meezit, heb ik dezelfde dag de uitslag. In de hoop dat die goed is en het inderdaad een vetbultje is. Maar ik ga mezelf niet geruststellen zolang ik geen uitslag heb. Dat werkt misschien tijdelijk, maar stel dat het iets anders is, komt het des te harder aan. Niet dat ik het tegenovergestelde ga denken, maar gewoon proberen het even te parkeren. Leven in het hier-en-nu.

Nadat ik na thuiskomst zwetend en trillend een oxazepam had gepakt, ging het van lieverlee wel weer wat beter. Ik heb zelfs even geslapen op de bank, omdat ik zo suf werd van die oxazepam. De rest van de middag en avond ging het niet onaardig en dat is maar goed ook, want ik moet nog wel een aantal dagen voordat ik dit – hopelijk – van mijn rug af kan laten glijden.

Ironisch genoeg dacht ik dinsdagmiddag nog aan vorig jaar deze tijd, toen ik ook net in de molen van onderzoeken zat en op 6 mei zelfs onder het mes ging. Toen dacht ik nog: “Gelukkig heb ik dat nu niet meer”. Laten we hopen dat die operatie inderdaad niet hoeft, maar die onderzoeken gaan er wel komen.

Ik verheug me niet bepaald op de onrust die het (af)wachten zal geven, maar ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik dit niet kan laten rusten als er niet naar gekeken wordt, het is dus maar beter en zoals ik al zei, zal het uiteindelijk ook een goede uithoudingsproef blijken te zijn.