Positief in ‘t leven staan lijkt vaak iets knulligs. Iets voor zweefteven, mensen die nooit iets naars hebben meegemaakt of gewoon dom zijn. Want hoe kun je in deze wereld, waar de kranten en nieuwsbulletins voor 99% uit narigheid bestaan, waar onrecht, verdeeldheid, ruzies en ellende op de stoep liggen, in godsnaam nog positief zijn?
Het antwoord? Ja, dat kan. Het is eigenlijk heel simpel: Positiever denken en leven is geen kwestie van genen, het is niet schadelijk, het is soms besmettelijk en ja, het kost tijd en energie. Positiever in het leven staan is iets waarin je investeert. Een lange termijn investering zelfs.
Ik vind ‘t best bijzonder dat de laatste jaren steeds meer mensen me complimenteren met mijn positieve instelling. Dit viel blijkbaar zelfs zo op. dat ik mede daardoor ben gevraagd als columnist voor de krant. Als mensen mij omschrijven, komt het woord ‘positief’ daar vaak in voor en zelf merk ik ook dat mijn levensinstelling met name de laatste jaren steeds beter wordt.
Daarbij krijg ik ook best weleens met vooroordelen te maken: Dat ik gemakkelijk praten heb, is er bijvoorbeeld zo één. Nou, als mijn leven iets niet is geweest, is dat makkelijk. Tot ongeveer mijn dertigste, had ik vooral heel veel ervaring met gekwetst worden, depressiviteit en een zelfbeeld wat zó destructief was, dat ik er soms zelf bang van werd. Makkelijk praten? Nah, niet echt.
Ik ben dus niet altijd geweest als nu. Sterker nog: Ik was allesbehalve positief. Mijn glas was altijd halfleeg, als de zon scheen, zag ik alleen de schaduwen. Dat was niet heel verwonderlijk met zo’n geschiedenis als de mijne, maar wel slecht. In de eerste plaats voor mezelf, in de tweede plaats voor mijn omgeving. Ik stootte mensen af. Soms bewust, vaak ook onbewust.
Nadat ik de periode van kwetsbaar en naïef bang hertje achter me had gelaten, kwam er een heel andere Ester tevoorschijn. Een Ester die haar haren zwart verfde, die uit te tekenen was in zwarte kleding met een zeer alternatief tintje, die met kohl omrande ogen als dagelijkse make-up look had en iets wat een “don’t fuck with me” attitude zou moeten zijn. Helaas, het werkte niet.
Ik hield iedereen met deze uitstraling inderdaad op afstand zoals ik wilde. Maar de andere kant van het verhaal was, dat ik door wildvreemden onverbiddelijk afgerekend werd op mijn uiterlijk. Want alles wat anders is, is nu eenmaal raar. De meest gruwelijke uitingen heb ik voorbij horen komen over mijn verschijning. Soms zo erg, dat ik me het liefst dagenlang op wilde sluiten in huis, met de gordijnen dicht.
Toch wilde ik niet veranderen. Niet voor hen, voor niemand! Accepteer mij maar zoals ik ben en anders kijk je maar weg, riep ik aan de buitenkant. Maar van binnen raakte ik nog meer gekwetst en onzeker, wat ik overigens nooit liet merken, want dat was ook weer kwetsbaar en dus link. Waarom kon niemand mij accepteren zoals ik was? Waarom ben je eigenlijk pas leuk en interessant zodra je als een mak schaap met de kudde mee loopt? Dat vroeg ik me vaak af.
Ergens in 2009 bereikte ik een keerpunt. Ik werd verliefd op een man waar ik overigens nooit een relatie mee zou krijgen, ging van hem houden zelfs. Vanaf dat moment werd ik zachter, rustiger, meer de Ester zoals mensen me nu kennen.
Nog altijd zachtaardig en vol gevoel, zo nu en dan best kwetsbaar, maar ook gehard en met een beschermlaag. Ik ben niet door of voor hem veranderd, maar hij heeft, zonder het ooit te hebben geweten, wel een verandering in werking gezet. In de paar jaar die daarop volgden, heb ik met veel interesse het proces gevolgd wat zich duidelijk afspeelde in mijn geest, lichaam en uiterlijk.
Ondanks dat ik de man in kwestie nooit meer zie en deze liefde uiteindelijk een speciaal plekje in m’n hart heeft gekregen, is die verandering blijvend. Ik laat beslist niet over me heen lopen, maar heb ook nooit meer aandrang gevoeld om mensen bewust af te stoten of me ervoor af te sluiten. Ik ben 100% mezelf en daar trots op, want ik ben van ver gekomen!
Juist sinds die tijd, dat ik eindelijk mijn weg gevonden leek te hebben en in een rustiger vaarwater terechtkwam, leerde ik positiever in het leven te staan. Het was alsof mijn ogen opengingen en ik toen pas zag hoe mooi het leven eigenlijk kan zijn.
Je kunt nog zoveel shit meegemaakt hebben of nog altijd een minder fijn leven hebben, maar je kunt in elke dag wel iets moois zien. Gewoon door je ogen te openen en te kijken. Letterlijk om je heen te kijken. En door om te denken. Dan zal je inzien dat positief zijn niets met zweverigheid te maken heeft, maar gewoon een mindset is. Een netwerkje waar je je hersens in kunt sturen.
Soms, en ik ben me ervan bewust dat wat ik nu ga zeggen alsnog ‘zweefteverig’ kan klinken, heb ik het idee dat bepaalde mensen op mijn pad komen, zodat ik ze kan leren wat meer optimistisch in het leven te staan.
Niet omdat ik alles beter weet of vind dat ik anderen mag zeggen hoe ze moeten leven, wel omdat ik als geen ander weet dat het je leven kan verbeteren, ongeacht hoe diep je put was, of is. En ook omdat iedereen zo’n duwtje in de rug verdient.
Positief denken is voor mij inmiddels bijna net zo vanzelfsprekend als eten, drinken en slapen. Natuurlijk ben ik ook weleens verdrietig of kwaad. Of heb ik gewoon een chagrijnige bui. Daar is niets mis mee.
Je mag negatieve emoties best ervaren en voelen. De kunst van een positief leven, is om daar vervolgens niet in te blijven hangen en uiteindelijk weer in de richting van het licht te lopen. Met opgeheven hoofd en een glimlach!
Hoe positief sta jij in het leven?
Ik heb nogal ups en downs. Ik heb soms moeite met positief te zijn, maar gelukkig heb ik een hele lieve vriend die me er zo nu en dan aan herinnerd dat ik negatieve dingen om moet zetten naar positief
Ik heb ook zo m’n ups & downs in ‘t leven. Soms vind ‘k ‘t erg moeilijk om positief in ‘t leven te staan, want bij ‘t minste laat ‘k m’n hoofd hangen. Toch is dat al veel verbetert door de jaren heen, al moet ‘k toegeven dat ‘k opnieuw in een moeilijke periode zit & ‘t dus moeilijk is om positief te zijn.