Het is 3 uur ‘s nachts wanneer ik dit schrijf en ik kan niet slapen. Iets met nachtelijke demonen, veel onrust en moe, maar niet op zo’n manier, dat ik als een blok in slaap val. Dus dan maar bloggen, want dat gaat weer niet zo lekker, net als m’n gezondheid trouwens. En dat is precies waar ik het over ga hebben. Niet om te zeuren overigens.

Terwijl ik dit schrijf, ben ik nog steeds aan het twijfelen of ik ‘dit nu wel moet doen’ en dus is het niet eens 100% zeker of deze post de onlinestatus ooit zal behalen. Aan de andere kant vind ik dat ik best van me af mag schrijven.

Ik doe alles altijd alleen, verstop mijn gevoelens eigenlijk al te veel. Om uiteenlopende redenen. Ik ben ook maar een mens, maak ook fouten, ik heb ook emoties (al probeer ik die angstvallig weg te houden bij iedereen) en ik heb mindere periodes. Zoals nu.

Sinds vorige week dinsdag gaat het dus niet lekker. Zomaar van de ene op de andere dag was ik hondsmoe. Het soort moe waarbij je je ene been amper voor het andere kunt krijgen en de simpelste handelingen opeens de grootste inspanning vergen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik ben geen topsporter, maar ik heb doorgaans wel een behoorlijk goede conditie en moe ben ik ook niet snel.

Ik modderde een week aan zonder mezelf toe te staan te bedenken wat er aan de hand kon zijn. “Want het is morgen vast weer over”. Enerzijds me hondsberoerd voelend (maar geen griep) en anderzijds mezelf continu trappen onder m’n kont verkopend, dat ik geen enkele reden had om me zo te voelen en dat ik niet ziek was, dus dat ik gewoon moest doen wat ik anders ook deed.

Dus wandelde ik, deed boodschappen, fietste ik zelfs een paar keer, werkte urenlang aan een folder die naar de drukker moest, schreef wat blogposts plus een column en probeerde ook nog een beetje representatief voor de dag te komen.

En dat met gemiddeld 38 graden koorts, ik-ben-gister-naar-een-houseparty-geweest kind of koppijn en, zoals m’n maatje uit het Westland zou zeggen: slasaus-benen. Want ik had het gevoel elk moment om te kunnen gaan.

Ik begreep het gewoon niet, en dingen die ik niet begrijp, daar moet iets mee. Of er moet heel snel een verklaring komen, of het moet ophouden, dus ik bleef tegen mijn lijf opboksen. Jij. Moet. Normaal. Doen. Ik werd boos, gefrustreerd en zelfs verdrietig.

Ik heb voor het eerst in twee jaar gehuild en dat zelfs twee keer op één dag. En huilen is iets waar ik me voor schaam, dus ik vind het al heel wat dat ik dat überhaupt hier durf te vertellen. :-)

Ik ben zelfs onaardig en onnodig scherp geweest tegen mensen waar ik juist heel veel om geef. Mijn doorgaans zo rustige en stabiele karakter leek opeens verdacht veel op een kort lontje. Mijn filters leken weg en alles zat me opeens huizenhoog. Nee, Ester is dus niet altijd even stoer…

quote-tired

Inmiddels zijn we twee weken verder. Mijn lichaam heeft dinsdag en woensdag een spelletje met me gespeeld. Met name woensdag voelde ik me praktisch normaal en was ik gelijk weer de hele dag in de weer met van alles. Gebruik maken van energie die ik ruim een week niet had gehad.

Misschien wel te veel, want donderdag heb ik, op drie of vier uur na, bijna de hele dag geslapen. Ik droomde telkens heel vreemd en voelde me koortsig en wankel. De dagen erna verliepen volgens hetzelfde patroon als sinds vorige week dinsdag.

Moe bij het opstaan, moe na een stukje lopen, moe als ik iets moet oprapen wat gevallen is, moe als ik ergens over na moet denken, moe als ik iets te eten moet klaarmaken (ik kan me er niet toe zetten en heb ook geen trek), moe als ik de afwas heb gedaan en moe van het moe zijn.

Ik ben er inmiddels rekening mee gaan houden dat ik moet gaan zitten wanneer ik iets doe, al is het maar iets simpels als een kettinkje uit de knoop halen. En dat ik vaak moet slapen en rusten. Gewoon stil liggen op de bank of op bed. Helemaal niets doen, ook niet op m’n telefoon kijken. Wat me op zo’n moment overigens totaal geen moeite kost, omdat zelfs lezen te veel moeite is.

Waar het vandaan komt, wat de oorzaak is, is nog altijd niet bekend. En stiekem, zeker tijdens de momenten dat het écht niet gaat en ik me zo ellendig voel, maak ik me daar steeds meer zorgen om. Ik ben vorige week woensdag met nieuwe medicijnen begonnen, vervanger van de pillen die ik 25 jaar heb gehad.

Maar na wat telefoontjes gepleegd te hebben naar huisarts en de specialist in het Erasmus MC, blijkt dat het nog wat vroeg is om al bijwerkingen te krijgen en dat er sowieso over zes weken pas geprikt kan worden of de bloedwaarden goed zijn. Eerder heeft dat geen zin.

Ondanks dat er een aantal symptomen een-op-een overeenkomen met die uit het bijwerkingen lijstje in de bijsluiter, is het wel zo dat ik me de dag voordat ik met de nieuwe medicijnen begon al niet goed voelde en grotendeels dezelfde klachten had.

Daarmee zou je dus kunnen uitsluiten dat het van de medicijnen komt. De enige mogelijkheid is dat de nieuwe medicatie mijn klachten versterkt, omdat die klachten heel toevallig ook tot de mogelijke bijwerkingen behoren.

Ik tast dus nog in het duister waar dit vandaan komt en hoelang het kan gaan duren. Als het toch bijwerkingen van de medicatie zijn, bestaat de kans dat ik hier weken of maanden last van blijf houden.

Ik ben eens op internet gaan zoeken en als ik de verhalen lees van anderen die dezelfde overstap hebben gemaakt en dezelfde klachten hebben, zijn er gevallen die er al maanden mee rondlopen. Ik hoop dat dat meevalt, want normaal functioneren kost veel moeite, ook al blijf ik het stug proberen en mezelf tegen beter weten in dwingen om dingen te doen.

Misschien voel ik me op de dag dat dit artikel online gaat weer kiplekker of in elk geval wat beter, dat kun je niet voorspellen. Dat zou deze post misschien overbodig maken, maar toch ook weer niet. Het was fijn, zo niet nodig om dit in het holst van de nacht van me af te schrijven. Want zoals ik al vaker heb gezegd: Alles wat je opschrijft, zit niet meer in je hoofd.

Overigens wil ik nogmaals benadrukken dat deze blogpost NIET is bedoeld om te klagen of zielig doen. De intentie was om mijn gezondheidsperikelen en vraagtekens daarover van me af te schrijven (of iemand het leest of niet) en doorgaans lukt dat beter op mijn blog, dan wanneer ik erover praat. Ik ben en blijf een niet dertien-in-een-dozijn binnenvetter tenslotte! :-)