Vandaag even een uit-het-losse-handje blogpost. Iets waar ik niks voor voorbereid heb, wat totaal niet informatief is en waar ik ook geen foto’s voor heb moeten maken. Eigenlijk wel eens lekker om gewoon te kunnen schrijven zonder dat er van alles aan vooraf moet gaan of dat het per se ‘ergens over moet gaan’. Eigenlijk zoals ik vroeger schreef, maar wat ik mezelf in de loop de jaren min of meer heb afgeleerd, omdat kletspraatjes geen toegevoegde waarde hebben.

Tja, mijn blog en mijn regeltjes, ik heb het er al vaker over gehad. Ook dat ze me meer belemmeren dan dat ze van toegevoegde waarde zijn. Of de dingen die ik schrijf wel van toegevoegde waarde zijn voor mijn lezer is ook nog maar maar de vraag.

Door het onregelmatig bloggen zijn mijn bezoekersaantallen niet teruggelopen, maar komt het grootste deel inmiddels via zoekopdrachten binnen en worden nieuwe posts maar door een handjevol mensen gelezen, laat staan dat er reacties op komen.

Vorige week maandag had ik ineens zin om echt bezig te gaan met mijn blog, een aantal nieuwe foto’s te maken voor vaste onderdelen en bloggen echt weer op te pakken, maar tot nu toe komt daar weinig van terecht.

Doordat ik weer van medicatie ben veranderd, gaat het na zes weken keihard tobben eindelijk weer beter en dus pakte ik die gelegenheid aan om weer eens wat leuke dingen te doen zoals met de trein naar Leerdam, einden wandelen en fietsen.

Ik heb 6 weken lang namelijk mijn energie uitsluitend gebruikt voor dingen die echt nodig waren, zoals mijn dieren verzorgen en het huis enigszins schoon houden. Zelfs iets simpels als een lange wandeling maken kon ik niet meer.

Nu dat wel weer lukt, had ik ‘t gevoel dat ik schade in moest halen. Ik fietste en liep weer kilometerslang en genoot met volle teugen. Ik vind mezelf geen sportief iemand, maar als ik niet minimaal 5 km per dag kan lopen, word ik ongelukkig.

Mijn angst om verkeerd beoordeeld
te worden is meestal groter dan
de wens mezelf te uiten

Nog geen drie dagen later werd ik vanuit ‘t niets overvallen door een oude vijand: de angst waar ik twee jaar lang keihard tegen geknokt heb om het uit mijn systeem te krijgen, of er in elk geval mee om te kunnen gaan. Nu, een week later, is het nog altijd niet verdwenen. Ook heb ik sinds twee dagen last van grieperige klachten waardoor het bloggen er dus wéér bij inschiet.

Het voelt als smoesjes en slechte excuses, mijn nogal wisselende gezondheid voelt als een manier om aandacht te zoeken of zielig gevonden te worden, daarom praat ik er nauwelijks over.

Ik voelde me al een week ellendig voordat ik besloot dat het misschien wel fijn zou zijn om er met iemand over te praten. Zeker aangezien ik bij m’n huisarts en de praktijkondersteuner (soort psycholoog) niet terecht kan en je op een gegeven moment tegen de muren opvliegt als je altijd maar alleen bent met je eigen gedachten en demonen.

Maar mijn angst om verkeerd beoordeeld te worden (Je vindt jezelf nogal zielig, is het niet? Heb je soms aandacht tekort zeker?) en de schaamte voor het feit dat ik dus toch niet sterk genoeg was of ben om mijn angsten de baas te kunnen, is meestal groter dan mijn wens mezelf te uiten. Die angst om verkeerd beoordeeld te worden is overigens niet alleen gebaseerd op gedachten, het gebeurt ook regelmatig en dat maakt je voorzichtig.

In een notendop komt het er dus op neer dat het bloggen nog steeds voor geen meter opschiet, (al heb ik nog altijd de hoop dat het wel goed komt) en dat mijn gezondheid (zowel geestelijk als lichamelijk) momenteel te wensen overlaat en ik moeite heb om mijn doorgaans zo positieve ik te vinden.

Nee, ik vind mezelf absoluut niet zielig en ik kom er wel weer bovenop op eigen kracht, maar het lucht ook wel op om over te schrijven, omdat ik me ‘op papier’ nog altijd beter kan uiten dan in gesproken woord.

Ik heb overigens vorige week een nieuw logo ontworpen. Blijkbaar is dat niemand opgevallen. 🙂 Ik ben er geen fan van om mijn blog heel regelmatig van een nieuw jasje te voorzien omdat juist het uiterlijk van je blog voor je herkenbaarheid zorgt, maar het vorige logo was me toch gaan tegenstaan en ik wilde iets nieuws. Vandaar. Nu zien of deze het langer dan een jaar uithoudt.

  • wptouch_sc_scripts: a:32:{i:0;s:10:"bauhaus-js";i:1;s:15:"foundation_base";i:2;s:23:"foundation__public_base";i:3;s:23:"foundation_google_fonts";i:4;s:20:"foundation_load_more";i:5;s:15:"foundation_menu";i:6;s:19:"foundation_flickity";i:7;s:27:"foundation_flickity_wptouch";i:8;s:17:"foundation_spinjs";i:9;s:24:"foundation_spinjs_jquery";i:10;s:19:"foundation_tappable";i:11;s:27:"foundation_tappable_wptouch";i:12;s:28:"foundation_fastclick_wptouch";i:13;s:20:"foundation_fastclick";i:14;s:26:"foundation_infinite_scroll";i:15;s:19:"foundation_slideout";i:16;s:26:"foundation_slideout_helper";i:17;s:18:"wptouch-front-ajax";i:18;s:19:"aamrg-script-rotate";i:19;s:12:"aamrg-script";i:20;s:17:"aamrg-script-init";i:21;s:14:"contact-form-7";i:22;s:17:"email-subscribers";i:23;s:6:"jquery";i:24;s:15:"jig-prettyphoto";i:25;s:8:"colorbox";i:26;s:14:"magnific-popup";i:27;s:10:"photoswipe";i:28;s:19:"pixastic.custom.jig";i:29;s:9:"dotdotdot";i:30;s:20:"justified-image-grid";i:31;s:8:"wp-embed";}
  • wptouch_sc_styles: a:14:{i:0;s:23:"foundation_google_fonts";i:1;s:26:"foundation-framework-style";i:2;s:19:"sb_instagram_styles";i:3;s:16:"wp-block-library";i:4;s:11:"aamrg-style";i:5;s:14:"contact-form-7";i:6;s:17:"email-subscribers";i:7;s:17:"wptouch-theme-css";i:8;s:13:"ecae-frontend";i:9;s:20:"ecae-buttonskin-none";i:10;s:21:"jig-prettyphoto-style";i:11;s:14:"colorbox-style";i:12;s:20:"magnific-popup-style";i:13;s:16:"photoswipe-style";}