Op 14 februari 1998 kwam hij in m’n leven, een klein zwart katertje, toen enkele maanden oud. Speels en een tikje ondeugend, maar vooral met een hartje van goud. Herkenbaar aan een gitzwarte vacht met hier en daar wat witte plukken, een klein wit vlekje op zijn neus en slechts één ‘antenne’ op zijn koppie. Mijn lieve kater Micky.
17 jaar, 11 maanden en 3 dagen later heeft hij me verlaten. Bijna de helft van mijn leven was hij bij me. Vrat hij planten aan, genoot hij als hij in de zon op de tuinbank lag, gek op snoepjes en soezen op schoot.
Als hij in de slaapkamer kwam (waar hij niet mocht) kondigde hij zichzelf altijd aan en ondanks dat hij inmiddels al een poosje ziek was, liep hij me tijdens het klussen van de afgelopen maand nog voortdurend voor de voeten. Nieuwsgierig als altijd.
Micky had suikerziekte en omdat ik er op zijn leeftijd niet meer aan wilde beginnen om hem twee keer per dag dwars te zitten met een injectienaald, heb ik speciaal diabetesvoer gekocht, maar besloot ik verder de natuur haar gang te laten gaan.
Sneller dan verwacht was het moment daar dat mijn lieve katertje zijn laatste adem uitblies. De laatste dagen zag ik hem snel achteruit gaan en vanmorgen rond kwart voor tien was het dan zover. Het was alsof hij had gewacht tot ik weer bij hem was en hem een laatste keer in mijn armen kon houden.
Samen met zieke Micky
Op het moment dat ik na een vrij brakke nacht door herhaaldelijk waken wakker was en gelijk de woonkamer in kwam, ademde hij onregelmatig. Ik wikkelde hem in zijn favoriete fleecedeken met een afbeelding van Mickey Mouse met Mickey in grote letters (weliswaar een e te veel, maar toch) en ging met hem op de bank zitten. Nog geen tien minuten later was het gebeurd.
Mijn moeder bood aan om hierheen te komen en ondanks dat ik eerst heel stoer zei dat het niet nodig was, ben ik toch erg blij dat ze is gekomen. Ik belde een huisdieren crematiebedrijf en 40 minuten later arriveerde iemand daarvan die hem meenam, samen met zijn dekentje. De Mickey Mouse deken zal worden uitgewassen en aan een dierenambulance gegeven, een mooi doel.
Ik ben er verdrietig om, maar ook blij dat hij op een mooie manier is gestorven en niet geleden heeft. Ik gun elk dier niet alleen een waardig leven, maar ook een waardig einde. Het is toch een dier wat heel wat jaren deel uitmaakte van mijn leven.
Hij maakte drie verhuizingen mee, zag me in alle denkbare gemoedstoestanden en wist me altijd tot rust te brengen als hij zijn warme lijfje op schoot parkeerde, was gek op vla, maar haatte yoghurt, vormde een twee-eenheid met zijn witte hondenvriendje Bas en hield graag alles in de gaten vanuit de vensterbank.
De foto hieronder maakte ik op dierendag. Ik had al heel lang de wens om mijn drie huisdieren samen op de foto te zetten, maar omdat het lastig zou worden, daar nooit werk van gemaakt.
Nu was de tijd vond ik en ondanks dat het gewoon maar een iPhone foto is, ben ik blij dat ik hier nog in ben geslaagd. Inmiddels zijn we precies tien dagen verder en is hij er gewoon niet meer. Rare gedachte. De foto van Micky en mij samen maakte ik vannacht rond 3 uur.
Rust zacht, lieve Micky…
Bas, Micky en Molly
Ik heb toch wel een traantje moeten weg pinken bij dit artikel.
Ik wil je ten eerste heel veel sterkte wensen en ik wil zeggen dat ik het ook heel mooi vindt hoe je met het dier bent om gegaan en de keuze hebt gemaakt om op zo’n oude leeftijd het beestje niet meer te vervelen met naalden enzo. Ik zou die keuze – denk ik – ook gemaakt hebben en wat bijzonder dat het beestje net zijn laatste adem uitblies toen jij beneden kwam! Dat is ergens ook wel weer heel mooi! Ik heb daarbij zelf een hondje, ze is inmiddels al 10 jaar, bijna 11, dus ze is nu ook de helft van mijn leven bij mij. Ik zou het ook heel verdrietig vinden als ze er niet meer is, dus daarom denk ik dat ik zo emotioneel raakte bij het lezen van dit, omdat ik zo goed snap hoe het voelt! Sterkte!
Altijd sneu en super verdrietig, afscheid nemen van een huisdier. Een maatje. Heel veel sterkte!
Hey Esther, o wat een verdrietige blog deze keer.
1 ding weet ik zeker Micky heeft een fantastisch leven gehad.
Heel veel sterkte !!
Ad
Heel veel sterkte lieve Ester! Een huisdier verliezen is even hard als een dichte vriend of familielid verliezen. Ik ben er zeker van dat Micky gelukkig was bij jou en jij hem alles gegeven hebt wat je kunt.
Heel erg veel sterkte. X
Bleh, ik ben vanavond al emotioneel en deze blogpost doet er nog een schepje bovenop. Tranen. Wat ontzettend verdrietig dat jouw lieve Micky er niet meer is. Wat zal dat pijn doen. Wat zal je knappe katermans een stukje leegte achterlaten. En wat ontzettend mooi dat je hem tot het einde zo hebt verzorgd. Heel aandoenlijk dat je hem in zijn dekentje hebt gerond en dat hij in jouw bijzijn is gestorven. De poezenhemel is een lieverd rijker. Ik wens je heel veel sterkte.
Wij hebben ook katten als huisdieren en zijn er ook al verloren, maar of ze nu oud of jong zijn plotseling of na een lange ziekte overlijden het is altijd heel vervelend en heeft meer impact dan je denkt. Je hebt er jaren lang voor gezorgd en samen veel plezier beleeft en dan verdient zo’n dier zeker een respectvol afscheid en het siert je zeker dat je er zo mee om bent gegaan. Veel sterkte voor de komende tijd en het is een heel mooi stuk wat je geschreven hebt.
Groetjes, Frank
Gorinchem.
Micky heeft een waardig einde gekregen en je hebt er een mooie blog van gemaakt. Sterkte meid xx