In een nacht toen ik niet kon slapen en al uren naar m’n plafond lag te staren, had ik opeens dit idee. Een ouderwets persoonlijk item, iets wat veel bezoekers van mijn blog schijnbaar toch het meest leuk vinden. Ik blij dat ik van me af kan schrijven, jij blij dat je weer wat leesvoer hebt. Zoiets…
Ik val maar gelijk met de deur in huis: Ik ben niet geschikt voor een huisje-boompje-beestje leven. Voor mij geen gezinsleven met routines zoals ‘s avonds om 5 uur de warme hap op tafel, waarvan je maar moet afwachten of het smaakt, bekvechten op de bank over wie naar welk tv-programma mag kijken, kinderen krijgen die je ook nog moet opvoeden en eens per maand verplichte seks.
Ondanks dat ik 41 ben, heb ik slechts 2 relaties gehad. De eerste duurde zes jaar, de tweede één. Beide relaties waren niet bepaald een schoolvoorbeeld voor hoe een gelukkige en evenwichtige relatie eruit ziet. Daarnaast was ik erg naïef en leek het tevreden houden van anderen mijn grootste levensdoel. Daar ben ik dankzij een harde lessen wel op teruggekomen.
Inmiddels zijn we bijna 13 jaar verder en ben ik nog altijd single. Iets waar de meesten zich weinig bij voor kunnen stellen, want als je het gemiddelde neemt, is één of twee jaar zonder relatie al ‘een eeuwigheid’.
Zelf heb ik er geen problemen mee en mijn omgeving heeft het gelukkig ook al lang afgeleerd om de voor singles vaak onvermijdelijk lijkende vragen te stellen als: Heb je al een vriendje? Neem je de volgende keer iemand mee?
bekvechten op de bank over wie
naar welk tv-programma mag kijken
Ik ben altijd iemand geweest die zich uitstekend vermaakt in haar uppie. Ondanks dat ik me er de laatste tijd weleens op betrap gevoelens van eenzaamheid te ervaren, vooral als m’n hoofd weer eens kortsluiting maakt en ik me doodongelukkig voel.
Maar over het algemeen vind ik alleen zijn fijn. De belangrijkste redenen waardoor ik niet warmloop om opnieuw een relatie te beginnen, zijn angst om gekwetst te worden, drang naar onafhankelijkheid en allergie voor sleur.
Sowieso ben ik volgens mij ook niet de meest makkelijke persoon om een relatie mee te hebben dat idee heb ik zelf in elk geval. Ik heb mijn eigenaardigheden zoals mijn ziektefobie en BDD, waar iemand toch mee moet kunnen leven.
Mijn slechtziendheid, die ik zelf overigens meestal vergeet, vormt waarschijnlijk ook wel een obstakel, want het is toch een beperking. Een woord waar veel mensen een beetje bang van lijken te zijn. Tel daarbij op dat ik een sterk karakter heb en een nog sterker ontwikkelde eigen wil en je hebt iemand waar niet iedereen het mee uithoudt.
Daarnaast is mijn leven vrij onregelmatig en wil ik dat zo houden. Ik eet niet op vaste tijden: Ik eet wanneer ik trek heb. Ik ga niet naar bed omdat elf uur een goede tijd is om te gaan pitten: Ik zoek m’n bed wel op wanneer ik slaap heb. Ik doe geen dingen omdat ‘t nu eenmaal zo hoort of omdat anderen het ook doen. Ik doe iets alleen als ik dat wil. Daar moet je tegen kunnen.
Toch zijn er, heel soms, momenten dat ik me afvraag hoe het zou zijn om iemand te hebben waar ik echt van houd en belangrijker: iemand die van mij houdt. Een scenario wat voor mij hetzelfde voelt als fantaseren over lopen op de maan of de jackpot winnen: iets waarvan ik best weet dat het niet zo snel zal gebeuren. Dat is overigens geen kijk-mij-zielig-zijn gedrag, maar een constatering van feiten. Ik ben nu eenmaal niet zo goed in dat soort dingen. Nooit geweest ook.
Maar gelukkig is dat niet iets waar ik me druk over maak. Ik ben niet op zoek naar een relatie, heb er geen behoefte aan en iets als daten begin ik niet aan. Er zijn genoeg mensen die een relatie beginnen ‘omdat hij of zij best lief is’ en ‘ik word misschien vanzelf verliefd’, om niet alleen te hoeven zijn. Zelf zou ik dat nooit doen. Ik vind dat je met zo’n houding aan jezelf voorbij gaat.
Geld, status, de juiste baan/auto/kleding zijn overigens dingen waar ik totaal ongevoelig voor ben. Waarom zou iemand die niet de meest denderende baan heeft, geen goede partner kunnen zijn?
Van het fenomeen ‘mijn type’ ben ik overigens afgestapt toen ik straalverliefd werd op een man die het tegenovergestelde was van wat ik als ‘mijn type’ beschouwde. Een relatie heb ik nooit met hem gehad, maar het was wel een leerproces waar ik dankbaar voor ben.
Voor mij is er maar één ding belangrijk en dat is het gevoel wat ik bij iemand heb. Ik ben een heel intuïtief persoon en gevoel vormt dan ook de rode draad door mijn leven. Een relatie met iemand beginnen waarbij ik niet 100% het juiste gevoel heb, gaat ook absoluut nooit gebeuren.
Het mooie van puur afgaan op je intuïtie, is dat het niet enkel om uiterlijk draait, het gaat om de energie die iemand uitstraalt en dan maakt het niet uit of iemand een buikje heeft, zo nu en dan een bizar slecht humeur waar je u tegen zegt of andere imperfecties. Waar ik voor mezelf juist die imperfecties wil verdoezelen of laten verdwijnen, accepteer ik ze van een ander met liefde.
Of er ooit nog een relatie op mijn pad komt, zou ik niet durven zeggen. Ik leef al lange tijd in de overtuiging dat ik altijd alleen zal blijven en voel me daar ook niet vervelend onder, maar het zou zomaar kunnen dat ik op een dag mijn gekoesterde vrijheid op wil geven voor iemand. Dat is de onvoorspelbaarheid van het leven. Iets wat ik enerzijds doodeng vind en anderzijds prachtig.
Wat is jouw (eerlijke) mening over relaties?
Heel erg herkenbaar verhaal, na een relatie van 20 jaar en paar contacten erna inmiddels ook geaccepteerd ik het blijkbaar niet meer ben en het niet kan en ga opbrengen om al kruipend te hopen dat ik bij een volgend Facebook-in-real-life mag mee acteren als de man die ik behoor te zijn.
Jezelf zijn is allang niet meer voldoende. Ik wens een ieder wel de liefde in een eventuele liefdevolle en wederzijds! respecvolle relatie.
Is hij niet je type ??? hahaha
Ach gelukkig heeft iedereen zijn eigen mening en smaak.. anders was het vechten om dezelfde persoon.
Ik heb geen ‘type’ meer. Zoals je weet zijn de heren waar ik een oogje op kreeg nógal verschillend, zowel qua uiterlijk als karakter. Dus nee, niemand is mijn type, ik val niet op een bepaald soort man. Vroeger dacht ik van wel.
Wat een prachtig artikel, heel mooi geschreven! Vind het knap dat je hier zo open en eerlijk over durft te zijn! Ik heb nu een relatie van 4 jaar en dat is ook mijn eerste relatie. Ik vind het altijd een beetje een moeilijk onderwerp omdat iedereen er zo anders over denkt en er zo anders is staat!
Ik heb nog maar 1 relatie gehad. Het was helaas kort, maar ik heb er uit geleerd. Ik ben al heel veel verliefd geweest, maar nooit was het wederzijds. Ik droomde er van om op m’n 30ste gesetteld te zijn, maar dat is helaas niet gelukt. Mensen zeggen tegen mij, dat ‘t nog kan maar ik weet niet of het mij nog zal lukken. Wat ik vooral mis is genegenheid, gewoon gezellig bij elkaar zijn en dingen doen..