Eerste kerstdag vandaag. Mijn kerstwens heb ik gisteren al gepubliceerd, dus ik hoef vandaag niet opnieuw te beginnen met het wensen van fijne dagen. :-) Dus blik ik maar terug op de afgelopen week. Een week met een aantal erg fijne momenten, maar ook met één van de zwaarste dagen die ik het afgelopen jaar heb meegemaakt.

maandag 19 december

Net als vorige week maandag, moest ik alweer in Leerdam zijn en natuurlijk ging Bas ook mee. Ik besloot het centrum uit te gaan en het gebied buiten de bebouwde kom verder te verkennen. Ik ontdekte een steigertje onderaan de dijk waar je kon zitten en waar ik helemaal tot rust kwam.

Onderstaande foto was mijn uitzicht daar, heerlijk toch? Verder kwamen we over een weggetje waar prachtige huizen stonden en waar het zo rustig en vredig was, dat ik spontaan besloot dat ik daar best wel wilde wonen. :-)

Fijn plekje in Leerdam

dinsdag 20 december

Dinsdag wandelde ik minder lang met Bas, maar trok ik er weer met de fiets op uit. Het was koud, maar ook mooi weer en ik vind het absoluut geen straf om met koud weer te rijden. Ik reed een rondje van iets meer dan 30 kilometer over onder meer het leuke dorpje Noordeloos. Ik maakte onderweg heel wat mooie foto’s, dus had er nog een aardige kluif aan om daar een keuze uit te maken. Uiteindelijk vind ik onderstaande foto het mooist.

Fietstocht over Noordeloos

woensdag 21 december

Woensdag begon ik al duidelijk wat meer spanning te voelen. Donderdag had ik namelijk in alle vroegte een afspraak in het ziekenhuis staan, omdat ik intussen al twee maanden buikpijn had en me daar zorgen over maakte.

Ik wandelde met Bas naar McDonald’s, waar ik koffie en yoghurt met muesli bestelde. Verder deed ik boodschappen en rommelde ik wat in huis. Ogenschijnlijk een heel rustige dag, maar in mijn hoofd werd het al steeds drukker.

Nadat ik ‘s avonds met Bas nog een rondje had gelopen, zag ik opeens iets bij m’n deur staan. Het bleek een enorme (35 cm) plastic engel te zijn, met onderop een HEMA-sticker. Géén idee waar ie vandaan komt!

Het is niet kapot en stond rechtop tegen de drempel, dus niet gevallen. Ondanks dat ‘t niet mijn smaak is, heb ik Blinkie Angelo, zoals ik ‘m heb genoemd, toch maar even ‘geadopteerd’ en staat hij nu lekker warm tussen de kerstboom en de mand van Bas.

Staat er zomaar een engel voor de deur!

donderdag 22 december

Om 8:40 moest ik in het ziekenhuis zijn voor een buik-echo. Het ging allemaal redelijk, al merkte ik wel dat mijn spanningsniveau behoorlijk hoog was. Ik verwachtte de uitslag dezelfde dag, maar kreeg te horen dat ‘t de volgende dag zou zijn, misschien dezelfde dag. Ik ging naar huis maar merkte al snel dat het echt niet goed ging.

Ik raakte in een soort roes van angst en voelde me uitgeput. Ik heb het grootste deel van de dag voornamelijk geslapen en als ik wakker was, schrok ik en was ik angstig. In m’n hoofd was het al een uitgemaakte zaak dat ik slecht nieuws zou krijgen. Zelfs oxazepam deed niet zo heel veel.

vrijdag 23 december

Om 8:10 afspraak bij de huisarts, die met het verlossende woord kwam dat de uitslag goed was! Er waren geen afwijkingen gevonden en dus kon geconstateerd worden dat de pijn waarschijnlijk veroorzaakt wordt door een spastische darm, waar stress in veel gevallen de oorzaak van is.

En stress heb ik genoeg gehad de laatste maanden. Een duidelijk teken dus om zeker de komende tijd te proberen stress-factoren zoveel mogelijk uit de weg te gaan en daarnaast ook regelmatiger gaan eten, wat er ook nogal eens aan ontbrak.

Ondanks dat ik heel blij ben met het goede nieuws, heeft het bij mij tijd nodig voordat ik mentaal en fysiek hersteld ben van zo’n hoog spanningsniveau. Dat betekent ook dat ik de eerste dagen veel onrust ervaar en de negatieve trigger die al 2 maanden verbonden is aan het zeurende gevoel in mijn buik, is ook niet meteen omgeschakeld naar een er-is-niks-ernstigs trigger. Zoiets kost tijd. De menselijke geest is geen machine die je aan en uit kunt zetten.

Vrijdag was daardoor alsnog een heel vreemde dag. M’n moeder kwam hierheen en trakteerde me op muntthee met een ontbijtje bij Hugo, ik verspreidde een kerstversie van mijn briefjes in de stad en ‘s avonds ging ik met Martin wat drinken bij De Beren wat leuk was. Toch voelde ik me vreemd, alsof ik in een parallel universum leefde.

Briefjes met een klein cadeautje

zaterdag 24 december

Na een goede nachtrust (daar had ‘t de twee nachten ervoor nogal aan ontbroken), voelde ik me gelukkig wat beter. De angst en onrust lag nog altijd op de loer, maar het lukte me aardig om ‘m op afstand te houden.

Ik was met dank aan de postbode vroeg wakker en had voor 12 uur al veel gedaan. Onder meer wat boodschappen, zodat ik tijdens de kerstdagen wel wat te eten heb. :-) Ik vond onderweg ook een superleuk cadeautje van Pand50 aan een lantaarnpaal!

Begin van de middag ging ik met Martin naar Kolbach, waar de kerstartikelen waren afgeprijsd. Ik had iets op het oog wat ik nu met korting heb kunnen aanschaffen. Begin van de avond kookte ik eten en smulde ik van een biefstukje die m’n moeder de vorige dag voor me had meegebracht. ‘s Avonds was ik opeens heel actief en besloot ik, met koptelefoon op, de keuken een beurt te geven. Schoonmaken is niet mijn hobby, maar toch werd ik er dit keer vrolijk van!

zondag 25 december

Eerste kerstdag. Geslapen tot half 11 en daarna douchen, aankleden en ontbijten. Ondanks dat ik aanvankelijk van plan was om dezelfde broek en sweater van de dag ervoor weer aan te trekken, toch maar besloten voor iets kerstigs te gaan, ook al ben ik gewoon thuis. Echt bijdragen aan de ‘feestvreugde’ deed ‘t helaas niet.

Daar sta je dan, dacht ik bij mezelf. Mooi opgemaakt, leuke jurk en doodongelukkig. Terwijl ik gister juist best een goede dag had. Ik denk de laatste dagen veel over de keuze of ik wel of niet opnieuw wil starten met antidepressiva.

Ondanks dat ik me daar de afgelopen tijd hevig tegen heb verzet, ben ik inmiddels zo moe van het strijden tegen iets wat onvermijdelijk lijkt. Moe van strijden tegen mijn gedachten en moe van balanceren tussen goede en slechte dagen.

‘s Middags kwam m’n moeder onverwachts op bezoek en nam iets lekkers voor bij de koffie mee, maar het neerslachtige gevoel wilde zelfs na drie halfjes oxazepam over de dag verdeeld, niet uit mijn systeem verdwijnen. Hopen dat het morgen weer wat beter gaat.

Lady in red

Het was dus een behoorlijk enerverende week, met mooie en afschuwelijke momenten. Niet een kerstmis die ik me graag wil herinneren, maar gelukkig ook een aantal lichtpuntjes.

Wat voor week heb jij gehad?