Ik loop heel wat af op een jaar en ook in de winter laat ik me niet weerhouden door de kou. Ik wandel heus niet elke dag een eind, maar wel zeer regelmatig. Een warme trui en vingerloze handschoenen aan (zodat ik gewoon foto’s kan maken zonder steeds m’n handschoenen uit te hoeven doen) en gaan!

De laatste tijd merk ik dat ik steeds vaker wandelplekken ga zoeken buiten wegen en paden om. Ik heb alle straten van Gorinchem inmiddels al zo vaak belopen, dat ik elke straatsteen bij wijze van spreken met m’n ogen dicht kan herkennen. En aangezien ik het heerlijk vind om door de natuur te lopen, ligt de keuze om dan lekker een eind te gaan struinen, al snel voor de hand.

Winterse wereld

Toch maar niet oversteken

Nu had ik m’n zinnen gezet op een soort schiereilandje vlak bij de binnenstad waarin ik woon. Eén probleem, ik moest dan wel door een weiland met een hek ervoor. Met daarop een bord waar in grote letters ‘Verboden Toegang’ op stond.

Nou ben ik niet zo’n schijterd die dan niet durft, maar met een huis (van mogelijk de eigenaar van het weiland) op 30 meter afstand en een niet al te stevig aanvoelend hek, wilde ik die gok toch niet wagen, dacht ik…

Toch bleef het kriebelen. Ik moest en ik zou daarheen. Vanmorgen stond ik weer bij het hek met Bas. Twijfel twijfel. Zou ik? Of toch maar niet? Ik besloot verder de dijk op te lopen in een poging verderop een betere ingang te vinden.

En die vond ik! In Dalem, recht tegenover de kerktoren van Woudrichem, was een ander hek. Ook met een bordje erop, maar daar stond ‘Pas op voor de stier’ en ‘Betreden op eigen risico’. Meer uitnodiging had ik niet nodig, dus ik zwiepte mijn benen over het hek terwijl Bas er onderdoor schoof en vervolgens op onderzoek uit!

Best wel koud!

9 kilometer verder hadden we het hele gebied gehad. Ik had het iets fotogenieker verwacht, maar wellicht is het gewoon de tijd van het jaar. Alles is dor, grauw en grillig. Toch had het wel wat. De combi van het bevroren water en de rauwheid die het uitstraalde, ik hou daar wel van.

Er was zelfs een deel waar het leek alsof de branding van het ene op het andere moment in ijs was veranderd. Het lukte niet om daar een mooie foto van te maken, maar het was heel bijzonder.

Op een ander deel kwam ik een boom met afhangende tak tegen wat net een poortje leek en waar ik ook net onderdoor kon zonder te bukken. Enkele meters ervoor lagen stenen in een cirkel, tussen stukken ijs en vastgevroren takken in.

Het contrast was groot. Enerzijds deze wat desolate wereld met een grillig trekje, maar als je over het water keek, zag je op de achtergrond de Grote Toren en Molen de Hoop. De binnenstad, de beschaving, was vlakbij.

Mooi plek voor een kampvuurtje

Op de terugweg moesten we alsnog over dat gammele hek met ‘Verboden Toegang’ erop, Ik had geen zin om weer helemaal door de weilanden terug naar Dalem te lopen en had honger als een paard, of als die stier die nergens te bekennen was.

Eenmaal weer op het asfalt van de Merwededijk, ontdekte ik dat ik ‘t er niet helemaal heelhuids vanaf had gebracht en diverse wondjes op m’n handen had opgelopen en dat er allerlei gekke harige balletjes aan mijn jas en Bas zijn riem hingen. Ik heb in elk geval met volle teugen genoten en ben blij dat ik dit gebied nu toch heb ontdekt!

Ijs!

Struinen in de natuur

Hou jij ook van struintochten?