Het zou zomaar kunnen dat dit de eerste blogpost in jaren wordt, die bomvol fouten staat. De reden is dat ik amper zie wat ik typ en zelfs de kartelrandjes onder fout geschreven tekst over het hoofd zie.
Desondanks wilde ik toch graag iets op mijn blog schrijven over hoe het nu gaat, een gezondheidsupdate. Of beter gezegd een gebrek-aan-gezondheid update. Het gaat namelijk nog altijd niet oké, maar griep is het inmiddels niet meer…
Zoals je in de vorige post kon lezen, ben ik op zondag 29 januari in het ziekenhuis opgenomen met 41,5 graden koorts en moest ik vervolgens een paar dagen blijven. Maandagavond voelde ik me alweer behoorlijk goed en dinsdagavond mocht ik naar huis. Dinsdagochtend werd ik nog wel wakker met een heel zware hoofdpijn die me de hele dag niet meer wilde verlaten, ondanks veel paracetamol. Maar goed, een stevig griepje met hoge koorts, daar ben je niet zomaar vanaf.
In het ziekenhuis had ik al last van een wat onwerkelijk gevoel, alsof het leven langs me heen ging en ik een gast in mijn eigen bestaan was. Ik weet het aan de voor mij nogal vreemde omgeving en ging er vanuit dat ik snel zou opknappen als ik thuis was en dat vreemde gevoel zou verdwijnen. Toch werd dat in de loop van de dagen dat ik thuis was, alleen maar erger. Ik voelde me alsof ik in een soort Twilight-zone leefde. Niets voelde nog echt.
Mijn huis leek een soort filmset met voorwerpen die ik wel kende, maar die niet aanvoelden als die van mij. En zelf voelde ik me ook vreemd en onwerkelijk. Ik kan me herinneren dat ik mezelf een paar keer flink heb geknepen, om te zien of ik überhaupt nog wel iets voelde. Mijn pijngrens ligt momenteel wel opvallend hoog in vergelijking met normaal, maar ik voelde het knijpen wel.
Het klinkt wellicht heel science-fiction en dramatisch als ik dit zo opschrijf, maar het is helaas de waarheid. Ik heb me nog nooit eerder zo gevoeld en ik vind het doodeng. Daarnaast merkte ik dat ik steeds meer moeite kreeg met prikkels.
Als ik een half uur in de wachtkamer bij de huisarts had gezeten, kon ik me dagen later nog woorden van twee verschillende gesprekken die daar waren gevoerd herinneren, inclusief genoemde getallen en namen. Ook vielen me dingen op terwijl ik er niet bewust naar keek. Dingen als geluiden, geuren en licht kon ik niet filteren.
Bepaalde geuren die ik altijd heerlijk vond, staan me nu opeens tegen, bepaalde etenswaren vind ik opeens niet meer lekker omdat de smaak te sterk is en ik leef inmiddels al ruim een week in het schemerdonker, omdat ik kunstlicht bijna niet kan verdragen. Ook overdag doe ik het gordijn vaak een stukje dicht, omdat het licht te fel aan mijn ogen is. De accu van mijn iPhone is ook nog nooit zo lang meegegaan, omdat de lichtsterkte de hele dag door zo laag mogelijk staat.
Er gebeuren ook vreemde dingen in mijn hoofd. Waar ik aan de ene kant het gevoel heb dat mijn herseninhoud in een soort rijstebrij veranderd is, komen prikkels van buitenaf ongesorteerd en ongefilterd binnen en wordt er zo nu en dan ook ergens een spreekwoordelijk deurtje opengezet, waardoor ik opeens met vage herinneringen uit het verleden zit opgescheept of door een geur of geluid opeens teruggebracht word naar een nare gebeurtenis uit het verleden, waarvan ik dacht dat ik hem toch aardig achter slot en grendel had zitten.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen slecht verleden in de zin dat ik dingen heb gedaan die ik me liever niet meer herinner, wel heb ik heel veel narigheid meegemaakt in mijn jeugd die ik me ook liever niet wil herinneren. Ook dingen waar zelfs geen mens vanaf weet en dus herinneringen die ik liever parkeer. Ik ben niet zo van de oude koeien, je verandert er toch niks aan. Done is done.
Naast dat unheimische gevoel dat ik nergens meer bij hoor en als een losgeslagen bootje steeds verder van de maatschappij afdrijf, is er het fysieke aspect dat ik non-stop moe en duizelig ben. Niet het soort waarbij je moeite met je evenwicht hebt, maar het soort waardoor je dingen niet scherp kunt zien en voorwerpen die iets verder weg liggen, niet herkent.
Het beperkt me enorm in mijn doen en laten. Sowieso ben ik de hele dag door moe. Zelfs van een blokje om met de hond, moet ik herstellen. Dat is lastig te verkroppen voor iemand met een doorgaans goede conditie.
Zoals je weet ben ik in het normale leven dus al behoorlijk slechtziend en dat is nu nog erger. Mijn normale zicht is 5% met links en 3% met rechts, waar ik me doorgaans heel goed mee weet te redden. De grap is dat ik me nu pas echt slechtziend voel. Zelfs iets eenvoudigs als het juiste pak yoghurt uit de supermarktkoeling pakken, medicijnendoos vullen, mezelf opmaken of mijn huis stofzuigen zijn opeens onmogelijke taken geworden. Gewoon omdat ik het écht niet zie.
Inmiddels ben ik, sinds de terugkeer uit het ziekenhuis, al een keer of 3 bij de huisarts geweest. Ondanks dat ik in het ziekenhuis volledig ben doorgelicht en daar niks geks uitkwam, heeft mijn huisarts me nog meerdere keren onderzocht maar alles lijkt dik in orde. Geen lage bloeddruk, geen ontstekingswaarden meer in het bloed (wat betekent dat de griep ook al verdwenen is), een normale hartslag en ook de longfunctie is uitstekend. Medisch gezien ben ik dus prima in orde, dat maakt het contrast alleen nog maar groter.
Toen ik nog alleen griepklachten had, functioneerde ik redelijk, buiten de hoge koorts om dan. Nu is dat weggevallen. Mijn normaal zo goedgevulde dagen gaan nu voorbij met alleen maar op de bank liggen. Een boek lezen of tv-kijken kan ik niet.
Muziek luisteren ook niet. Een blog tikken lukt zoals je ziet wel, maar vraag me niet hoe. Ik schreef toen ik uit het ziekenhuis kwam volgens mij op Instagram dat ik was bevrijd uit de gevangenis genaamd ziekenhuis, maar de zieke grap is dat ik me in mijn eigen huis inmiddels nog meer gevangen voel dan tijdens die dagen daar.
Ik zie of spreek weinig mensen en kom ook bijna niet buiten. Ondanks dat de tv naar me staat te grijnzen en er een stapeltje leuke tijdschriften op mijn bank liggen, kan ik er niets mee. Alleen liggen, zo nu en dan slapen, een paar keer per dag voor mezelf een boterham smeren of wat thee/pap/soep inschenken en dan is de dag weer om.
Het enige wat nog enigszins lukt is nadenken, al probeer ik dat ook zoveel mogelijk te laten voor wat het is, want met mijn hypochondrie-achtergrond, zijn dit de ideale omstandigheden om mijn angsten flink te laten woekeren en dat kan ik er nu niet bij hebben. Sowieso moet ik momenteel twee oxazepam per dag slikken om er in elk geval voor te zorgen dat mijn geest rustig blijft.
De huisarts weet eigenlijk niet zo goed wat er met me aan de hand is, ze denkt richting een soort angst-vacuüm (waar ik nooit van gehoord had). In niet-medische termen kun je dat denk ik het beste uitleggen als dat je maar tot een bepaalde hoogte aan stress kunt hebben en dat als je over die grens gaat, je kop op slot gaat en je daardoor het gevoel hebt dat het gewone leven doorgaat, maar zonder dat jij er nog langer deel van uitmaakt.
Een zware overbelasting van je brein dus. Ik weet niet zo goed of ik dat moet of wil geloven want ik ben er juist een voorstander van dat je brein juist heel flexibel en rekbaar is. En in ‘opstapelen’ geloof ik ook niet. Ondanks een paar pittige maanden, had ik voordat ik ziek werd, juist het idee dat het de goede kant op ging. Ik zat lekkerder in m’n vel, was rustiger, liep en fietste best veel, had zin om dingen te ondernemen en lachte weer vaker. Ik genoot ook echt van dingen, intens.
Je gaat mij niet wijsmaken dat dat allemaal nep was en dat ik mezelf dusdanig voor de gek heb gehouden. Aan de andere kant zijn er de laatste maanden wel veel grote stressfactoren geweest en zou zo’n ziekenhuisopname de druppel geweest zijn.
Maar het blijft giswerk. Zelf zou het me niks verbazen als het een gevolg is van alles wat ze in het ziekenhuis dagenlang door een dubbel infuus mijn bloed in hebben gepompt. Maar als de huisarts het niet weet, dan weet ik het zelf al helemaal niet meer. Ik probeer sowieso zo min mogelijk na te denken over wat dan ook en gewoon maar alles over me heen te laten komen.
Ik heb nu al amper grip op mijn gedachten, laat staan dat ik mezelf ertoe zet om mijn behoorlijk gecompliceerde geest nog eens te gaan ontrafelen. Iets wat me normaal al moeite kost, nu gaat dat gewoon niet gebeuren.
Als ik naar mijn lichaam luister, geeft het aan dat het rust nodig heeft. Een rustige en afgeschermde omgeving zonder (fel), licht, muziek of andere prikkels die me alleen maar moe maken. Ik merk wel dat ik erg behoefte heb aan gezelschap, omdat het alleen zijn mijn gevoel dat ik ‘los’ ben van de wereld meer versterkt.
Gister ben ik voor het eerst in een week zelf even naar een winkel geweest. Ik had iets nodig bij Kruidvat en wilde toch even naar buiten, omdat het alleen maar binnen zijn er ook voor zorgt dat ik zo nu en dan tegen de muren opvlieg. Op het moment dat ik de winkel inliep, was het alsof ik werd ‘aangevallen’. Zoveel kleuren, geuren, letters, spullen, mensen en geluiden.
Ik vergeleek het tegenover een vriend met de Tilburgse kermis, maar in twintigvoud. Ik heb ook iets gelezen over overprikkeldheid en daar lijkt dit veel op. Alles komt binnen en ik kan het niet verwerken. Als een oude computer die vastloopt op een iets te moderne game. Misschien is dat wel een mooie vergelijking. Het voelt op zo’n moment ook echt alsof mijn hoofd vastloopt.
Intussen is het dus woensdagavond en ben ik al een week ‘zo’, zonder vooruitgang of uitzicht op herstel of een duidelijke oorzaak. Ik heb al minstens tien keer aan de huisarts gevraagd of er niks aan te doen is, desnoods iets wat ik zelf kan, maar dat is er niet. Er is geen medicijn waarmee je een onbekende oorzaak kunt oplossen, geen pilletje waarmee ik de oude Ester terug krijg.
Het beangstigt me best wel dat ik niet weet wat het is en hoelang het gaat duren, maar ik probeer verontrustende gedachten over het verloop hiervan en ook de praktische problemen die zich dan ongetwijfeld zullen voordoen (mijn wereldje is nogal klein en ik kan me amper van A naar B verplaatsen), te laten voor wat het is.
Ik ben allang blij dat ik nu oxazepam mag, zodat ik eventuele piekergedachten zoveel mogelijk kan vermijden. Ik moet er niet aan denken dat ik in deze toestand een paniekaanval zou krijgen, dan lig ik binnen het uur weer in ‘Hotel Beatrix’…
Tot zover deze update. Het is uiteindelijk nog een flinke lap geworden, gevoelsmatig heb ik een compleet boek geschreven. Het kost ontzettend veel inspanning, maar ik ben ook blij dat ik het van me af geschreven heb. Er vanuit gaande dat er echt sprake is van ernstige overbelasting van mijn brein, geef ik aan elke impuls toe.
Als ik bijvoorbeeld drang voel om iets op te schrijven al gaat dat gepaard met een hoop fouten, dan doe ik dat. Als ik opeens ontzettend veel zin in heb in friet, dan bestel ik die. Als ik wil slapen ook al ben ik pas een uur uit bed, dan doe ik dat.
Ik probeer me even niks aan te trekken van wat normaal of niet normaal is, ik leef uitsluitend op gevoel. Er is op het moment niets over van mijn gewone leven, dus houd ik me vast aan de dingen waar ik nog iets van voldoening aan ontleen. Omdat ik het ook nu belangrijk blijf vinden om ook nog naar fijne en positieve dingen te kijken.
Jeetje meis, dat is niet niks zeg. Het klinkt idd als een flinke overprikkeling van je hersens. Alsof ze nu niet in staat zijn om alles te filteren. En zo komt ook alles even hard binnen, ik snap dat dat niet prettig is. Mag je evt geen diazepam? Dat werkt net iets langer door dan oxazepam. Ik denk door het hele gebeuren, je hersenen een flinke optater hebben gehad en dat het tijd nodig heeft om alles te verwerken. Geef toe aan je rust en probeer jezelf zoveel mogelijk te ontprikkelen. Mssn een zonnebril op als je naar buiten gaat, oordopjes is (dat helpt mij regelmatig). En praat of schrijf het van je af. Ik hoop dat je weer snel de oude wordt en weer kunt genieten van de dingen die je zo graag doet en dat je er weer energie van krijgt. Xxx
Dankjewel voor je lieve en uitgebreide reactie! Eerder kom ik niet echt toe aan reacties beantwoorden dus vandaar dat het pas een maand later is. Ruim een maand. Ik heb met huisarts eigenlijk niet gesproken over andere kalmerende medicijnen maar inmiddels ben ik er gelukkig ook weer vanaf. Op eigen kracht afgebouwd. Inmiddels gaat het sinds ongeveer een weekje eindelijk echt vooruit al blijft het wat wisselen.