We zijn inmiddels drie weken en een dag verder en ik ben nog niet veel opgeschoten. Soms wat vooruitgang, maar ook veel te makkelijk achteruitgang. Ondanks de tijd die verstrijkt en het feit dat ik in zelfs ben gaan wennen aan mijn surrealistische toestand, is het nog altijd lastig te verkroppen dat ik volkomen overgeleverd ben aan de grillen van mijn hoofd. Dat ‘controle loslaten’ goed voor je is, wil ik dus ook nooit meer horen!

Toch probeer ik elke dag hardnekkig om positief te blijven. Dat lukt niet altijd, maar proberen kan in elk geval geen kwaad! Ik zie elk goed moment als een lichtpuntje, misschien zelfs een stapje in de richting van herstel. Ik zoek houvast in dingen die zó gewoon zijn, dat ik ze normaal zelfs een beetje burgerlijk zou vinden: Krantje, niet te laat uit (en naar) bed, ergens een bekertje koffie kopen of het journaal kijken op tv.

En ik schrijf ook veel. Hele verhalen aan één van mijn beste vrienden, soms ook aan anderen. Iets wat me enerzijds benauwt omdat ik normaal niet de meest openhartige persoon ben en nooit zomaar ziel en zaligheid blootleg.

Anderzijds lucht het op, helpt het. Want de binnenvetter heeft het blijkbaar opeens nodig zich te uiten. Ik probeer alles ook te zien als een proces, een fase. Een manier om mijn hoofd te resetten, zodat ik hopelijk snel weer op volle kracht vooruit kan.

Ik heb ook al dagen de behoefte om een gedicht te schrijven, iets wat ik vroeger veel deed. Ik heb een boekwerk aan schrijfsels die ik door de jaren heen heb gepend. Maar mijn hoofd is te rommelig om een samenhangend stuk tekst te produceren.

Een blogpost schrijven of mijn hart luchten op Whatsapp gaat prima, maar dit is anders. Ik vond wel een kort gedichtje wat ik ruim tien jaar geleden schreef. Als ik het me goed herinner, ook in een vrij moeilijke periode.

Want ja jongens, ik ben ook maar een mens, Ik heb zo mijn issues. Ik heb een angststoornis, een slecht zelfbeeld en momenteel ga ik door een klotetijd. Ik schaam me daar niet langer voor. Als mensen me daardoor maar oninteressant of lastig vinden, zijn dat niet de juiste mensen voor mij. Nature solves itself.

We leven in een wereld waarin ‘t vaak draait om leuk, mooi of interessant zijn. Mensen leven soms compleet andere levens op social media, waarin alles fantastisch moet lijken. Want iemand zou eens ontdekken dat ze ook minder leuke kanten hebben…

Anyways. Dit korte gedichtje wat ik dus heel wat jaren geleden schreef en onlangs bij toeval weer tegenkwam, sluit wonderbaarlijk genoeg heel erg aan op mijn huidige situatie en gevoel. Grappig hoe een bepaalde essentie van tekst jaren later opeens weer zo herkenbaar kan zijn.

Schrijf jij ook graag als je niet lekker in je vel zit?