Zoals de trouwe bezoeker (als ik die inmiddels nog over heb), vast wel gemerkt zal hebben, ligt het bloggen momenteel weer volledig plat. Het ging weer zo lekker de laatste tijd, maar nu dus even niet. Ik wil wel, maar het lukt gewoon niet. Mijn hoofd functioneert momenteel niet zoals ik zou willen en ik heb even genoeg aan mezelf om me ook druk te moeten maken over mijn blog.

Begin deze week schreef ik nog een blogpost over de stand van zaken wat betreft mijn ziek-zijn. Inmiddels is er helaas nog steeds geen duidelijke verbetering, al heb ik sinds een paar dagen wel het idee dat er in elk geval iets van beweging in zit en ik zo nu en dan een soort ‘opleving’ heb.

De griep zelf lijkt inmiddels wel op zijn retour, maar wat ik ervoor teruggekregen heb, vind ik veel erger. Ik ben inmiddels meerdere keren bij de huisarts geweest die op haar beurt ook weer wat onderzoeken heeft verricht en contact heeft gehad met onder meer een neuroloog en internist.

Daarnaast ben ik donderdag naar de psychiater geweest waar ik net twee weken eerder mijn intake had gehad om weer een poging te doen aan mijn angstklachten te werken, dus ik had nu gelijk een interessante casus voor hem, in de hoop dat hij me antwoorden kon geven waar ik nogal om zat te springen.

Antwoorden heb ik niet gekregen (alleen nog meer vragen), maar wel een naam voor de heel onwerkelijke, vage, knijp-me-want-ik-droom, surrealistische en soms haast buitenaardse toestand waarin ik me inmiddels bevind. Het heet dissociatie.

Dissociatie is een toestand van verlaagd bewustzijn. Als je last hebt van dissociatie kan het voelen alsof je gedachten, gevoelens, herinneringen en lichamelijke gewaarwordingen niet van jezelf zijn. Ook kunnen de wereld en de mensen om je heen kunnen vreemd aanvoelen.

Dat is het dus in het kort. Ik heb er inmiddels ook wat meer over gelezen en er kan een heel scala aan ‘klachten’ bij komen kijken. De omschrijving hierboven komt exact overeen met zoals ik de wereld, mijn omgeving en mezelf momenteel ervaar, maar ik voel daarnaast bijvoorbeeld ook nauwelijks fysieke pijn en ook weinig tot geen emotie. Ik voel me een robotje met een vissenkom op de kop. Afgesloten van het lichtnet. Allemaal aspecten die ‘normaal’ zijn voor deze conditie.

De Zalmvisser in een wintertafereel

De laconieke opmerking van de psychiater was dat dissociatie een bekend neveneffect is van verschillende psychische aandoeningen, waaronder dus ook de angstklachten waar ik inmiddels alweer enkele jaren mee te kampen heb. Dat je het nooit eerder gehad hebt, is geen garantie dat je het nooit krijgt.

In veel gevallen wordt het veroorzaakt door iets als een traumatische gebeurtenis, waardoor je geest als in een soort veilige modus gaat om je te beschermen voor nog meer schade. Prachtig dat het zo werkt, maar na twee weken wil ik me wel weer normaal voelen. Ik ben het echt beu.

Die traumatische gebeurtenis zou in mijn geval de ziekenhuisopname geweest zijn. De afgelopen maanden ging het niet erg lekker en heb ik naast veel spanningen rondom mijn angstklachten, ook een aantal andere dingen meegemaakt die voor gigantisch veel stress hebben gezorgd.

Nou ben ik geen pieperd die bij de eerste de beste tegenslag gelijk gaat zitten emmeren dat ik het toch zo slecht getroffen heb. Ik hou van mijn leven, ik heb een positieve instelling, ik geloof in de flexibiliteit van het menselijk brein, heb een sterk karakter en veel doorzettingsvermogen. Het valt dan dus even vies tegen als nota bene je eigen kop zegt: Ik trek dit niet meer, nu gaat de stekker eruit. In zekere zin voel ik me zelfs enorm bedonderd. Door mezelf, door mijn hoofd.

De laatste weken voor ik ziek werd, ging het juist weer de goede kant op. Zonder pillen, zonder hulp van buitenaf. Ik was eigenlijk best trots op mezelf. Maar blijkbaar kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan soms, en was de combinatie van torenhoge koorts, plotselinge opname in het ziekenhuis, een plek die voor mij sowieso enorm beladen is en vol angstige en negatieve triggers zit, en pas na drie dagen weten waardoor ik zo ziek was, een beetje te veel geweest.

Zoals iemand van de week al zei: Eigenlijk heeft het niet zoveel nut om te weten wat waardoor komt en wat de oorzaak is. Je hebt dit nu en je zult het ermee moeten doen. Hij had wel gelijk, al vind ik het zelf toch wel prettig om een oorzaak te weten. Met dat soort informatie weet je toch vaak iets beter in welke richting je moet denken als het gaat om een oplossing. Al is er in dit geval geen pilletje of drankje wat zorgt dat ik me binnen een paar uur weer normaal ga voelen.

Sneeuw bij het 7e Bastion

Dissociatie schijnt ook grote overeenkomsten te hebben met burn-out, een term die de meeste mensen wellicht wat meer bekend in de oren klinkt. Zelf koop ik daar niet zoveel voor, ik heb een hekel aan labeltjes, ik wil liever een remedie om hier vanaf te komen. De eerste dagen vond ik deze toestand ook ronduit beangstigend.

Ik had he gevoel dat ik geen controle meer had over mijn lichaam en over wat er om me heen gebeurde. Als iemand me van achter naderde, werd ik daar heel onrustig van ‘want je weet niet wat iemand kan doen’. Zelfs onverwachtse bewegingen van anderen stoorden me en dieren reageerden ook anders op me dan normaal.

De analyticus in mij zegt dat dit ook alles te maken heeft met mijn hang naar controle. Die ik dus niet heb. Niet over mijn lichaam, niet over andere mensen, niet over de wereld. Momenteel zelfs niet over mijn eigen geest. Waar alle dossiers in mijn brein normaal keurig gerangschikt zijn, is het nu alsof iemand een overval heeft gepleegd en alles overhoop heeft gegooid.

Ondanks dat ik dit niet echt de periode bij uitstek vind om een leerproces aan te gaan, denk ik wel dat de lering die ik hieruit kan trekken is dat ik, vooral nu, moet leren dingen gewoon te laten voor wat ze zijn. Berusten en geduld. Twee woorden die absoluut NIET in mijn woordenboek staan. Maar ik moet.

Het min of meer goede nieuws is dat huisarts en psychiater zich geen zorgen maken over m’n toestand. Medisch gezien is alles oké. Ik reageer goed op neurologische tests, dingen als hartslag, longfunctie, bloeddruk en temperatuur zijn in orde.

Bij de specialist in het Erasmus MC waar ik onder controle ben zijn geen ziektebeelden bekend met deze specificaties en de psych denkt aan een combi van herstel van de griep en daarnaast die dissociatie. Toch neemt deze geruststelling niet weg dat ik me er zelf eigenlijk helemaal niet gerust op voel.

Alles om die verdomde vissenkom
van mijn hoofd te wrikken

Ik wil antwoorden. Met name één: Hoelang? Ik word een beetje bang bij het idee dat ik weken of maanden zo moet leven. Want buiten het feit om dat ik me dus onafgebroken raar in mijn hoofd voel, zie ik ook nog veel slechter.

Ik ben non-stop duizelig en dat beperkt me op heel veel fronten. Ik ben inmiddels al zover dat ik mezelf ertoe gezet heb om zo nu en dan een boodschap te doen, ook al doe ik overal veel langer over dan normaal.

Maar afhankelijk zijn en echt niets kunnen vind ik de grootste straf ooit. Ik vind altijd een weg, ook al kost het dan moeite. Maar het is frustrerend dat er opeens een heleboel dingen zijn waar ik normaal niet eens bij nadenk, die ik nu niet kan.

Het lijkt er overigens op dat die dissociatie (ik begin nu al een hekel te krijgen aan het woord) en de duizeligheid met elkaar in verband staan. Als ik een wat meer helder moment heb, lijkt zowel het vage gevoel in mijn hoofd (de vissenkom zoals ik het ben gaan noemen) en de duizeligheid iets minder te worden.

Ik hoop dat die twee met elkaar te maken hebben, want wat als dat dissociatie gebeuren overgaat en ik nog altijd duizelig ben. Omdat ik al slechtziend ben zonder dit, vind ik het toch een beetje eng als er iets met mijn ogen aan de hand is.

Toch eigenlijk best knap dat ik een heel verhaal neer weet te zetten over iets waar ik zelf nog amper iets vanaf weet. Een toestand die, hoe ik het ook probeer te vertellen, keer op keer klinkt alsof ik één of ander zwaar overtrokken verhaal ophang, of iets uit een bar slechte sciencefiction film. Hoe ik het ook probeer, het blijft raar klinken.

Maar dat is ook precies hoe ik me voel. Volledig los van alles, surreëel. Alsof iemand me om het uur stiekem verdovende middelen toedient. Alsof ik alleen nog maar in dromen besta. Ik wil pijn kunnen voelen, emoties, blijdschap of desnoods verdriet. Het dringt allemaal niet door. Alsof ik een lege huls ben.

Ik ben allang blij dat mijn huis inmiddels iets minder aanvoelt als een filmset, zodoende heb ik in elk geval nog één plek waar ik me op m’n gemak voel. Veilig weggekropen onder mijn dekens op de bank. 🙂

En in de tussentijd rommel ik wat aan. Ik rust heel veel, slaap ook elke dag wel een paar uur overdag, probeer mijn geest te prikkelen met smaken, geuren, voorwerpen en geluiden. Alles om die verdomde vissenkom van mijn hoofd te wrikken, de mist uit m’n brein. Ik hoop dat het lukt en graag zo snel mogelijk. Ik wil mijn leven terug!

De twee foto’s in deze post maakte ik vandaag tijdens een wandelingetjes met Bas. Wandelen is overal goed voor en ik doe het dus gewoon. En zo nu en dan voel ik ook de drang om een foto te maken, ook al zie ik amper wat ik vastleg en kan ik zelfs achteraf op de computer niet goed zien of het geschoten materiaal wel scherp is.

Maar dat ik het prettig vind om te fotograferen, is nu even belangrijker dan dat ik de lat weer eens veel te hoog leg en bij wijze van spreken een Pulitzer-waardige foto moet schieten. Dat is trouwens ook nog een les. Die lat, die moet omláág!

Heb jij weleens van dissociatie gehoord?