Toevallig genoeg ben ik morgen (zondag) precies één jaar geleden begonnen als columnist voor AD Rivierenland. Ik kan me nog goed herinneren dat ik het bewuste mailtje kreeg van nieuwschef Bram Verbrugge, of ik soms interesse had om columnist te worden. Voor de krant dus. Niet één of ander stoffig huis aan huis foldertje wat niemand wil lezen. Say what?

Ondanks wat opstartproblemen en het feit dat ik het hele feest bijna alsnog afgeblazen had toen ik tot de ontdekking kwam dat er een foto van mij gemaakt moest worden voor bij m’n columns (mijn slechte zelfbeeld won het bijna van mijn jarenlange droom om iets dergelijks als columnist te worden), ben ik inmiddels dus al een jaar in dienst van Persgroep Nederland.

Dat klinkt overigens groter dan het is, want het is in mijn geval geen baan waar je van kunt leven, maar dat geeft niet. Ik kan slecht presteren onder tijdsdruk en moet er echt niet aan denken dat ik elke dag een column zou moeten schrijven. Eens in de twee weken is perfect!

Het is, behalve een leuke bezigheid, ook een leuke bijverdienste, die ik van UWV wonderbaarlijk genoeg ook mag houden zonder gekort te worden op mijn uitkering. Dat gebeurt overigens vanaf volgend jaar januari alsnog. Ik ben namelijk recentelijk ‘herkeurd’ (zonder dat iemand me gezien heeft) en omdat ik kan afwassen, beschik ik dus over arbeidsvermogen,

Dat was overigens het letterlijke argument. En daarom word ik vanaf dat moment € 50 per maand gekort. € 600 per jaar. Gooi maar leeg die emmer, maar wel in de kas van UWV en niet langer op mijn rekening.

Aangezien mijn inkomen toch al flink beneden het minimumloon ligt, kun je je vast wel voorstellen dat mijn financiële toekomst er niet bepaald rooskleurig uitziet. Inkomen omlaag, kosten omhoog. Want dat laatste is hoe dan ook onvermijdelijk.

Daar sta je dan dus met je mond vol tanden. 42 jaar oud, geen werkervaring, al op je achttiende volledig arbeidsongeschikt verklaard en dan opeens vinden ze achter hun bureautjes dat je prima kunt werken.

Het feit dat geen enkel bedrijf je in dienst wil nemen, omdat je a. te oud bent, b. geen werkervaring hebt en c. niet de juiste opleiding, dat doet er niet toe volgens UWV. Dat zoek je zelf maar uit en als ‘straf’ wordt je uitkering verlaagd. Gewoon omdat het kan.

Maar goed, dat terzijde, ik dwaal wat af geloof ik. :-) Ik heb er overigens over gedacht om over de wonderlijke wereld van UWV een aparte blogpost te wijden, maar ik heb een hekel aan zeuren en zagen en vind dat ik de laatste tijd al genoeg negatieve emoties ervaar om dan zo’n onderwerp er ook nog bij te pakken.

En ik dwaal weer af. Het idee was om de column te publiceren en dat is dat. Ondanks dat ik, bleek achteraf, vorig jaar ook een column over voorjaar schreef, is er dit dus weer één. Wel over een heel andere boeg en ik denk niet dat er mensen zijn die bij het lezen van mijn tekst gaan denken: “Hé, maar dit kan niet! Je schreef vorig jaar rond dezelfde tijd óók al over dit onderwerp!” Lekker laten varen dus. Ik vind het zelf wel een leuke en vrolijke tekst geworden.

Dit is inmiddels de derde column die ik heb geschreven in de periode sinds ik ziek werd en het was niet altijd makkelijk. Zeker de eerste twee waren een klein rampje. Ik was zó duizelig dat ik bijna niet kon lezen en heb beide teksten volledig via de dicteerfunctie ingesproken.

Maar ook omdat mijn hoofd gewoon niet functioneerde, kon ik niet eens beoordelen of ik wel een beetje een goedlopende tekst had gefabriceerd. Maar die uitdaging geeft juist ook wel weer een extra dimensie aan het werk, vind ik. Alles wat altijd goed gaat, is maar saai. En zolang de redactie het goed vindt, hoor je mij niet.

Lees jij weleens columns in de krant?

  • wp_statistics_words_count: 656