Inmiddels zijn we vijf weken verder, sinds ik met torenhoge koorts in het ziekenhuis terecht kwam. And what a ride it’s been. Koorts die uiteindelijk door een pittig griepje bleek te zijn veroorzaakt, maar ik kreeg er een zenuwinzinking bij, waar ik al ruim een maand van probeer te herstellen.

Vandaag een update over hoe het met me gaat. Voor de geïnteresseerden uiteraard, de rest mag gelijk wegklikken. In de Weekly Snaps van afgelopen zondag schreef ik dat ik sinds een paar dagen van het surrealistische gevoel in m’n hoofd verlost was en me verder weer wat beter voelde. Helaas heb ik voor de tweede keer een pittige tegenslag te verwerken gekregen, waardoor ik wederom achteruit ben gegaan.

Het was donderdag dat het dus mis ging. Ik had een afspraak bij de huisarts staan, die in de meeste gevallen eigenlijk niks meer voorstelt dan een gesprekje en, in het geval er nog iets is waar ik me wat zorgen over maak gezien mijn ziektevrees, dat even na laten kijken. Sowieso is het prettig om zo nu en dan met iemand te praten.

De huisarts controleert ook eens per maand mijn borsten op eventuele afwijkingen, omdat borstkanker nog altijd mijn grootste angst is. Zelf controleren is geen optie, omdat ik dan allicht iets voel en een paniekaanval krijg.

Enfin, dat was nu ook aan de orde en ik merkte gelijk al dat ze ergens over twijfelde. Slot van het liedje is dat ik naar het ziekenhuis moet voor borstonderzoek. Die zag ik dus echt niet aankomen. Een foto en/of echo en in het uiterste geval een punctie. De molen waar ik al tig keer in gezeten heb en die ik zelfs in mijn normale hoedanigheid erg slecht kan handelen.

De andere optie was wachten tot ik me weer beter zou voelen, maar ik ga dan liever in één keer door het stof. Het moet toch, dus weten dat er een zwaard boven je kop hangt, belemmert mijn herstel flink, plus dat de nare gedachten daarover alleen nog maar meer kans krijgen om zich te vermenigvuldigen en mijn toch al bewolkte hoofd, inktzwart te maken. Voor mij dus geen zachte heelmeesters maar gewoon vol de confrontatie aan. Wat er dan gebeurt, zien we ook dan wel.

Gelukkig blijft het tot nu toe bij
dodelijke blikken en deuren die
het moeten ontgelden.

Wat er gebeurde vanaf het moment dat ik hét nieuws te horen had gekregen, is met geen pen te beschrijven. Ik ben door het lint gegaan. Een combi van overstuur raken, een zware paniekaanval maar daarnaast ook pure woede uit onmacht.

Ik heb gehuild, geschreeuwd, stikte bijna in het hyperventileren, heb één van de deuren in mijn huis bewerkt totdat hij in zijn voegen kraakte (zelf voelde ik geen pijn) en heb spullen door de kamer gesmeten. Ik was totaal buiten zinnen. Het heeft bijna twee uur geduurd voordat ik weer wat gekalmeerd was.

Misschien dat ’t overdreven klinkt om zo uit je plaat te gaan om iets wat wellicht niks bijzonders oplevert, maar in mijn situatie kan ik niet met spanning omgaan, zelfs het kleinste beetje brengt me al uit balans. Ik kan de bijkomende gevoelens ook niet plaatsen of verdrijven, omdat mijn geest daar nu gewoon niet toe in staat is.

Op het moment dat ik in een dergelijke kwetsbare toestand met mijn zwakste punt op het gebied van angst geconfronteerd wordt, veroorzaakt dat nogal kortsluiting. Nu ik inmiddels wat meer weet over symptomen en gevolgen van een zenuwinzinking, is het makkelijker om dingen te herkennen. Het hoort erbij, ik heb het ermee te doen, het gaat vanzelf wel weer over, ooit.

Die middag is mijn vader naar me toe gekomen (die net terug is uit ’t buitenland voor een paar weken) en ’s avonds kwam Martin, zoals altijd op donderdag en zijn we wat gaan eten in de stad.

Met dank aan de afleiding en de nodige pilletjes oxazepam, ben ik de dag uiteindelijk nog best goed doorgekomen en heb ik me rustig kunnen houden. ’s Avonds voelde ik me nog niet eens zo heel slecht, ik kan me herinneren dat ik zelfs grapjes maakte.

Vanaf de volgende dag bleek mijn hoofd weer op slot te zijn gegaan, precies ook wat de huisarts had voorspeld. Ze heeft letterlijk gezegd dat ’t haar zou verbazen als ik geen terugval zou krijgen hierdoor en dat is dus ook precies wat er is gebeurd.

Weer veel slechter zicht en dat rare in mijn hoofd, waardoor ik me sowieso ook heel anders voel. Dat is overigens iets wat ik me pas realiseer als ik me weer wat beter voel, zoals begin van de week. Tijdens die surrealistische periodes ben ik echt een andere versie van mezelf. De donkere versie zal ik maar zeggen.

Mijn hoofd heeft het ziekenhuiscircus en angstgedachten ook geblokkeerd, ik kan er niet meer bij. Als ik aan ziekenhuis en onderzoek denk, is het nu alsof het iets is wat ik van iemand op straat heb gehoord. Iets wat geen betrekking heeft op mij. Dat is ergens wel fijn, want ik zal toch een manier moeten vinden om deze week (ik moet woensdag) zo rustig mogelijk door te komen.

Ik heb ook alles losgelaten in de zin van sterk willen/moeten zijn of mensen tevreden stellen met een antwoord wat ze graag willen horen. Ja ik ben sterk, maar nu ff niet meer. De koek is op, ik ben op. Ik laat alles over me heen komen, laat alle gevoelens toe, ook dingen als agressie, die ik meer in me blijk te hebben dan ik dacht.

Waarschijnlijk puur omdat ik altijd alles onderdruk wat ‘niet goed’ en ’te negatief’ is.. Ik heb de laatste dagen soms gedachten waar ik zelf bang van word. Waarvan ik ook nooit had gedacht dat ik het in me had, maar blijkbaar toch wel.

Gelukkig blijft het tot nu toe bij dodelijke blikken en deuren die het moeten ontgelden. Ik beschik gelukkig over voldoende self-control om te voorkomen dat ik mijn frustratie op mensen uitleef. De huidige situatie is al lastig genoeg, om er nieuwe problemen bij te willen creëren. 🙂

Ik probeer het als verwerking te zien dat al dat gif nu dan toch een keer naar buiten komt. Positief en aardig voor iedereen willen zijn is goed, maar de minder aangename gevoelens altijd wegdrukken en jezelf altijd onder controle willen houden, dat is waar ik nu de prijs voor betaal.

Zelfs de muziek waar ik tijdens zo’n periode naar luister, past ook bij mijn stemming. Ik heb een brede muzieksmaak en normaal gesproken ook al een voorkeur voor een wat meer alternatieve sound, maar nummers die me vaak een onprettig gevoel geven, zijn nu juist songs waar ik het liefst naar luister. Niet om nog verder te verdrinken in dat gevoel, maar omdat ze bij me passen en vrolijke deuntjes me irriteren. Onderstaande twee luister ik erg vaak momenteel.

Anyway. We zien wel hoe ’t loopt. Wanneer ik wat opknap, hoe het in het ziekenhuis gaat en de uitslag. Ik ben ook gestopt met nadenken over tijd. Ik leef niet eens bij de dag, maar alleen nog bij het moment. Ik zweef voor mijn gevoel door het universum zonder tijdsbesef en eigenlijk vind ik dat helemaal zo verkeerd nog niet. 🙂

Als ik vroeg op moet, zet ik de wekker, als ik een afspraak heb, begint m’n agenda te loeien. Maar hoe, wat of wanneer, dat geloof ik allemaal wel. Ook geloof ik nog steeds dat het weer beter zal gaan en hopelijk niet weer met een nieuwe tegenslag, maar ik ben gestopt met denken in termen als ‘over zoveel weken’. De tijd zal het uitwijzen!

  • wp_statistics_words_count: 1249