Een week nadat m’n meest recente column in de #0183 rubriek van AD Rivierenland stond, plaats ik hem uiteindelijk toch ook nog maar op mijn blog. Zoals ik al eens eerder aangaf, vergeet ik het meestal gewoon.

In het begin was het allemaal nog heel nieuw en spannend, maar op een gegeven moment is het gewoon m’n werk. Maar voor de mensen die geen abonnement op deze krant hebben (zoals ikzelf ook trouwens), kun je ‘m zo alsnog lezen!

Ik ben onlangs overigens gevraagd of ik wekelijks wil gaan schrijven in plaats van tweewekelijks, omdat ze mijn teksten zo leuk vinden. Grappig dat ik die vraag kreeg, juist op het moment dat ik dacht dat m’n columns van de laatste tijd weinig soeps waren, maar ik vond het al heel wat dat ik met mijn niet-functionerende hoofd en ogen überhaupt iets heb kunnen produceren. Sowieso een heel mooi compliment natuurlijk, maar ik heb nog niet gelijk ja gezegd.

Iemand zei al dat het toch niet zoveel moeite is om één keer per week een tekst van 350 woorden te schrijven, maar dat stukje tekst moet wel aan bepaalde voorwaarden voldoen en sowieso is inspiratie een eigenaardig ding, wat het in mijn geval de laatste tijd nogal eens af laat weten.

Op mijn blog is dat minder erg omdat ik gerust wekenlang niet kan schrijven als ik geen inspiratie heb, bij de krant is dat anders. Deadline is deadline. En dan maakt ‘t wel uit of dat één keer per 2 weken of één keer per week is. :-)

Maar wie weet… Ik denk er nog over na.

Column “Hondenverhalen”