Ik ben inmiddels al een paar jaar in het bezit van een Netflix-account, maar ik kijk eigenlijk alleen films. Series? Niet mijn ding. Totdat ik in een nog op de bank rondslingerende Metro las over het producer-debuut van actrice Selena Gomez. Namelijk de Netflix Originals serie 13 Reasons Why.

Een verfilming van het in 2007 uitgebrachte boek van Jay Asher, welke het verhaal vertelt van de jonge en onzekere Hannah, die door aanhoudende pesterijen, seksueel geweld en andere nare gebeurtenissen geen uitweg meer ziet en zelfmoord pleegt. In drie dagen tijd bekeek ik alle dertien afleveringen en ik kon niet anders zeggen, dan dat ik erdoor gegrepen werd.

Hannah laat een doos met cassettebandjes na, waarop ze haar levensverhaal vertelt. Of eigenlijk meer hoe haar leven verziekt werd. Hoe ze controle kwijtraakte, steeds meer het gevoel kreeg dat er niemand was die écht om haar gaf.

Dat iedereen haar alleen maar stom en vervelend vond. Ze noemde namen, omschreef gebeurtenissen. De bandjes moesten worden doorgegeven aan alle personen die in haar monologen voorkwamen. Met alle gevolgen van dien.

De serie brengt duidelijk in beeld hoe de zelfdoding van Hannah en haar ingesproken teksten op de tapes, het leven van de nabestaanden stukje bij beetje ontwricht. Op verschillende manieren.

De geheimen die de pesters liever voor zichzelf hadden gehouden, daden waar ze alsnog voor moeten boeten, al is het enkel met levenslang schuldgevoel. Het was geen wraak, maar meer bewustwording: “Kijk, dit is wat je deed”. En de ouders, die met zoveel vragen achterbleven.

13 Reasons Why is niet zomaar een serie. Maar één met een duidelijke boodschap, een moraal, een maatschappelijk doel. Een zeer pijnlijke uiteenzetting van feiten die zelfs anno 2017 nog vaak onterecht worden afgedaan als niks om je druk om te maken. Het zijn nog maar kinderen.

Kijktip: 13 Reasons Why

Ook in het aansluitende deel genaamd Beyond the reasons, waarin een aantal van de acteurs, de producers, de auteur van het gelijknamige boek en zelfs een aantal psychologen aan het woord zijn, komt duidelijk naar voren dat deze serie niet zomaar tot stand is gekomen.

Waarom ik als romkom-liefhebber besloot een serie met zo’n zwaar onderwerp te bekijken? Ik denk vooral vanwege de herkenbaarheid. Ik heb ook te maken gehad met pesterijen, die zelfs na mijn schooltijd nog jaren doorgingen.

Ik weet uit eigen ervaring hoe vernederd en beschaamd je je voelt na het meemaken van seksueel geweld en ik heb zelf drie keer op het punt gestaan om uit het leven te stappen. Dus de serie is voor mij op meerdere fronten herkenbaar.

Ik vind het goed, dat een dergelijke serie bestaat. Omdat er nog altijd zoveel onbegrip heerst en zoveel kort-door-de-bocht oordelen over onderwerpen die daarnaast nog altijd een taboe vormen. Zelfmoord bijvoorbeeld. Hoe vaak hoor je nabestaanden niet roepen dat de persoon in kwestie meer had moeten praten over wat er dwars zat. “Dan konden we helpen” Seriously?

Terwijl je ‘op een negatieve manier om aandacht vraagt’ en dramatisch doet, als je je wel openlijk uit en eerlijk toegeeft zulke gedachten te hebben. Boosheid zelfs, want hoe háál je het in je hoofd! Been there, done that…

Je voelt je gewoon niet serieus genomen en dat verergert je gevoel van eenzaamheid. Er bestaat zelfs een fabel dat de mensen die over zelfmoord praten, het uiteindelijk toch nooit doen. Hoe serieus kun je dat nemen? Bullshit!

Maar vooral vind ik het goed dat op een heel rauwe en ongeromantiseerde manier in kaart is gebracht wat er op de dag van vandaag nog altijd gebeurt.

Het pesten, het vernederen en in sommige gevallen zelfs het voorgoed
beschadigen van iemand.

Wat ik ook heel goed naar voren gebracht vond in de serie, was het gevoel van eenzaamheid van Hanah. De wanhoop, het desolate gevoel dat je er niet meer toe doet en dat je geen kant op kunt. De pesterijen die zó onder de waterlijn gebeuren dat ze voor een gemiddelde persoon niet eens opvallen. De dreiging die je voelt, de paranoia en de schaamte. Want het ligt zeker aan mij.

In de tijd dat ik zelf gepest werd, heb ik mijn ouders er nooit over verteld. Veel later pas. Tegen de leraren zei ik ook zo min mogelijk. Want nadat de pesters een enkele keer toegesproken waren, lachten ze nog veel harder.

Terwijl het 8 jaar duurde. Ik durfde het niet. De druk vanuit de hoek van de pesters was te hoog. Je zult gaan boeten, als je ervoor zorgt dat we gepakt worden. Dat thema was ook voelbaar in de serie. Zelfs na de dood van het meisje. Haat en nijd onderling. Miscommunicatie, een totaal gebrek aan communicatie. Verwarring.

Een serie die er dus flink inhakt, zeker als je dergelijke dingen zelf hebt meegemaakt. Maar vooral vind ik het goed dat op een heel rauwe en ongeromantiseerde manier in kaart is gebracht wat er op de dag van vandaag nog altijd gebeurt.

Het pesten, het vernederen en in sommige gevallen zelfs het voorgoed beschadigen van iemand. Zelf ben ik ook veranderd door die tijd. Mensen die dingen zeggen als “Heb je dat nog niet achter je gelaten?” weten niet waarover ze ’t hebben. Het gaat niet om gebeurtenissen, het gaat om de littekens. Die blijven…

Zou jij jezelf kunnen vergeven als je wist dat je iemand voorgoed hebt beschadigd?

links
  • wp_statistics_words_count: 873