Ik heb geen idee hoe het komt, maar de laatste tijd word ik regelmatig aangesproken op straat, of wordt er zelfs over mij gesproken. Soms leuk, heel bijzonder of zelfs ontroerend, maar soms ook ronduit vervelend en ongewenst.

Ik schreef er zelfs een column over, maar wilde er ook nog over bloggen. Omdat ik het best een apart fenomeen vind. Zelf zou ik echt nooit zomaar iemand aanspreken op straat, maar dat ligt misschien ook aan mijn karakter. 🙂

Zoals je in mijn laatste column (van vorige week zaterdag) kunt lezen, ben ik iemand die er een gewoonte van heeft gemaakt om mensen op straat vriendelijk te groeten. Ook niet altijd hoor, het is geen obsessie dat ik dat moet en zal doen. Maar ik vind het gewoon leuk om een klein beetje vriendelijkheid mee te geven.

Hier in Gorinchem gebeurt het vaak dat mensen niet terug groeten, maar als ik in Brabant kom, is de ander me meestal al voor met gedag zeggen. Grappig vind ik dat vrij grote verschil, terwijl er in feite slechts een rivier tussen zit. Maar soms kom je ook mensen tegen die duidelijk om een praatje verlegen zitten, vaak ouderen, maar ook niet altijd.

Afgelopen week kwam ik een oudere man tegen die naar het onkruid in de berm stond te staren. Hij sprak me aan en begon zomaar te vertellen over het fluitenkruid. Dat hij het bijzonder vindt dat ze elk jaar weer opkomen, op dezelfde plek en rond dezelfde tijd.

Dat hij er altijd een paar bloemetjes van wegblaast, omdat hij dan aan zijn kind moet denken. “Want mijn kind is in de hemel”. Ik vond dat gewoon ontroerend. De meesten kijken niet eens naar dat fluitenkruid, want het is onkruid, geen mooie bloemen. En voor zo’n man heeft dat dan echt een betekenis.

Maar er zijn ook minder leuke dingen. Mannen die Bas als een chaperonne gebruiken om een opmerking te maken over mijn uiterlijk. Zo van: Leuk hondje hoor, en zelf mag je er ook wel zijn”.

Of dat je een onverzorgde alcoholist die bij je in de buurt woont met zijn vrienden over je hoort praten met zinnen als “Hé, is dat niets voor jou?” Eigenlijk negeer ik het altijd, maar ik wind me er wel over op. Ik ben een vrouw met hersens, geen voorwerp waar je alles naar kunt roepen.

Ik heb me nu dan ook voorgenomen om vanaf nu niet meer in de negeerstand te gaan, maar meteen iemand op zijn gedrag aan te spreken. Dat ik daar niet van gediend ben.

Want de mannen die dat soort opmerkingen plaatsen en dan ook nog vinden dat je het als vrouw als compliment moet zien, zijn meestal niet van de meest intelligente soort en denken waarschijnlijk dat je het nog leuk vindt ook, als je niet reageert. Geen nieuws is goed nieuws, toch?

Ik begrijp ook nog altijd niet goed waar het vandaan komt. Zoals je in mijn column kunt lezen, werd ik de eerste pakweg 8 jaar dat ik in deze stad woonde, juist wekelijks uitgemaakt voor lelijke trol en nog meer narigheid. Waar die ommekeer is gekomen dat ik opeens in de categorie ‘lekker ding’ val, weet ik niet.

Ik draag geen uitdagende kleding, zend geen signalen dat ik opensta voor ongewenste praat en ben nog altijd dezelfde persoon als toen. Mannen van Nederland: Vrouwen vinden het dus absoluut niet leuk, sexy of vleiend wanneer ze een opmerking over hun uiterlijk van je krijgen op straat en dat zal zeker nooit als oprecht compliment gezien worden. Just cut the crap!

Gelukkig zijn er ook nog normale mensen met soms heel bijzondere verhalen, daar concentreer ik me dus liever op. 🙂 Word jij weleens op straat aangesproken?