Ik kan me zoiets herinneren, als dat ik in de zomer van 2014 na het laten zetten van het kleine sterretje op de binnenkant van m’n rechterpols, iets heb gezegd als: Dit is de laatste. Zeven is een mooi getal. Even voor de duidelijkheid: Die zeven staat dus voor zeven tattoos. Toch kriebelt het vroeg of laat weer. Iedereen die meerdere tattoos heeft, zal dat gevoel herkennen.

En als het eenmaal kriebelt, dan moet er iets mee gebeuren. Ik liep al een tijdje rond met het idee dat ik ‘iets’ wilde. Zo’n idee gaat dan rijpen in mijn hoofd, vaak zelfs onbewust, en op een dag zie ik het opeens voor me. Gewoon als een beeld in mijn hoofd. Zó moet het worden en niet anders. Grappig genoeg ga ik door precies hetzelfde proces bij een graphic design ontwerp.

Needle Art Tattoo visitekaartje

Het was de avond van 10 mei (vorige week woensdag), toen dat moment er was, dat ik het 100% zeker wist en voor me zag hoe het moest worden. Het zou een piepklein maantje worden, aan de binnenkant van de linker pols.

Het maantje symboliseert voor mij meerdere dingen en daarnaast vind ik het sowieso mooi dat ik nu aan de binnenzijde van beide polsen zo’n ministation heb. Links de maan, rechts een ster. Grappig was ook dat het die bewuste woensdagavond volle maan was. Ergens best symbolisch dat ik besluit een maan te laten tatoeëren, op de dag dat de echte maan het meest ‘aanwezig’ is van de hele maand.

As if you were on fire from within.
The moon lives in the lining of your skin.

En dit is ‘m dus geworden. Gistermiddag (dinsdag) had ik om vijf uur een afspraak bij Needle Art Tattoo hier in Gorinchem en ondanks dat ik een poosje moest wachten, was het zetten op zich zo gebeurd. Of het geen pijn doet? Die vraag heb ik al vaak gekregen. Ja, je voelt het wel degelijk, maar persoonlijk vind ik het gek genoeg eigenlijk eerder een prettige pijn.

Het is niet te vergelijken met wat je voelt wanneer je een injectie krijgt. Nou scheelt het wel of de te tatoeëren plek boven je bot zit of niet. Dat laatste doet namelijk wél gemeen pijn zo nu en dan. Maar deze was in elk geval prima te doen.

Pols-tattoo in de vorm van een maantje

Ik ben er in elk geval blij mee. Ondanks dat ik in de loop der tijd (mijn eerste tattoo had ik in 1994) al heel wat negatieve, nare en zelfs ronduit kwetsende opmerkingen naar m’n oren heb gekregen van mensen die tattoos ‘maar niets’ vinden, doet dat niets af aan mijn gevoel erover. Ik vind het mooi. Punt. Ook het eeuwige ‘dreigement’ dat je tattoos er ‘niet meer uitzien’ als je ouder wordt, hoef ik niet meer te horen.

Mijn oudste tattoo ziet er inderdaad niet meer uit zoals in het begin, maar ik zie tattoos als een levensverhaal. Ik ben niet van plan ze bij te laten werken. Voor mij persoonlijk, symboliseert elke afbeelding een verhaal, een fase in mijn leven.

Soms een minder leuke fase, soms juist iets wat ik me graag wil herinneren. Het proces van veroudering van je huid en je lichaam kun je niet tegenhouden, waarom zou je dat met tattoos wel willen doen? Ik vind het juist mooi dat het met je mee ‘groeit’ en veroudert.

Wat vind jij ervan?