Eigenlijk schrijf ik zelden of nooit meer gewoon een ‘kletsblog’ over wat me zoals bezighoudt op het moment, gewoon uit de losse pols, zoals ik in het begin deed. Ik leef in de veronderstelling dat een blogpost altijd een thema moet hebben, echt ergens over moet gaan.
Of het nu draait om foto’s van de afgelopen week, een vragenlijstje, een review (die ik overigens nog maar zelden doe en dat ook niet bepaald mis) of een tekst over een handige app. Toch mis ik het soms wel om gewoon maar een eind weg te schrijven, dus misschien dat ik dat vanaf nu vaker ga doen.
Herstel
Als ik in één woord zou moeten omschrijven hoe het momenteel met me gaat, zou ik antwoorden met: “Lekker”. Ik zit echt goed in m’n vel, ben weer fit, dingen gaan zoals ik het graag zie en ik heb geen reden tot klagen.
Na de enorm moeilijke periode die ik nog maar enkele maanden geleden doormaakte, ben ik er uiteindelijk bovenop gekomen en ik voel me sterker en veerkrachtiger dan ooit. Juist ook omdat ik het op eigen kracht heb gedaan, daar word je keihard en beresterk van.
Qua angst gaat het ook goed. Het is er wel, maar ik kan er op de één of andere manier beter mee omgaan. Ik loop inmiddels al een tijdje bij een psych, maar de behandeling gaat nu pas beginnen, dus ook dat heb ik op eigen houtje uitgevogeld.
Ik kom inmiddels nog maar één keer per maand bij de huisarts en dat is al een hele overwinning. De laatste keer dat er zo’n lange periode tussen zat, was toen ik nog aan de antidepressiva zat en nu slik ik helemaal niets. Zelfs geen oxazepam.
Afvallen
Daarnaast ben ik inmiddels 6.5 kg afgevallen in twee maanden tijd en eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het zó goed zou gaan. Zeker omdat ik toch enkele medische mankementen heb die het proces van gewichtsverlies bemoeilijken.
Ik volg geen dieet, sport ook niet eens echt meer dan anders, het is alleen dat ik anders eet, bewuster. Dat betekent wel dat ik regelmatig dingen moet laten staan die ik graag heb of dat ik bepaalde verleidingen moet zien te weerstaan, maar dat lukt prima. Zeker met in ruil daarvoor een nog altijd dalend getal op de weegschaal.
Ik ben op dit moment 1 kilo verwijderd van m’n streefgewicht, maar als ik dat bereikt heb, wil ik er nog 3 of 4 vanaf. Dat streefgewicht is het punt waarop ik de officieel overtollige kilo’s kwijt ben en een perfect BMI heb. In totaal was ik 7,5 kilo te zwaar.
Geen enorm groot getal, maar ik had er psychisch erg veel last van. Voelde me afzichtelijk. Ik merk nu ook duidelijk dat ik me wat minder onzeker over mijn lichaam begin te voelen en me niet langer continu wil verstoppen achter/onder wijde shirts en truien. Dat gevoel is erg prettig.
Conditie
Door mijn 2 maanden durende ziekte eerder dit jaar, heb ik ook een groot deel van mijn conditie in moeten leveren, waar ik enorm van baalde. Ik ben absoluut geen topsporter, maar ik had een goede conditie en met name m’n uithoudingsvermogen was enorm sterk. En mijn bovenbenen.
Ook daar was weinig van over. Zodra het ook maar een beetje kon, begon ik dus weer met lopen en wat later ook met fietsen. Daar moest ik langer mee wachten, omdat ik in die tijd 24 uur per dag duizelig was en daardoor nog slechter zag dan normaal.
Van lieverlee ben ik weer gaan opbouwen en inmiddels ben ik zo mogelijk nog fitter dan voor die tijd (en met mijn bovenbenen zou ik inmiddels noten kunnen kraken). Zo fietste ik onlangs een rit van 83 kilometer over Utrecht en naderhand was ik niet eens moe, maar had ik zelfs nog energie over voor een wandeling van 5 km met Bas.
Racen, dus op snelheid trainen doe ik al lang niet meer, ik vind uithoudingsvermogen op de één of andere manier een betere doel dan mijn eigen tijd kunnen verbeteren. Dat gaat best snel vervelen. Af en toe een sprintje vind ik heerlijk, maar verder ben ik inmiddels meer van de duursport. Al zijn er genoeg mensen die beweren dat ik nog altijd bovengemiddeld hard rijd.
Onderweg…
Veranderingen
Grappig genoeg merk ik ook dat er dingen veranderd zijn sinds ik ziek ben geweest. Ik heb toen al meerdere malen heel sterk het gevoel gehad dat mijn hoofd zich aan het herprogrammeren was.
Aangezien ik in die periode niet bepaald op m’n gedachten kon vertrouwen, heb ik dat voor onzin aangenomen en er verder geen aandacht aan besteed. Toch heb ik daarin gelijk gehad. Niet dat ik opeens een heel andere Ester ben, maar er zijn daadwerkelijk dingen veranderd.
De manier waarop ik in sommige situaties reageer bijvoorbeeld. Ik durf meer, laat me niet de les lezen of ondersneeuwen, iets waar ik eerder stiekem nog best weleens toe geneigd was, omdat ik mezelf eigenlijk altijd minder vond dan een ander en dat gevoelsmatig dus moest compenseren. Mijn zelfvertrouwen is niet eens zozeer gegroeid, wel mijn attitude. Mijn nieuwe motto? I don’t take any shit anymore. Klinkt hard, maar is soms echt nodig.
Maar er zijn ook andere dingen veranderd, klein, maar wel opmerkelijk. Geduld bijvoorbeeld, dat lijkt nu definitief te zijn verdwenen uit mijn woordenboek. Niet overal voor, maar bij kotertermijn dingen wel. Ik ben nooit de geduldigste persoon geweest en bij mij moeten dingen als het even kan zo snel en efficiënt mogelijk gebeuren. Geen gelanterfant.
Ik ben rustelozer geworden. Ik heb sinds ik ziek ben ook geen boek of tijdschrift meer gelezen, ik kan er het geduld niet voor opbrengen. Ook Instagram vind ik opeens niet meer zo interessant en leuk. Waar ik voorheen elke dag een foto plaatste en ook dagelijks de foto’s van de mensen die ik volg, likete, heb ik daar helemaal geen zin meer in. Duurt te lang, heeft eigenlijk geen nut. Heel af en toe maak ik een rondje (vaak met tegenzin) en als ik 2 of 3 foto’s per week post, heb je het wel gehad. Dingen lijken te verschuiven, prioriteiten, interesses.
Verder zijn er nog diverse kleine veranderingen die permanent te lijken zijn doorgevoerd in mijn systeem. Ik weet nog altijd niet wat er nu precies gebeurd is waardoor ik zo van mezelf los raakte en er daadwerkelijk ook dingen definitief veranderd lijken te zijn. Dat zal altijd een raadsel blijven. Mocht je nu even niet weten waarover ik het heb, verwijs ik je graag door naar deze, deze, deze, deze en tot slot deze blogpost. Die vijf omvatten eigenlijk het complete verhaal.
En verder…
Ik geniet! Met volle teugen. Van veel buiten zijn, van het eerste kajaktochtje van het jaar wat ik inmiddels achter de rug heb (gelijk 20 km gevaren), ik word heel erg blij en gelukkig van andere redenen die ik hier niet kan vermelden, van het feit dat het vertrouwen in mijn geest en lichaam stukje bij beetje weer terug lijkt te keren.
Van leuke uitjes, het feit dat afvallen zo goed gaat, van de natuur volop in bloei, lekker eten en goeie koffie. Dat Poldark weer terug is op tv en dat ik in augustus een weekje naar Cornwall ga, van mijn huisdieren die weliswaar op leeftijd, maar nog altijd gezond, fit en lief zijn. Kortom, ik zit lekker in m’n vel, maar dat zei ik al. 
En..gelukkig doe je eigen stunts! Goed om te lezen!
Gr. J
Haha ja helemaal!