Opeens had ik het idee om iets te schrijven over een aantal dingen die ik me herinner van vroeger, van mijn jeugd. Van de kindertijd tot en met m’n tienertijd. Ondanks dat ik een hoop vervelende dingen heb meegemaakt in m’n jeugd, zijn er gelukkig ook goede herinneringen. 
Ik herinner me overigens nu dat september vorig jaar dit publiceerde, maar da’s toch anders.
Boomklimmen
Ik was vroeger een echte tomboy. Ik vocht met jongens, was veel buiten en ging ook nogal eens op m’n snufferd. Met bloedende knieën plus vieze kapotte kleding tot gevolg. En ik klom graag in bomen. Sterker nog: Ik had op school in Zeist en speciale boom waar ik in klom als ik me af wilde zonderen. Niemand kon me daar vinden.
Tommy
Ik ben opgegroeid met honden en ben wat je noemt een hondenmens. Vroeger als ukkie hadden we een bouvier genaamd Tommy die nogal beschermend was als het om mij ging. Als ik te dicht in de buurt kwam van de vliet achter het huis, zorgde hij er wel voor dat ik daar uit de buurt bleef. De band tussen hond en mens is zo bijzonder…
Dancing queen
In de tijd dat ik uitging, pakte ik dingen toch net wat anders aan dan de gemiddelde puber. Voor mij geen alcohol of jongens kijken. Ik kwam voor één ding en dat was dansen! Urenlang leefde ik me uit op de dansvloer tot ik dorst kreeg en een glas fris ging halen. Als ik thuis kwam, at ik eerst een paar boterhammen voor ik ging slapen, omdat ik honger had.
Als ik een feestje heb waar goeie muziek gedraaid wordt, gaan na een paar biertjes ook de voetjes weleens van de vloer en voel ik pas hoe ik het gemist heb. Overigens heb ik vroeger balletlessen gevolgd, maar dat vond ik een stuk minder interessant. Véél te suf.
Vroeger begon ik bij het woord schoenenwinkel al bijna te krijsen.
Ik moest er niks, maar dan
ook niks van hebben!
Miss Doodle
Tussen mijn tiende en achttiende jaar ging ik naar school in Zeist en woonde daar ook. Ondanks dat ik het slecht naar mijn zin had door heimwee en pesterijen, bleek dat geen gevolgen te hebben voor mijn leerprestaties. Ik was een makkelijke leerling.
Leren deed ik amper, alles wat ik in de les opving bleef in mijn hoofd zitten en kon ik zo opdreunen. Maar omdat ik lessen boring vond, zat ik vaak te tekenen. Mijn tekenschriftje stiekem tussen schoolboeken verborgen. Soms werd ik gesnapt. Mijn docent Engels gaf me daarom de naam Miss Doodle.
Bekend
In het dorp waar ik ben opgegroeid, kende vrijwel iedereen me, wat ik vaak een beetje gek vond. Het is raar als mensen je groeten alsof je een bekende van hen bent, terwijl jij dus echt geen idee hebt wie je voor je hebt.
De reden dat mensen allemaal wisten wie Ester Dammers was, kwam omdat mijn visuele beperking me een soort van ‘beroemdheid’ maakte in het kleine Brabantse dorpje. Gelukkig altijd wel op een leuke en positieve manier.
Motormuis
Ik ben al sinds heel jonge leeftijd altijd gek van motoren. Als kleintje van een jaar of drie, reed ik voor het eerst mee. Bij mijn vader op de motor, voorop de tank. Ik heb door de jaren heen op veel verschillende motoren meegereden, prachtige routes verreden, steile hellingen in Duitsland, topsnelheid van 240 km/pu maar helaas ook een ernstig ongeluk, en dat allemaal als bijrijder.
Zelf rijden is lange tijd mijn grootste wens geweest, maar uitgesloten vanwege mijn visuele beperking. Al heb ik toen ik 18 was, wel samen met mijn vader een Yamaha chopper gekocht waar ik zelf op gereden heb. Op een parkeerplaats, maar toch…
Schoenen
Ik heb een aardige schoenencollectie en vind het heerlijk om nieuwe exemplaren te shoppen, maar dat was ooit anders! Vroeger begon ik bij ’t woord schoenenwinkel al bijna te krijsen. Ik moest er niks, maar dan ook niks van hebben. Mijn moeder moest me bijna vastbinden om me mee te krijgen naar zo’n zaak, een pretje was het niet.
Voor haar ook niet trouwens. Had er waarschijnlijk mee te maken dat het soort schoenen waar we uiteindelijk mee naar huis gingen, niet bepaald mijn goedkeuring weg kon dragen. Ja, zelfs toen al een eigen willetje en dat is nooit veranderd. Mijn liefde voor schoenen kopen wel!
Neon
Toen ik tiener was, had ik geen enkele interesse in uiterlijkheden. Dus liep ik altijd rond met een kort geknipt krullenkoppie. En omdat ik geen moer om kleding gaf, hing mijn moeder jarenlang setjes in de kast, die ik zo aan kon trekken.
Vanaf de tijd dat ik zelf kledingkeuzes ging maken, heb ik hier en daar wel wat flinke missers gemaakt. Wat bijvoorbeeld te denken van een neonkleurige lycra fietsbroek die ik als korte broek droeg. Ach, al doende leert men.
Muziek
Ik was, in elk geval als kind, behoorlijk muzikaal en wilde graag een instrument leren bespelen. Ik weet niet hoe het nu zit, maar destijds moest je eerst blokfluit leren spelen, voordat je een ‘echt’ instrument mocht bespelen. Rampzalig vond ik dat, die nare houten stokken met gaten erin. Dat doordringende krijsende, fluitende geluid als er één goed vals ging. Maar ik overleefde. 
Later ging ik voor toetsen. Ik begon met een orgel (ja echt) en later werd dat keyboard. Ik kreeg lessen, maar ik bleek een probleem hebben met noten lezen. Mijn slechte zicht was niet eens het probleem, het wilde gewoon mijn systeem niet in. Terwijl ik op school altijd goed kon leren.
Geen noten dus, maar wel spelen. Ik kon improviseren als de beste en speelde echt alles na wat ik op de radio hoorde. Ergens halverwege mijn tienerjaren ben ik gestopt en heb nooit meer een toets aangeraakt. Wel nog een poging gedaan mezelf gitaar te leren spelen, maar dat vond ik echt niks. Ik had het idee dat mijn vingers te kort waren en had geen geduld. En blaren.
Kip
Ik ben niet de meest makkelijke eter. Mij als kind meenemen naar een restaurant, was ronduit lastig. Waar de meeste kids juist bijna geen groenten lusten, had ik dat met vlees. Groenten en aardappelen allemaal prima, maar vlees vis en gevogelte moest ik niks van hebben. Alles wat ook maar een beetje buitenlands klonk, trouwens ook niet en zéker geen Chinees!
Mijn allergrootste no-go was kip. Mijn moeder, fan van het principe ‘alles leren eten’, probeerde me dan nog weleens te foppen door kip in een gerecht te verwerken, maar te zeggen dat het iets anders was. Helaas, ik had het altijd gelijk door. Ik heb gelukkig in de loop der tijd wel iets meer leren eten, maar nog steeds nauwelijks vlees en kip komt er echt, écht niet in. Alleen die geur al!
