Het kan al wel een jaar of langer geleden geweest zijn dat ik op het idee kwam om dit artikel te schrijven: Een overzicht met een aantal foto’s van spullen waar ik bepaalde herinneringen aan heb. Ik heb ook daadwerkelijk veel van dat soort voorwerpen in een doos zitten, dus klopt de titel ook precies. Gisteren begon ik er dan eindelijk aan, onder het mom ‘beter laat dan nooit’.

Brilletje

Ik heb de hele doos op zijn kop gezet en uiteindelijk een aantal dingen uitgezocht die ik leuk vind om wat over te vertellen. Het eerste item is m’n brilletje, wat ik droeg toen ik nog erg jong was. Het was vooral een experiment, maar ik bleek niet beter te zien mét bril. De afwijking aan mijn ogen is erg groot, waardoor hulpmiddelen als bril of lenzen niet toereikend zijn. Het kleine hoekige brilletje met dikke glazen en klap-zonnebril, heb ik desondanks altijd bewaard.

Het brilletje wat ik als kind had

Vestingdriehoek

Nu doe ik nog hooguit 2 evenementen per jaar als verkeersregelaar, maar dat was weleens anders! Een jaar of 5 geleden, werkte ik tijdens veel evenementen en stond ik ook drie dagen als verkeersregelaar voor de Vesting3HoekDagen. Een groots opgezet evenement, wat tot in de puntjes in goede banen geleid moest worden. De vrijwilligers kregen deze oorkonde, die ik eigenlijk allang vergeten was, totdat ik hem dus weer opdiepte. Toch grappig.

Brief aan vrijwilligers Vesting3HoekDagen

Aansteker

Ik rook niet en ben dat ook niet van plan, toch bewaar ik deze aansteker. Ik vertelde in het artikel over niet-daten, dat er jaren geleden iemand was die mij leuk vond en ik hem, maar dat ik ervoor wegliep. Denny, heette hij. Deze aansteker kreeg ik van hem, als aandenken. Ondanks dat ik nooit spijt heb gehad van mijn beslissing, is deze gasaansteker wel een item wat ik wil bewaren.

Zippo aansteker die ik ooit kreeg

Tijdschrift

Nu ik twee jaar columnist ben geweest voor AD Rivierenland, gaat het bijzondere van in krant of tijdschrift staan er wel af. Toch blijft het leuk om dingen zoals dit vijf pagina’s tellende artikel tegen te komen, wat in ZieZo Magazine heeft gestaan. De tekst is een iets aangepaste versie van deze blogpost, maar evengoed erg leuk.

Artikel over mij in ZieZo Magazine

Duikbrevet

Dit pasje heb ik al heel lang in m’n bezit. Ik was vrij jong, denk hooguit 16 jaar, toen ik met mijn vader, duiklessen nam en uiteindelijk mijn Open Water Diver duikbrevet haalde. Ik was de jongste cursist die ze ooit hadden gehad. In het buitenland heb ik nooit gedoken, wel heb ik in verschillende Nederlandse wateren gedoken.

Open Water duikbrevet

Israël

Voordat ik blogposts tikte op EstrellaWeb, schreef ik ook veel. Dagboekjes, gedichten, verhalen en ik heb ook een tijdlang verschillende penvriendinnen gehad. De meeste uit Nederland, maar ook een aantal uit het buitenland.

Degene die het verst weg woonde van allemaal, was een meisje uit Israël. Hoe ze heette, weet ik niet meer. Zij stuurde me ooit dit schattige hondje, ontzettend lief vond ik dat. Ik heb het beestje altijd bewaard.

Beestje wat ik ooit van een penpal uit Israël kreeg

Ansichtkaart

Mensen vroegen weleens of ik niets doe met al die foto’s die ik maak, behalve ze op de computer zetten en er nooit meer naar kijken. Het antwoord is dus nee. Ik vind mezelf niet goed genoeg als fotograaf om daar geld voor te vragen en sowieso heb ik mijn beperking niet mee.

Mensen zullen niet snel geld uitgeven aan foto’s van iemand die slechtziend is. Toch kreeg ik ooit van het VVV in Woudrichem de vraag of ze een aantal foto’s van me konden kopen om op kaarten te drukken. Dat is gebeurd en ik kreeg zelf ook een setje mee, dit is één van de kaarten.

Ansichtkaart met mijn foto’s

Knijpkat

Deze oranje knijpkat is van m’n opa geweest. Hoe oud het ding precies is, weet ik niet, maar dat doet er ook niet toe. Ik kan me nog herinneren dat ik als het ding als kind ook weleens uit de lade in de kast op opa’s kamertje heb gehaald. Hij doet het ook gewoon nog, altijd handig als ik licht nodig heb, maar ik geen batterijen meer heb voor mijn gewone zaklamp.

Knijpkat van opa

Ticket

Ik ben niet zo’n concertganger, maar als je fan van een bepaalde artiest bent, móet je daar nu eenmaal naartoe als die in Nederland optreedt. Zo ging dat ook met het ticket, waar ik inclusief administratie bijna € 80 voor heb neergeteld. Een bedrag wat ik nu nóóit meer voor een concertkaartje zou uitgeven!

En om nu te zeggen dat ik er veel aan had… Ik had krom gelegen voor een kaartje in het eerste vak, maar ik zat helemaal achteraan en heb er dus niets van gezien. Zelfs met de zoomlens van mijn camera kon ik het podium amper dicht bij genoeg halen.

Robbie Williams concertticket

Puzzel

Vroeger heb ik met m’n ouders aardig wat van de wereld gezien en heel wat vlieguren gemaakt. Maar als kind vliegen is niet altijd leuk, je kunt geen kant op en verveelt je snel. Dus moesten er allerlei attributen mee zodat ik me ‘onderweg’ kon vermaken en kreeg ik ook weleens iets in het vliegtuig, zoals bijvoorbeeld dit moeilijke puzzeltje. Alle balletjes met dezelfde kleur, horen op een rij. Qua moeilijkheidsgraad vergelijkbaar met de bekende Rubiks kubus. :-)

Lastig puzzelspelletje

Breisel

Dit gele breisel met m’n naam erop, is nog wat ouder dan het brilletje op de eerste foto. Wat het precies is, weet ik niet, ik denk een soort overgooier (bestaan die nog?), gebreid door m’n moeder. Ik weet niet of er nog foto’s zijn waarop ik dit retro dingetje draag, daar zou ik eens naar moeten zoeken. Grappig is het wel.

Een truitje wat ik als baby droeg

Expositie

Behalve wat foto’s verkopen aan het VVV in Woudrichem, hield ik ook een heuse foto-expositie in de bibliotheek in Wijk en Aalburg. Ook daarvoor ben ik gevraagd, uit eigen beweging zou ik zoiets nooit voorstellen. Ik heb gewoon niet zo’n hoge dunk van mezelf. :-) De expositie was bijzonder, maar niet iets wat ik opnieuw zou doen.

Al ben ik jaren later nog eens gevraagd door koffiezaak Gusto. Ik vind het lastig om passende lijsten te kiezen en sowieso kost het afdrukken van foto’s en kopen van lijsten een smak geld, terwijl je geen garantie hebt dat je iets verkoopt. Mijn muren volhangen hoeft ook weer niet. Dit was de uitnodiging, die ik zelf heb ontworpen.

Uitnodiging voor mijn expositie

Guardian angel

Tot slot een piepklein voorwerp, maar wel bijzonder. Zo’n 7 jaar geleden had ik een jack ‘gepimpt’ met patches en pins (speldjes). Van mijn moeder kreeg ik toen deze guardian angel, als symbool van bescherming. Ondanks dat ik niet bijgelovig ben, leek het er uiteindelijk op dat dit engeltje me daadwerkelijk heeft beschermd.

Toen ik met Martin in juni 2014 een ernstig motorongeluk meemaakte, kwam ik er, ondanks dat ik met een enorme vluchtduik (over motor en auto) op de snelweg ben gesmakt, in verhouding erg goed vanaf met ‘alleen’ heel veel blauwe plekken, lichte hersenschudding en lichte gehoorbeschadiging.

Hoe vaak ik mensen niet heb horen zeggen: Je had een engeltje op je schouder. Nou, dat had ik inderdaad, alleen dan niet per se op de schouder. Het Yamaha speldje wat ernaast had gezeten, was verdwenen tijdens de val, maar deze zat er nog gewoon.

Guardian angel speldje

Bewaar jij ook spulletjes waar je bijzondere herinneringen aan hebt?