Nu de dagen korter worden (en de avonden langer), gaat ook in huize Dammers de tv weer wat vaker aan en daarbij viel me één ding op. Dat het de laatste tijd opvallend vaak over vrouwen gaat. Om precies te zijn de kwetsbaarheid van vrouwen. In ons eigen land, maar ook ver daarbuiten.
Allereerst heeft het trieste verhaal van Anne Faber veel losgemaakt. Boosheid, onmacht, verdriet, maar ook angst: Wat als ik de volgende ben? Wat als ik zo’n idioot op m’n pad krijg? Er worden gratis lessen voor zelfverdediging gestart (ook in mijn woonplaats) en ik hoorde op het nieuws dat gemeente Zeist maatregelen gaat nemen om inwoners een veiliger gevoel te geven.
Zelfs ik, doorgaans niet angstig en altijd alleen op pad (én slechtziend), ging opeens nadenken over bepaalde dingen. Ik fiets óók alleen, regelmatig in het donker. Ik loop in m’n eentje rond in bossen, uiterwaarden en andere afgelegen gebieden. Die ik opzoek, omdat ik de stilte heerlijk vind. Vorm ik een risico? Kan ik dat blijven doen?
Tegelijkertijd is vanuit Amerika #MeToo gestart, Vrouwen die in de openbaarheid treden met hun verhaal over seksuele intimidatie. Iets wat me doet denken aan de opkomst van het feminisme in de jaren 70.
Dat heb ik niet meegemaakt, maar hé, ik heb ook internet en tv. Ook in Nederland is MeToo inmiddels bekend en zijn er steeds meer bekende en onbekende vrouwen die hun verhaal wereldkundig maken. In de hoop dat het helpt, dat het ophoudt.
In stilte heb ik het een beetje gevolgd, In stilte heb ik de herkenning gevoeld, want ja, ook ik heb zulke dingen meegemaakt, meer dan eens. Daar hoef je niet bekend of beroemd voor te zijn. Ver weggestopt uit schaamte en ontkenning. “Joh, stel je niet aan, dit maakt elke vrouw mee.”
Van in het kruis gegrepen worden tijdens uitgaan, tot zeer ongepaste opmerkingen op straat. Met manipulatief gedrag gedwongen worden tot seks, dick-pics, botweg verkracht worden of door een groepje pubers uitgemaakt worden voor hoer. Omdat ze dat nu eenmaal grappig vinden.
Of als mindere behandeld worden, omdat je toevallig ‘van het zwakke geslacht’ bent en, in mijn geval, ook nog een beperking hebt. Goed genoeg om een ander tevreden te stellen, maar verder doe je er niet toe. Voorbeelden te over, ik zou een boek kunnen vullen met alles wat ik in de loop der jaren heb meegemaakt. Van valt-nog-mee tot traumatisch, maar voor mij geen MeToo tag!
Waarom? Ten eerste omdat ik er niet om sta te springen om gebeurtenissen die ik zodanig weg heb gestopt dat ik er geen last meer van heb, weer op te rakelen. En ook, omdat het in mijn ogen niet helpt, alleen de verkeerde kant op.
De man staat op het moment in een kwetsbaar daglicht. Zelfs een goedbedoeld complimentje van iemand die geen enkele bijbedoelingen heeft, kan al opgevat worden als seksuele intimidatie en dat is absoluut niet oké.
Laten we elkaar vooral met open blik,
een schone lei en zonder vooroordeel blijven benaderen. Elkaar niet in
hokjes stoppen.
Het wordt met zo’n tendens steeds lastiger om onderscheid te maken tussen ‘de mannen’ in het algemeen en ‘een seksistische houding‘. Echt niet alle mannen zijn zo en de soort die wel aan dit soort praktijken doet, lacht erom en gaat gewoon door. Onder de radar, precies zoals voormalig AD-collega en mede-Gorkumer Roy Grünewald in zijn meest recente column schreef.
Er is zo’n gezegde dat luidt: Angst is geen goede raadgever. Dat merkt je goed, wanneer er bijvoorbeeld een terroristische aanslag is gepleegd en ook nu, dat mensen angstig worden en anders reageren, zich laten leiden door angst.
Ouders die hun jonge dochter nu niet meer alleen naar school of vriendinnetjes willen laten fietsen, vrouwen die bij voorbaat het motto ‘alle mannen zijn klootzakken’ aanhangen. Voorzichtigheid is goed, maar je moet niet overdrijven.
Of ik het dan onzin vind, dat er momenteel veel aandacht is voor de kwetsbaarheid van vrouwen? Nee. Als er vrouwen mee geholpen zijn door hun verhaal te delen, mannen die tot inkeer komen, heeft het nut. Maar zoals ik al aangaf, ligt zwart-wit denken op de loer.
Dat vrijwel elke man opeens een potentiële smeerlap is, dat is niet gezond. Laten we elkaar vooral met open blik, een schone lei en zonder vooroordeel blijven benaderen. Elkaar niet in hokjes stoppen: Vrouwen zijn niet per definitie slachtoffers, mannen niet per definitie een klootzak.
Wat is jouw gevoel hierover?
Wat weer mooi geschreven Esther. Heb ook vaak er aangedacht als je op eenzame paden fietste hoe kwetsbaar dat je dan bent. Maar daar voor kun je toch niet thuis blijven ? Nee,zeker niet . Alles wordt tegenwoordig overdreven in de aandacht gebracht . . Het is al zo erg dat je geen compliment durf te maken naar een vrouw toe.
De mensheid is aan het veranderen en niet ten goede , dat is heel erg jammer. Blijf gewoon je ding doen Esther. Fijne dag