Tijdens een wandeling van 12,5 km gisterochtend, had ik opeens het idee voor deze blogpost. Het is sowieso best grappig als je je realiseert hoeveel gedachten en ideeën tijdens zo’n loopje de revue passeren. Nu kwam ik dus gaandeweg op het idee voor dit artikel. Ik ben inmiddels al bijna 14 jaar single en begrijp best wel, dat dat voor iemand van mijn leeftijd ongebruikelijk is.

Ik prijs me overigens gelukkig met een omgeving die nooit aankomt met vragen wanneer ik eens een vriendje meebreng en meer gezeur in die trant. Ze kennen mij langer dan vandaag en weten inmiddels denk ik ook wel hoe ik in elkaar steek en dat het hebben van een relatie niet bepaald in mijn top tien van prioriteiten staat. Vandaag lees je mijn redenen om niet te daten.

Seksisme

Eén van de hoofdredenen voor mij om niet aan daten te doen en zéker niet aan datingsites, is dat het uiteindelijk vaak toch maar op één thema uit draait, en dat is seks. Ik heb jaren geleden, puur als experiment, een profieltje aangemaakt op een datingsite die als serieus bekend staat en werd er niet bepaald vrolijk van, met wat voor vunzigheden mannen aankwamen. En dan te bedenken dat ik een heel normaal profiel had aangemaakt.

Overigens wil ik wel even benadrukken dat ik absoluut géén hekel aan mannen heb. Sterker nog, mijn vrienden/kennissenkring bestaat er zelfs voor 95% uit, maar ik heb dus wél een rothekel aan een seksistische houding die, helaas, voor een grote groep mannen niet meer dan normaal lijkt te zijn. Dat even ter verduidelijking. :-)

Geen energie

Als ik iets niet kan, is het verliefd worden op een fotootje, op iemand die je alleen ‘kent’ aan de hand van wat afbeeldingen en een profielschets. Natuurlijk kun je direct beoordelen of je iemand aantrekkelijk vindt ogen, maar dat is wat mij betreft geen garantie om ook verliefd te worden. De grap is dat die paar keer dat ik echt heel erg verliefd was, het mannen waren waarvan ik zelf niet had verwacht dat ik voor een dergelijk type zou vallen en ook weer allemaal heel verschillend.

De energie die iemand uitstraalt, dat is voor mij echt doorslaggevend, enkel looks zijn dat dus niet. Informatie over baan of inkomen interesseert me al helemaal niet. Ik vind het al erg genoeg dat er heel wat vrouwen zijn die daar wel hun keuze op afstemmen.

Bindingsangst

Niet alles wat betreft mijn negatieve houding ten opzichte van daten, heeft te maken met iets of iemand anders, maar ook met mijn bindingsangst. Ik heb niet het meest rooskleurige verleden op relatiegebied en ben sowieso ook iemand die erg gesteld is op alleen zijn, onafhankelijkheid en vrijheid.

Komt het te dichtbij? Dan ben ik gegarandeerd foetsie. Zo was er ooit iemand die ik leuk vond en hij mij, maar op het moment dat het serieuze vormen aan leek te gaan nemen, trok ik me terug en wilde geen contact meer. Ik kan me zelfs herinneren dat ik heb beweerd dat ik nooit iets voor hem gevoeld heb. Dus ja, geen relatie is een stuk veiliger en beter voor mij. :-)

Geen behoefte

Naast het feit dat ik dus wat bindingsangst heb, voel ik gewoon ook geen behoefte om een relatie te hebben. Ik zou niet weten wat ik eraan mis, zolang ik er geen heb. Leuke dingen kan ik ook met vrienden of in m’n eentje doen. Seks vind ik overschat. Als je een relatie hebt, schept dat ook de nodige verplichtingen, verwachtingen en verantwoordelijkheden waar ik geen zin in heb.

Van de geijkte uitspraak ‘iemand om bij thuis te komen’ krijg ik de rillingen. Hoezo thuis. Als ik ooit nog een relatie zou krijgen, is samenwonen sowieso uitgesloten. Mijn huisdieren zijn er als ik thuiskom, dat is voor mij voldoende.

Ik en mijn huis, daar komt niemand tussen. Last but not least, raak ik ook best snel verveeld. Ik moet iemand niet te lang of te vaak om me heen hebben, want dan raak ik geïrriteerd en kan ik weleens erg onaardig worden.

Hoe zit dat dan die keren dat je verliefd werd, hoor ik je bijna denken. Ik had tot 3 keer ‘het geluk’ dat een relatie met de man in kwestie niet mogelijk was, maar dat was dan ook niet waar ik op uit ben.

Je wordt niet verliefd omdat je een doel wilt bereiken. Het overkomt je. Zelf ben ik sowieso in staat om van iemand te houden zonder er iets voor terug te verwachten, maar in het kort gezegd, lopen verliefdheden bij mij eigenlijk nooit zo goed af, dus eerlijk? Liever niet…

Attitude

Ik merk regelmatig, dat er nog altijd mannen zijn die, zelf vaak in het bezit van enig overgewicht, vrouwen al snel dik vinden. Alles wat boven maat 36 zit, wordt direct afgekeurd en ongeacht wat voor andere kwaliteiten je hebt: je bent gebaseerd op je maten, oninteressant verklaard. Ik ken er toevallig een paar die standaard zo’n attitude bezigen en trek zo’n houding bijzonder slecht.

Geef het een kans

Er zijn mensen die proberen in je geest te wroeten, zeggen dat je A niet doet, omdat je bang bent voor B dat iets een onderliggende reden heeft en dat je gewoon een andere kijk op dingen moet krijgen. Zo heeft een psycholoog eens geopperd dat ik me misschien meer moet openstellen voor mannen die interesse in me tonen, zelfs al heb ik geen enkele interesse in hen. Like WTF?!

Iemand anders vond dat ik een man die mij leuk vindt, ‘een kans moet geven’, omdat het anders ‘zo zielig is voor hem’. Sorry? En waar ben ik in dit verhaal? Het antwoord op dat soort onzin is dus te allen tijde: NEE.

Voor mij ook des te meer reden om niet aan daten of relaties te beginnen, omdat het veel te vervelend en ingewikkeld wordt en ik er genoeg van heb om aan andermans wensen en verwachtingen te moeten voldoen. Been there, done that.

Onzekerheid

Ik ben eerlijk genoeg om toe te geven dat onzekerheid ook een rol speelt. Angst voor afwijzing, gekwetst worden et cetera. Ik ben veel vaker uitgemaakt voor lelijk, dan dat ik complimentjes heb gekregen en de angst voor zulke woorden nestelt zich dan permanent in je systeem. Stel dat ik wel zou gaan daten en ik zou weer voor lelijkerd uitgemaakt worden? Je stelt je op een bepaalde manier best kwetsbaar op, door jezelf als beschikbaar relatiemateriaal op te stellen.

Geld

Buiten het feit om dat ik daten op zich al enorm geforceerd vind en het me daarom tegenstaat, kost het in negen van de tien gevallen ook geld. En dan heb ik het dus niet alleen over een bedrag wat maandelijks van je bankrekening wordt afgeschreven.

Ik weet van een vriend die lange tijd actief is geweest op datingsites, dat je zelfs voor simpele handelingen als een berichtje sturen of een locatiefilter instellen, al extra moet betalen. Het kan aan mij liggen, maar het voelt zó fout om dus in feite tegen betaling een relatie te kunnen beginnen.

 Tot slot

Nee, mijn mening en gevoel over daten zijn niet zo positief, ik schreef bovenstaande niet om het fenomeen daten in een negatief daglicht te stellen, om mensen die wél graag daten en daar wél heel positieve ervaringen mee hebben belachelijk te maken, het is mijn gevoel, mijn ervaringen, mijn gedachten. En die zijn vaak anders dan ‘gemiddeld’. Dus miet om iemand aan te vallen, wel om te uiten wat ik voel, denk en wat mijn redenen zijn om er gewoon niet aan te beginnen.

Wat vind jij van daten?