Als ik niet goed in m’n vel zit, laat ik alles vallen. Was ik de laatste tijd weer lekker actief bezig met Instagram? Ik post geen foto meer, of hooguit als ik heel veel zin heb. Bloggen ligt stil, mails lees ik niet meer en een hoop dingen interesseren me niet meer. Ik ben alleen maar bezig met mezelf bezighouden, in de hoop dat ik dat nare gevoel uit m’n systeem krijg, al is het maar voor even.
Het ging eigenlijk weer een stuk beter, tot zo’n anderhalve week geleden. Ik zat weer lekkerder in m’n vel, had minder last van mijn angststoornis en had plezier in de dingen die ik deed. Totdat vorige week kwam.
Ik had woensdag een afspraak bij de dierenarts met Bas, die al een poosje hinkte en een hoorzitting bij UWV op 6 november, kwam opeens ook wel erg dichtbij. Iets waar mijn financiële toekomst toch deels vanaf hangt, dus ja, toch wel spannend.
Het dierenartsbezoekje viel tegen. Waar ik had gehoopt dat hij misschien hooguit iets gekneusd had, wijst alles erop dat hij artrose heeft, slijtage. Iets wat niet te verhelpen is, al schijnt er wel goed mee te leven te zijn met medicatie of speciale voeding.
Toch maakte en maak ik me zorgen. Ik kan er nu eenmaal slecht tegen als ik niet kan overzien hoe iets zal verlopen en bij een dier is het vaak lastig te zeggen of hij echt pijn heeft of niet. Gezien zijn gedrag buiten (lekker vlot lopen en ook flink aan de lijn trekken zoals altijd) en dat de dierenarts zijn klachten omschrijft als een milde artrose, zal het zo ernstig niet zijn, maar toch…
Zoals je weet heb ik hypochondrie, maar ik ervaar precies dezelfde angstklachten als er iets mis is met m’n beestjes. Nog geen 24 uur na het nieuws over de artrose, kreeg ik er een lompe opmerking overheen, iemand die grapte dat Bas ‘misschien ook wel suikerziekte heeft’, omdat hij 3 keer achter had gedronken, omdat hij zoute dingen had gegeten. Dat hakte er ook in en laat me nog altijd niet los en zorgt dat ik dagelijks met een naar gevoel rondloop. En bedankt.
Vorig jaar heb ik Micky verloren aan diabetes en vervolgens lange tijd in de angst geleefd dat Bas het misschien ook zou hebben. Uiteindelijk liet ik een test doen die gelukkig negatief was en ik had eindelijk rust. Ik speel inmiddels met de gedachte om opnieuw zo’n test te laten doen, ook al kost dat geld wat ik liever wil besparen, maar me continu ellendig voelen, is ook waardeloos.
In periodes dat je je zó rot voelt, besef je pas hoe waardevol het is om je normaal te voelen. Hoeft niet eens heel blij of dolgelukkig te zijn, maar gewoon normaal. Je niet continu zorgen maken om jezelf of je hond, dat het niet gevaarlijk is om in je nek te krabben of eens over je buik te wrijven, omdat de angst voor iets wat mis zou kunnen zijn met mijn eigen lichaam, continu aanwezig is en zomaar keihard toe kan slaan. Vorige week vrijdag kreeg ik zelfs een hevige paniekaanval, iets wat ik toch zeker sinds afgelopen winter niet meer heb gehad.
Maandag was dan de hoorzitting bij UWV waar ik, ondanks een lastige start, alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ook had ik bij hoge uitzondering mijn afspraak bij de huisarts vervroegd, omdat het écht niet ging (dat gaf wat rust) en de dierenarts weer gebeld, omdat ik nog vragen had en hoopte op wat geruststelling wat betreft de artrose van Bas.
Ook belde de woningbouw om me te laten weten dat er gewerkt wordt aan de geluidsoverlast die ik al geruime tijd van de bovenburen heb, dus al met al positief. Je zou denken dat ik me de dagen erna beter zou voelen.
Toch word ik elke dag wakker met een rotgevoel, ik droom ook veel en ook behoorlijk naar zo af en toe. Zodra ik wakker word, voel ik me gelijk ellendig, ben ik trillerig en misselijk en zie ik alles donker en somber in, iets wat ik helemaal niet wil, want ik ben geen zwartkijker, geen pessimist.
Ik ben continu bezig om vooruit te blijven kijken, mezelf verzekeren dat het vanzelf weer beter zal gaan, afleiding zoeken, dingen doen die ik leuk vind. Dat is hard werken, maar nodig. Op de bank hangen en afwachten of hopen dat een ander me op sleeptouw noemt, werkt niet.
Deze periode is voor mij sowieso altijd wat lastig. Ik ben erg gevoelig voor de donkere maanden van het jaar en met name de laatste paar maanden, wanneer je nog een lange en donkere winter voor je hebt en de feestdagen op de loer liggen waar ik zo’n hekel aan heb, zijn het lastigst. Ik ben dus zo iemand die lijdt aan winterdepressie. Als het eenmaal januari is, kan ik weer vooruit kijken in plaats van achteruit, ik zou de decembermaand ook het liefst overslaan.
Leren notebook-cover met inscriptie
Ik heb nog steeds vertrouwen dat het wel weer beter zal gaan, al gaat dat nooit vanzelf. Het is een kwestie van flink knokken en mezelf continu vooruit slepen, maar als het dan lukt, is dat alles waard geweest.
Ik heb al voor veel hete vuren gestaan, afgelopen winter ook twee maanden erg ziek geweest waarbij ik me ontzettend ellendig, eenzaam en klote voelde en het gevoel had dat het nooit over zou gaan, en toch ging dat ook over. Op eigen kracht, dus dit lukt me ook wel.
Ik slik momenteel elke ochtend een halfje oxazepam omdat ik dat écht nodig heb, maar ondanks dat de kwestie antidepressiva al vaker voorbij is gekomen, is dat een absolute no-go voor mij. Het is een zoethoudertje en nota bene één die je dik maakt.
Ik laat het niet gebeuren dat die 14 kilo eraf waar ik zo hard m’n best voor heb gedaan, er binnen no-time weer aan zit door zo’n stom tabletje. Sowieso geeft het mij een veel beter gevoel als ik iets op eigen kracht heb overwonnen.
Vooruit blijven kijken dus, een balans zien te vinden tussen niet té streng voor mezelf zijn en hard werken om me beter te voelen en onthouden dat de blauwe lucht er altijd is, nog altijd één van mijn favoriete oneliners waar ik mezelf graag aan herinner in tijden dat ik me niet goed voel.
De achterliggende gedachte daarvan is, dat de blauwe lucht altijd aanwezig is, ook al zie je het niet altijd doordat er veel wolken voor zitten, maar hij is er toch echt, boven/achter die wolken. Zo is het ook in het leven. Dat kleine zinnetje geeft me vertrouwen en een beetje rust.
Hoe ga jij om met minder goede periodes?
Wat vervelend dat je je rot voelt en dan precies nu de donkere maanden er aan komen/begonnen zijn. en Bas, zo sneu als je beestje wat heeft, ik ken het gevoel. Vertroetel hem maar lekker 🙂 Hij ligt er in ieder geval tevreden bij op de foto.
Goed van je dat dit zo opschrijft. Kan je helpen om het te delen. Ik hoop voor je dat december dit jaar wel eens leuk is, dan zijn je winterdepressies misschien ook minder in de toekomst. *knuffel*
Thanks. Het helpt zeker wel een beetje, al ligt de gedachte *ik ben gewoon een zeurkonijn* ook wel op de loer. Ik heb niet echt de illusie dat december dit jaar wél leuk is, want dat is ie al heel lang niet meer. Niet dat ik me daar óók druk om maak, het is meer een constatering. 🙂