Je hebt van die datums die je altijd zult onthouden. Omdat er ooit, op precies diezelfde dag, iets gebeurde. Iets belangrijks, iets liefs, iets bijzonders of iets tragisch. Iets geks, iets wat je nooit achter jezelf had gezocht of iets wat heel verdrietig, vrolijk of grensverleggend is. Ik heb dat onder meer met de datum die vandaag precies een jaar geleden is: 29 januari 2017.

De dag ervoor was ik nog naar Andel afgereisd met een verrassingsontbijt voor m’n moeder, ik had mooie foto’s gemaakt van de zonsopgang bij de Maas en oen ik ‘s middags thuis was, ben ik nog met Bas gaan lopen.

Absoluut niets wees erop dat het die nacht flink mis zou gaan. ‘s Avonds ging ik ook niet supervroeg naar bed. Ik denk een uur of elf. Maar ik was rusteloos en ben er een uur later uitgegaan, heb me aangekleed en ben nog een uur gaan wandelen met Bas.

Eenmaal weer thuis en in bed, begon ik niet veel later te klappertanden. Er was geen houden aan. Ik kan me ook herinneren dat ik me af lag te vragen of het buiten dan zó koud was geweest. Ik besloot het te negeren en ben blijkbaar al klappertandend in slaap gevallen rond een uur of twee ‘s nachts. Dat negeren had ik beter niet kunnen doen, bleek al snel.

De volgende dag werd ik voor ‘t eerst rond een uur of 12 wakker, al was wakker niet bepaald de correcte benaming voor de staat waarin ik me bevond. Half bewusteloos klopte beter. Ik werd wakker omdat ik vreselijke dorst had.

Iets wat ook vrij bijzonder is, omdat ik zelfs als de mussen gebraden van het dak vallen, nog zelden de drang voel om iets te drinken. Dus ik klauterde uit bed en probeerde de badkamer te bereiken voor een glas water. Something went wrong there. Ik kon amper lopen! Moest me echt aan muren en deurstijlen staande houden.

Maar ik was te ver heen om überhaupt na te kunnen denken. Het enige wat ik dacht was ‘dorst’ en dus dronk ik wat water. Weer terug in bed zakte ik binnen een paar seconden weer weg in een wereld van onwetendheid. Ik voelde niets, dacht niets. En het besef dat er iets goed mis was, drong ook nog niet door.

Toen ik rond twee uur opnieuw even bij zinnen was, voelde ik me zo vreemd dat er ergens in mijn hoofd doordrong dat ik hulp moest zoeken. Ik probeerde de telefoon van mijn nachtkastje te pakken, maar dat lukte niet. Ik gaf het op, dacht ‘laat me maar’ en zakte weg. Even later probeerde ik het nogmaals, dit keer met succes. Ik belde m’n moeder en kreeg met moeite drie woorden uit mijn mond geperst.

Infuus in het ziekenhuis

Vanaf dat moment ging het snel. M’n moeder was binnen 20 minuten in Gorkum en belde het ziekenhuis. Het was zondag, dus dan moet je bij de huisartsenpost zijn als er iets is. Aanvankelijk belde ze voor medicijnen, maar vervolgens werd dringend verzocht me dan toch maar even daar na te laten kijken.

En voor je het weet, lig je dan drie uur lang met allerlei slangen aan je lijf op de spoedeisende hulp, nog altijd geen idee wat er aan de hand was, behalve dan dat ik bizar hoge koorts had, die uiteindelijk was opgelopen tot een ruime 41,5 graden.

Ik lag vervolgens drie dagen in het ziekenhuis (relatief kort gelukkig, maar dat had ik aan mijn eigen gezeur te danken want ik deed werkelijk geen oog dicht daar) en is er ergens in die drie dagen tijd iets goed misgegaan in de bovenkamer, waardoor ik uiteindelijk twee maanden ziek ben geweest en nauwelijks nog buiten kwam. Gek genoeg heb ik nog altijd geen benaming voor wat er toen is gebeurd, het gevarieerde scala aan lichamelijke en psychische klachten wat ik in die periode heb ervaren.

Sommigen zouden het een burn-out noemen, maar ik gebruik die term niet graag omdat mensen doen alsof ze vuur zien branden als je, als iemand zonder baan, zegt een burn-out te hebben gehad. De Engelse term nervous breakdown vind ik beter. Dit dekt de lading ook aardig, al zal ik nooit precies weten wat het was, waarom het maanden duurde om van te herstellen en waarom bepaalde overblijfselen uit deze periode waarschijnlijk permanent zullen zijn.

Als ik terugkijk op deze periode, kan het me nog altijd beangstigen. Ik heb in die tijd ook een soort dagboek bijgehouden, omdat ik dingen heb ervaren die totaal nieuw voor me waren. Mocht je ooit hebben gehoord van dissociatie en derealisatie, dat had ik dus ook.

Ik heb nooit drugs gebruikt, maar ik kan me voorstellen dat je je zo voelt als je die rommel slikt. Totaal van de wereld, alles gaat langs je heen, je herkent je eigen huis en spullen niet meer, eten smaakt anders en het is alsof je op een filmset leeft in plaats van in je eigen omgeving.

De manier waarop ik communiceerde en schreef was in die tijd ook anders. Héél anders. Ik vind het vaak wel prettig om dingen die ik ooit heb opgeschreven terug te lezen en dat probeerde ik onlangs ook met de schrijfsels uit die periode. Maar ik kan het gewoon niet, krijg het er ijskoud van. Ik was zó anders.

Het is beangstigend om iets te hebben waarvan je niet weet wat het is en of je er vanaf komt. Gelukkig ging het over, maar dat wist ik toen nog niet. Zelfs m’n huisarts en psychiater konden me dat niet vertellen. Ik hoop zoiets nooit meer mee te maken.

Nu deze bewuste datum steeds dichterbij kwam, moet ik bekennen dat ik er toch wel een beetje zenuwachtig over werd. Ik ben niet bijgelovig (oké, soms een piepklein beetje), maar ik merkte dat er weer vaak herinneringen van die bewuste dag dat ik ziek werd en de periode erna boven kwamen drijven en ergens ben je dan bang dat de geschiedenis zich gaat herhalen, als een soort zieke déjà vu. Al zou het natuurlijk wel out of this world zijn als ik een jaar later op exact dezelfde dag weer exact hetzelfde voor m’n kiezen krijg, als je er eens goed over denkt. :-)

Ondanks een wat rommelige start van de dag (lees: huisdieren die me tot vier keer toe uit mijn slaap hebben gehouden), ben ik nu dus gelukkig niet ziek. Eergisteren leek het er even op dat ik alsnog griep zou krijgen. Ik voelde me niet lekker, had buikpijn en ook koorts, maar dat bleek gelukkig van tijdelijke aard. Laten we hopen dat zoiets als vorig jaar nooit meer terug komt! Al was het behalve een hel ook een les. Een periode waar ik sterker uit ben gekomen!

Welke herinnering is voor jou onlosmakelijk verbonden aan een bepaalde datum?