Wat een week, wat ‘n week. Het was in twee woorden samengevat, een emotionele rollercoaster. Op het moment van schrijven is ‘bagger’ het woord dat het eerst in me opkomt als ik m’n huidige gevoel moet omschrijven, dus sla ik maar aan het bloggen. Dat weekoverzicht moet er tenslotte toch komen en het weer is ook niet aantrekkelijk om de buitenlucht in te trekken.
maandag 12 maart
Nadat ik had gebeld hoe het met m’n vader ging en kreeg te horen dat het nu wel hard achteruit ging, besloot ik al eerder te gaan. Ik had de dag ervoor een bezoekafspraak voor ‘s avonds gemaakt.
M’n moeder pikte me op bij de pont en haalde me naderhand weer op. Om even m’n hoofd uit te laten waaien, zijn we gaan wandelen in een natuurgebied genaamd het Pompveld. Omdat ze die dag op de hond van m’n achternichtje paste, ging die ook mee. Wat een leuk beest!
‘s Avonds ben ik voor een tweede keer op bezoek gegaan bij m’n vader. Mijn gevoel zei dat het de laatste kans weleens kon zijn. Dit keer was Martin ‘taxi’. Ik ben blij dat ik die afspraak nog had staan, want de volgende morgen kreeg ik het verdrietige nieuws dat m’n vader was overleden.
dinsdag 13 maart
Dat je om 11:14 nog belt om te vragen hoe de situatie is en vervolgens om 11:48 gebeld wordt dat m’n vader inmiddels is overleden. Ondanks die kloteziekte en het feit dat hij in de laatste weken van zijn leven veel heeft moeten lijden, is ie uiteindelijk toch in zijn slaap gegaan (waarschijnlijk ook de medicatie die hij kreeg) en dat is dan ergens nog ‘goed’.
Ik heb de rest van de dag in een soort onwerkelijke modus doorgebracht. Gehuild heb ik niet. Dat kan ik niet goed, alleen als iets of iemand me vreselijk overstuur maakt. Maar ik kan gewoon niet goed overweg met de dood en zoals ik al schreef: Bij mij speelt alles zich van binnen af.
Sowieso ga ik misschien ook wat anders met rouw om dan de gemiddelde mens. Ik hecht geen waarde aan rituelen als een begrafenis of een grafsteen die je kunt bezoeken. Ik draag iemand in mijn hart bij me en vier veel liever het leven van de persoon in kwestie.
Ik draag iemand bij me in herinneringen, die zomaar uit het niets omhoog kunnen komen, ook jaren later nog. Herinneringen die soms zomaar een traan over je wang doen biggelen, maar veel vaker nog een glimlach geven.
Ondanks dat ik andere plannen voor het eten had, zocht ik bij de Spar naar de grootste dikste biefstuk die ik kon vinden en heb die vervolgens met smaak opgegeten, terwijl ik dacht aan alle keren dat mijn vader en ik onze voorliefde voor dit stuk rood vlees bediscussieerden. Waar je de beste kon krijgen, hoeveel gram en welke soort. Het laatste avondmaal wat hij gemist had, at ik nu in m’n eentje op en genoot voor twee. Dat is meer mijn manier.
Biefstuk met mais!
woensdag 14 maart
Ik had afleiding nodig en sprak ik met m’n moeder af bij de Pannenkoekenbakker te gaan eten in Woudrichem. Ze had nog een kaart voor tweede pannenkoek gratis, die sowieso voor het eind van de maand op moest.
Misschien klinkt het raar om gezellig uit eten te gaan als je net een dag eerder hebt gehoord dat je vader is overleden, maar ik vind het juist belangrijk om ook naar fijne en mooie dingen te blijven kijken. Treuren lost niets op.
Gedane zaken nemen geen keer en ik weet zeker dat mijn vader ‘t vreselijk gevonden zou hebben als ik weken depressief op de bank zou gaan piekeren na zijn dood. Als er iemand benadrukte dat je vooral moest Genieten met een hoofdletter G, dan was hij het wel. En omdat voor mij afleiding altijd goed werkt, heb ik gewoon mijn hart gevolgd en van een smakelijke pannenkoek genoten.
Omdat het mooi weer was en ik nog geen zin had om naar huis te gaan, hebben we rondgelopen en foto’s gemaakt na het eten. De foto met de wolken die aan de boomtakken lijken te hangen, is op Instagram al twee keer gerepost.
Op de derde foto zie je een bloem genaamd Camelia Japonica, die ik echt recht voor iemands raam heb gemaakt. Beetje awkward wel, maar de bloem was té mooi om eraan voorbij te gaan zonder fotomoment. Bijzonder was ook, dat ik uitgerekend nu een bloem tegenkwam die mijn vader zelf ook jarenlang gekweekt heeft.
donderdag 15 maart
Bij zowat alle mensen uit Gorinchem die ik volg op Instagram, had ik al krokusfoto’s voorbij zien komen en ja, die wilde ik natuurlijk ook even op de gevoelige plaat vastleggen. In de post van 15 maart heb ik een aantal van de foto’s die ik maakte laten zien, maar deze wilde ik je ook niet onthouden. Ik postte hem gister op Twitter met het onderschrift “Dat is wel een heel bijzonder bloemetje, met die bruine oortjes”. Wat een lieverdje is het toch!
Bas tussen de krokussen
vrijdag 16 maart
Een dag waarop ik geen foto’s maakte en sowieso ook heel weinig heb gedaan. Stilte voor de storm? Ik deed wat boodschappen en ben verder vooral binnen geweest, omdat ik het best koud had.
zaterdag 17 maart
Een dag met een gitzwart randje. Dat is het enige wat ik erover kwijt wil. De roos fotografeerde ik op mijn plexiglas plaat (doet het altijd leuk voor reflecties) en samen met de rouwadvertentie die ik voor mijn vader had gemaakt, die afgelopen week in het Altena Nieuws stond.
zondag 18 maart
Wakker worden met een ellendig gevoel, fysiek en mentaal. Typische gevolgen van een teveel aan stress, waar ik inmiddels helaas al even mee bekend ben. Weer afleiding zoeken. Bloggen, lopen, misschien nog wat foto’s maken, mezelf dwingen tot eten en drinken en maar wachten op betere tijden. De scherven van gisteren, vormen de wonden van vandaag…
