De eerste keer in zo’n anderhalve week, dat ik weer van me laat horen en ik val gelijk maar met de deur in huis met een weekoverzicht van niet één, maar twee weken. Na (strenge) selectie heb ik uiteindelijk 26 foto’s overgehouden die ik je graag wil laten zien, dus dat valt eigenlijk nog best mee. De afgelopen week maakte ik sowieso aanzienlijk minder foto’s dan die ervoor.
woensdag 21 februari
Maandag en dinsdag zijn voor mij op de één of andere manier vrijwel altijd de minst interessante dagen van de week en meestal doe ik weinig bijzonders. Dat gold ook voor die van week 8, dus begin ik bij woensdag.
Ik had m’n moeder een high-tea beloofd voor haar verjaardag, op een dag naar keuze. Dat werd dus deze woensdag. Eerst zijn we naar het Gorcums Museum geweest om de Glass4Ever expositie te bekijken en daarna door naar restaurant Metropole voor de high tea.
Daar maakte ik geen foto’s, wel van een aantal glaskunstwerken in het museum. Bij ons mag je gewoon fotograferen en er waren behalve een aantal erg merkwaardige en bizarre items, ook een stel erg bijzondere en mooie bij, zoals deze twee.
donderdag 22 februari
Ondanks dat het best koud was, een lange wandeling met Bas gemaakt, onderweg een krantje gehaald op het station (nadat ik vorig jaar ziek was en dat bijna dagelijks deed, haal ik er sinds die tijd nog altijd vaak één) en vervolgens op het terras van DeliFrance een cappuccino gedronken bij een temperatuur rond ‘t vriespunt, dus niet al te lang gebleven.
‘s Middags bij Bristol een broek gepast die ik al eerder had gezien. Je ziet nu veel kleding met sporty invloeden en de broek was gemaakt van een sportmateriaal, iets waar ik normaal gesproken nooit voor zou kiezen. Toch heb ik ‘m gekocht omdat ik hem té leuk vond.
‘s Avonds was het weer tijd om te gaan eten met Martin. Dit keer werd ‘t de Pannenkoekenbakker in Woudrichem, waarvan ik nog een volle spaarkaart had voor de tweede pannenkoek gratis. Als je het overgebleven bedrag samen deelt, ben je toch lekker voordelig (met de nadruk op lekker) uit eten! Na afloop, maakte ik de zonsondergang-foto bij de molen.
vrijdag 23 februari
Qua bezigheden niet veel bijzonders gedaan, maar wel in de weer geweest met maken van een paar compositie/flat-lay foto’s die ik best leuk gelukt vind. Ik had bij De Buurvrouw (voorheen Pand 50) een superleuk notitieboekje gekocht met een camera erop en besloot daar iets mee te doen. Ook was het bestelde Grammie Magazine bezorgd, waar ik ook een foto van wilde maken.
Ik vind ‘t blad tot nu toe overigens tegenvallen. Erg toegespitst op mensen die Instagram zakelijk willen gebruiken en een overdosis aan hip taalgebruik en onnodig veel Engelse woorden. Verder stond er een door mij gemaakte foto in de krant, waarvoor ik vrijdag benaderd was en keek ik ‘s avonds tv met Bas, die de baas over de afstandsbediening was en The Voice Kids wilde kijken. 
zaterdag 24 februari
Ondanks dat het keihard waaide en ook behoorlijk koud was, had ik erg veel zin om ergens te fotograferen, maar om nou op de fiets een eind te rijden, was met die omstandigheden geen heel aantrekkelijk idee.
Ik vroeg Martin of hij zin had om een stukje door de Biesbosch te toeren met de auto en ik trakteerde bij het Bolle Bevertje op warme choco met slagroom. Het werd uiteindelijk een gezellige middag en ik heb ook een aantal leuke foto’s kunnen maken.
zondag 25 februari
Het werd kouder en dat was goed te merken! Ondanks dat Bas inmiddels al een flinke collectie warme hondentruien en zelfs een heuse winterjas heeft, wilde ik het hem toch niet aandoen om in de vrieskou een eind te lopen en mezelf trouwens ook niet. Dus ging ik weer lekker aan de slag met m’n koffiehobby en lukte het eindelijk om een hartje te schenken!
De techniek beheers ik inmiddels wel, maar het probleem is om de juiste dikte schuim te krijgen, wat met een stoompijpje aan zo’n espressomachine toch een heel stuk makkelijker gaat. Verder bikte ik mijn vijvertje open, omdat de ijsvrijhouder z’n werk niet zo goed deed en viste vervolgens met blote handen een paar serieuze ijsschotsen uit het water, om op de foto te zetten.
maandag 26 februari
Naar Andel om samen met m’n moeder een paar dozen vol oude foto’s die nog bij oma vandaan kwamen, uit te spitten. Op de heenweg maakte ik de foto van een bevroren Lingehaven. Het was leuk om al die oude foto’s te bekijken. Veel ervan had ik nog nooit gezien. De foto van opa die bij het ouderlijk huis van oma bij de trouwauto (Ford Victoria) stond te wachten, maakte veel indruk.
Evenals de fotootjes van de opening van de Merwedebrug. Toch een plek waar ik, met name in de zomermaanden, soms dagelijks overheen kom. De foto van het stilleven met narcissen maakte ik eveneens bij m’n moeder thuis. Ik ben soms een tikje jaloers op het feit dat ze vrijwel altijd heel goed licht in haar huis heeft om bij te fotograferen. Bij mij is dat vaak een probleem.
dinsdag 27 februari
Ook dinsdag was een leuke dag. Mijn maatje uit ‘t Westland kwam weer eens naar Gorinchem en ondanks dat het inmiddels ook overdag aardig vroor, zijn we toch op pad gegaan om ergens te lopen. Dit keer zijn we bij de bunkers in Uppel wezen kijken en zelfs binnen geweest bij twee.
Veel was er niet te zien, behalve een kaal en klein hokje wat maar net iets groter is dan mijn toch al vrij bescheiden badkamer, maar het gaat gewoon om het idee. Ik wilde nog altijd eens in een bunker kijken en kan dat nu afstrepen. Foto’s maakte ik overigens alleen van de molens, maar ik vind ze evengoed stuk voor stuk mooi. We sloten af met heerlijke pizza van Delfino.
woensdag 28 februari
Het vroor nog steeds dat het kraakte en de Lingehaven lag inmiddels volledig dicht. Ik gooide een restant oud brood naar de vogels, maar omdat het maar een beetje was en de dieren duidelijk hongerig waren, vond ik dat zó zielig dat ik naar Action ben gegaan om een zak pel-pinda’s voor ze te kopen. Helaas vonden ze die een stuk minder interessant dan het brood. De foto van de Lingehaven vind ik best mooi gelukt. De winterse sfeer en zachte kleuren.
Bevroren haven
donderdag 1 maart
Donderdag begon goed, maar eindigde heftig. Ik deed wat boodschapjes, nog een poging om wat pel-pinda’s aan de eenden te slijten en genoot ‘s avonds van een heerlijke maaltijd bij de Malle Molen met Martin.
Eenmaal terug en aan de koffie, werd ik gebeld door één van de broers van m’n vader, met het nieuws dat mijn vader in het ziekenhuis lag en zojuist te horen had gekregen dat hij zodanig ziek is, dat hij niet lang meer te leven zal hebben.
Dat sloeg in als een bom en zorgde naast een hoop schrik in de eerste plaats, ook voor angst en enorm veel verwarring. De band tussen m’n vader en mij was namelijk al geruime tijd verstoord en ik had hem inmiddels al een jaar niet meer gezien.
Ik ben, met Martin in m’n kielzog omdat ik niet alleen wilde, gelijk naar het ziekenhuis gegaan. Maar wat zeg je tegen iemand die je, om nog altijd onbekende redenen, al geruime tijd heel doelbewust negeert en buitensluit? En wat zeg je tegen iemand die net te horen heeft gekregen dat het leven voor hem binnenkort stopt?
De dagen erna werd ik alle kanten op geslingerd qua emoties. Ik voelde me net een borderline-patient. Soms was ik opeens woedend, dan weer verdrietig. Het volgende moment kon ik heel psychologisch en vol bezinning nadenken en het andere moment als een losgeslagen schip. Om vervolgens weer te besluiten dat ik in een situatie als deze, geen recht heb om me druk te maken over wat IK voel of denk. Ik vermoed dat deze mood swings nog wel even zullen duren.
Ik heb er veel gesprekken over gehad de laatste dagen, met verschillende mensen. Ondanks dat ik geen prater ben en ook altijd enorm veel moeite heb met heftige emoties en ze gewoon niet goed kan handelen, denk ik dat ‘t wel goed is dat ik toch wel de behoefte voel om me te uiten, al voel ik me daar dan achteraf óók vaak weer vervelend over, omdat ik niemand ‘tot last’ wil zijn.
Een quote die ik de laatste dagen vaak in m’n hoofd had en ook een paar keer heb uitgesproken, zijn de woorden van één van de meest bekende Beatles-songs: Let it be. Ik probeer ook dit zo te zien. Laat het gebeuren, accepteer wat is, probeer niet te vechten, niet te over-analyseren. Laat komen wat komt, laat gaan wat gaat. Maar theorie en praktijk zitten helaas niet altijd op één lijn.
Eenden op het ijs
zaterdag 3 maart
Nadat ik me vrijdag letterlijk ziek voelde van de spanningen maar desondanks toch opnieuw naar het ziekenhuis ben geweest, dit keer alleen en op de fiets door de snijdende kou, voelde ik me zaterdag toch iets beter.
Het feit dat die ziekte waar mijn angststoornis om draait opeens zó dichtbij is, maakt dat mijn angst flink toeslaat en ik zeilen bij moet zetten om normaal te kunnen blijven functioneren. Zeker met in m’n achterhoofd dat ‘t nu niet om mij gaat en ik dus ‘normaal moet doen’, doe ik extra m’n best om mezelf in het gareel te houden.
Vrijdag slikte ik oxazepam als snoepjes, maar zaterdag heb ik er maar één op en dat gaf zelfs iets van trots. Om mezelf af te leiden, ging ik naar nieuw geopende winkel Dots Concept Store, kocht oorbelletjes die toevallig precies leken op m’n favoriete paar die ik kwijt ben en ging ook naar huis met een goedgevulde goodiebag.
‘s Middags kwam Martin langs die een pak op moest halen bij Van Soest en hij dronk vervolgens bij mij een bakkie koffie, omdat hij wist dat ik wel wat afleiding kon gebruiken. Het restant van de middag en de avond heb ik nog een eind gewandeld met Bas, wat achter de computer gehangen en urenlange Whatsapp-conversaties gevoerd. Mezelf bezig houden is belangrijk.
Nieuwe winkel in de stad
zondag 3 maart
De vrieskou is verdwenen en wat ervoor in de plaats is gekomen, voelt als een beloning na zoveel ijzige kou. Een zonnetje en een temperatuur die zowaar aangenaam aanvoelt. Na een wandeling met Bas en het schrijven van dit artikel, ga ik zo meteen lekker even fietsen.
Ik voel me lichamelijk verre van fit, maar heb echt zin om even in het zadel te springen en uit ervaring weet ik ook dat er geen beter medicijn bestaat tegen een overvol hoofd, dan lekker even op de pedalen trappen. Deze foto maakte ik tijdens ‘t loopje met Bas. De restanten van de vorst zijn nog goed zichtbaar.
IJs op de Linge
Wat maak je toch een prachtige foto’s! Ik woon zelf ook in Gorinchem en het is leuk om de stad door jouw lens te leren kennen.
Mijn vader is onlangs overleden, erg verdrietig! Afleiding helpt maar vooral al je gevoel over je heen laten komen en er niet tegen vechten. Veel sterkte gewenst!
Dankjewel! Wat grappig dat je ook in Gorkum woont. Ik vind het zelf ook altijd leuk om bijvoorbeeld op Instagram, andermans foto’s van de plek waar ik woon te bekijken. Het is dan inderdaad net alsof je door de ogen van een ander naar straten en locaties kijkt waar je zo bekend bent. En soms zie je dan zelfs dingen die je eerder nooit opvielen.
Verdrietig om te horen dat je je vader moet missen. Ik denk inderdaad dat gewoon alles laten gebeuren en je niet verzetten de beste optie is. Dankjewel.