Alweer een week waarin ik wéér niets anders heb gepost dan het weekoverzicht, maar het komt er niet van. Vooral door gezondheidsredenen. Ik heb al zeker een maand last van vermoeidheid door de stressvolle periode die ik achter de rug heb.
Maar eigenlijk lijkt het de laatste weken erger te worden. Inclusief dagen dat ik amper kan functioneren en alleen kan liggen. Deze week was hetzelfde verhaal en omdat ik merk dat schrijven me ook meer moeite kost dan praten, laat ik dat achterwege als het niet echt nodig is.
maandag 16 april
Zoals gewoonlijk eropuit met Bas en een quick shot van mijn outfit van die dag. ’s Middags had ik een afspraak bij de kapper om mijn haar iets lichter te laten kleuren. Zoals ik volgens mij een tijdje terug schreef, wilde ik mijn haar graag ‘ice blonde’.
De vorige keer vond ik het al wel mooi, maar het was nog niet precies wat ik in gedachten had en dat moest nu dus gebeuren. Verder spotte ik kleine bloemetjes tijdens weer een andere wandeling met Bas, wat look-zonder-look schijnt te heten. Als je over het blad wrijft, schijnt het een beetje naar ui of knoflook te ruiken.
dinsdag 17 april
Ik voelde me best redelijk, dus maakte een lange wandeling met Bas, om halverwege erachter te komen dat ik een half uur later een afspraak in Sleeuwijk had. Flink de pas erin dus, weer terug naar huis en vervolgens met de fiets de Merwedebrug over gevlogen voor m’n afspraak.
Ik was maar vijf minuten te laat, maar kon inmiddels duidelijk voelen dat ik mijn toch al niet al te grote energiereserve voor die dag, al verbruikt had. Mijn wenkbrauwen en wimpers werden weer gekleurd, dus kon ik even bijkomen. Maar daarna bleef ik te lang kletsen en ontdekte ik dat ik nog maar acht minuten had tot aan mijn afspraak bij de huisarts, gewoon in Gorinchem dus.
Weer als een bezetene gefietst dus en uiteindelijk toch flink te laat bij de dokter, omdat ik gewoon té moe was om echt hard te rijden en ik inmiddels ook weer erg duizelig was. Gelukkig liep het daar flink uit, dus daar had ik dan weer profijt van. De twee foto’s maakte ik overigens tijdens de wandeling ’s morgens.
woensdag 18 april
Vroeg wakker en op de fiets naar het ziekenhuis om bloed te laten prikken, op de terugweg een paar boodschappen halen bij AH. Daarna lopen met Bas, stofzuigen, dweilen en afwassen, de tuintegels behandelen tegen groene aanslag en de tuinmeubels uit hun ‘winterstalling’ halen.
’s Middags kwam m’n moeder en heb ik meer ‘getuinierd’. Verder maakte ik de eerste smoothie van het jaar en ging ik, ondanks dat ik me duidelijk al erg moe voelde, ’s avonds toch ook nog een rondje fietsen, waarbij ik de Spirea en de huizen langs het water op de foto zette.
donderdag 19 april
Overdag wat rustiger aan gedaan, omdat ik voor m’n huidige staat van gezondheid al twee best drukke dagen achter de rug had en ik ’s avonds, zoals altijd op donderdag, met Martin ergens zou gaan eten. Ik spotte een prachtige bloesem vlak bij, kocht nieuwe tuinkussens en nieuwe hangmat bij Action.
Ik had twee afspraken en ’s avonds na het eten, met de cabrio van Martin een rondje door de Biesbosch gereden, waarbij ik de foto’s van de zonsondergang en het rund (Schotse hooglander) maakte. Tot slot een drankje gedaan op de Grote Markt, maar ik viel om van vermoeidheid, dus hoe leuk ik ’t ook vond, ik was blij toen ik in bed lag.
vrijdag 20 april
Vrijdag was de optelsom van 3 dagen waarbij ik toch weer aardig aan mezelf voorbij ben gegaan. Een terugval hebben van mijn soort van burn-out van vorig jaar kan ik niets aan doen, dat is ontstaan door omstandigheden, maar zolang ik zo eigenwijs blijf dat ik gewoon zoals normaal wil kunnen blijven functioneren en niet voldoende rust neem, dan gaat het dus écht mis.
Ik heb letterlijk de hele dag plat gelegen en kon amper lopen. Soms sliep ik, meestal verkeerde ik in een staat van alfabewustzijn. Ik ben daar best van geschrokken en heb besloten dat het nu rigoureus anders moet. Alles met mate. Ook als ik me goed voel dus: Niet gelijk 10 km lopen, maar de helft, of nog minder.
En dat is iets wat ik lastig vind, want als ik me goed voel, wil ik niet geremd worden door zulke gedachten. Maar het ging nu één stapje vooruit en twee stapjes terug. Ik ben altijd erg streng voor mezelf en de combinatie van eigenwijsheid en extreem perfectionisme, zorgen ervoor dat ik op dit moment mijn eigen grootste vijand ben en roofbouw pleeg(de) op mijn eigen lichaam.
Met Molly op de bank
zaterdag 21 april
Tegen de verwachting in, voelde ik me zaterdag toch weer een heel stuk beter dan vrijdag, maar ik was mijn nieuwe voornemen niet vergeten, dus deed ik mijn best om echt rustig aan te doen. Ik was weer vroeg wakker en besloot een ochtendwandeling te maken, maar ondanks dat ik uiteindelijk ruim 5 km liep, ben ik eerder teruggegaan dan ik normaal zou hebben gedaan.
Begin van de middag had ik zin om te picknicken, dus haalde ik een broodje en een bekertje Ayran, nam fruit, oordopjes en hondensnoepjes mee van huis en vervolgens ben ik met Bas op de vlonder bij de haven gaan zitten. Heerlijke plek waar ik in de zomermaanden regelmatig te vinden ben. Muziekje op m’n oren, voetjes in het water en genieten maar.
’s Avonds ben ik zelfs gaan fietsen. Rondje van 20 km. Ook toen weer die toch best lastige beslissing moeten maken om een kortere route te rijden dan ik had gewild. Desondanks wel erg van genoten, zo’n fietstripje in de avondzon. De selfie maakte ik ook tijdens het fietstochtje.
zondag 22 april
Het gevolg van toch stiekem wel weer een volle dag, ook al heb ik er écht op gelet alles op een zo rustig mogelijk tempo te doen, is dat ik vandaag aanzienlijk meer vermoeid ben. Maar het is niets vergeleken bij vrijdag, dus het feit dat ik nu meer oplet, loont zich wel. Ik maakte ’s morgens een wandeling van nét geen 3 km met Bas, heb ’s middags weer een poosje met hem op de vlonder gezeten en achter in m’n tuintje wat gerommeld en gezien dat de perenbloesem al in bloei staat.
Ik vind het zo mooi om te zien dat alles gaat bloeien. Sowieso verzorg ik mijn eigen planten momenteel met iets wat je liefde zou kunnen noemen. Misschien is het wel een eigenschap die mijn vader (kweker van beroep) aan mij door heeft gegeven, nu hij er zelf niet meer is. 
