Voor de mensen die mijn blog al langere tijd volgen, is het geen onbekend gegeven meer dat ik een niet al te best zelfbeeld heb. In eerste instantie ontstaan door anderen. Soms (zogenaamd) goedbedoeld (je hebt niet het juiste lichaam, je zult nooit mooi/slank worden), maar meestal niet

Van lieverlee ga je de grijze gebieden zelf invullen. Iets wat op den duur een eigen leven gaat leiden. Aannames worden feiten. Desondanks heb ik er toch aardig mee leren leven en kan ik het doorgaans ook goed verborgen houden voor de buitenwereld, al zijn er soms wel dipjes.

Maar soms gebeurt er ook iets waar ik zelf van sta te kijken, indirect door toedoen van iemand anders zelfs. Waar meerdere psychologen nooit iets voor elkaar hebben gebokst op dit gebied en me ook niet verder konden helpen, lijkt dat een blogger in haar eentje wel te lukken, al is het voor een klein stukje.

Het was Vera Camilla die dingen liet verschuiven. Ik volg haar blog al praktisch vanaf het begin en ik heb haar zien veranderen van een ietwat schuchter meisje tot een zelfverzekerde jonge vrouw die lekker in haar vel zit. Ze is door de jaren heen wat voller geworden, maar heeft haar lichaam geaccepteerd en is er happy mee.

Elke ‘body’ mag er zijn, ongeacht vorm,
gewicht, lengte, huidskleur or whatever.

Mooi om te zien en misschien zelfs een tikje jaloersmakend. Waarom kan ik dat niet? Waarom blijf ik stug vasthouden aan mijn principes: Zolang het beeld wat ik in de spiegel en op foto’s zie niet verandert in iets wat mijn goedkeuring kan wegdragen, wil ik niet tevreden zijn over mezelf.

Toch kwamen er barstjes in, toen ik haar vaker hoorde praten over body positivity. Een term die ik eerst vooral een beetje populair vond klinken, maar waar ik uiteindelijk toch wel het nut van inzag. Het is haast een soort tegenbeweging op picture perfect: Het feit dat je als vrouw aan onmogelijke eisen moet voldoen een halt toeroepen. Dat idee sprak me wel aan.

Wat me vooral erg aantrok, is het idee dat elke ‘body’ er mag zijn, ongeacht vorm, gewicht, lengte, huidskleur or whatever. Ik kan zelf best fanatiek zijn als het gaat om vooroordelen op huidskleur en ras, maar in de tussentijd veroordeel ik mezelf wel tot de strafbank, enkel omdat mijn lichaam niet mooi genoeg zou zijn. Eigenlijk is dat best tegendraads toch?

Eén van de dingen die Vera noemde in één van haar video’s, is dat ze vooral blij en dankbaar is dat ze een functionerend en gezond lichaam heeft en dat dat veel belangrijker voor haar is, dan aan allerlei schoonheidsidealen voldoen. Dat raakte me.

Paste ook perfect in mijn straatje als het gaat om mijn hypochondrie. Is een ziek lichaam immers niet mijn grootste angst? In vergelijking is een slecht zelfbeeld dan haast een soort luxeprobleem. Wat het, laten we eerlijk zijn, in feite ook is. Hoe naar en belemmerend het ook kan zijn.

Het is niet zo dat ik nu anders naar mezelf kijk, wel naar de ‘randvoorwaarden’. Het was eigenlijk ook hierdoor, dat ik mezelf betrapte op de bikini-afdeling van H&M. Zo’n highwaisted model, zou dat mij misschien ook staan? Ik kon het allicht proberen toch?

Voor ik ’t wist, had ik er één in huis en lag ik er de volgende dag al mee in de Merwede. Aanvankelijk spannend, maar zodra ik merkte dat niemand met open mond van ontzetting zat te staren en opmerkingen ook uitbleven, voelde ik me er steeds beter in. Perfectie is tenslotte slechts perceptie toch?

Echt veel bloot is niet eens te zien, maar wel het erg aanwezige litteken op mijn buik, iets waar ik ook vaak genoeg over heb gehoord dat ik het maar beter kan verbergen. Maar waarom zou ik?

Ik ga voor m’n eigen plezier zwemmen, niet voor dat van een ander. Waar ik al jaren roep dat ik me niet langer in allerlei bochten wens te wringen om anderen tevreden te stellen, deed ik dat op het gebied van uiterlijk nog wel. Alles waar een ander zich aan kon storen, verborg ik.

De blogs en YouTube video’s van Vera over body positivity, hebben bij mij dus ook een beweging teweeg gebracht. Vorig jaar was het ondenkbaar dat ik mezelf in een bikini zou hijsen, terwijl ik toen zelfs 3 kilo minder woog. En voor mij telt elke ons…

Voor die tijd heb ik mezelf zelfs jarenlang niet bij strand of zwembad durven vertonen. Ik bedacht me zelfs, dat ik bij mijn weten zelfs nog nooit een bikini gehad heb in mijn volwassen leven. Altijd alles zoveel mogelijk bedekken en beschermen. Alles wat niet mooi genoeg is, moet je verstoppen.

Het is prettig dat ik nu een stukje heb geproefd van hoe ’t is om jezelf te mogen zijn. Qua doen en laten doe ik al jaren mijn eigen ding, ook al staat dat vaak haaks op wat anderen doen of vinden. Waarom zou ik dat niet doen als het op mijn lijf aankomt? Zelfs iemand met obesitas zou in een bikini op het strand moeten kunnen liggen, zolang die persoon zich daar prettig bij voelt.

Als je er goed over nadenkt, is ’t eigenlijk te gek voor woorden dat er tal van ongeschreven regels bestaan over wat wel en niet kan. En eigenlijk draait het alleen maar om het tevreden stellen en houden van ‘andere mensen’. Want die hebben er anders last van. Gek toch eigenlijk?

Ik ben blij met dit inzicht én m’n bikini. Die ideale bikinibody? Dat is een lijf waar je je prettig in voelt. Ik heb nog een lange weg te gaan wat dat betreft, maar wie weet wat de toekomst brengt!