Ik krijg regelmatig de vraag of ik ‘iets doe’ met mijn foto’s. Geld verdienen dus. Het antwoord is nee. Het is niet dat ik extra inkomsten niet zou kunnen gebruiken naast mijn uitkering, maar ik heb gewoon geen zakelijk bloed door mijn aderen stromen. Ook ben ik van mening dat er op de toch al overbevolkte fotografiemarkt, geen plaats is voor iemand met een visuele beperking. Last but not least, zou ik ook minder plezier aan fotografie beleven als het ‘moeten’ wordt.
Ondanks dat ik geen moeite doe om mezelf ‘in de markt’ te zetten als ‘fotograaf’, gebeurt het toch wel eens dat ik benaderd word door een bedrijf of persoon, omdat ze interesse hebben in mijn foto’s. Meestal draait het alsnog om liefdadigheidswerk, maar ik merk dat ik de laatste jaren wel kritischer ben en niet meer alles gratis doe en weggeef. Er is in het verleden veelvuldig misbruik gemaakt van mijn aan naïviteit grenzende goedheid, daardoor ben ik wel veranderd.
Ik ben nog altijd geen voorstander van de hebberige ‘voor wat hoort wat’ mentaliteit, maar door schade en schande uiteindelijk wel realistisch genoeg geworden om in te zien dat foto’s net zo goed een product zijn waar in de regel voor betaald hoort te worden. Net als een pak Wc-papier, een patatje pinda of een kunstwerk. Daar loop je ook niet zomaar mee naar buiten. 
Jaren geleden verkocht ik een paar foto’s aan het lokale VVV in Woudrichem die, voor zover ik begreep, nog altijd verkocht worden als ansichtkaart. Misschien wel de meest bijzondere samenwerking die ik tot nu toe heb gekend, is die met het Viaanse ingenieursbureau Nebest. Eén van de medewerkers bleek mij al een tijd op Instagram te volgen en had namens het bedrijf interesse in een foto die ik op 9 december 2016 van de Merwedebrug maakte.
Merwedebrug bij Gorinchem
Die foto wilden ze graag in hun splinternieuwe kantoorpand gebruiken. Elke ruimte in het pand, zou een stukje Nederlandse infrastructuur vertegenwoordigen. Denk hierbij bijvoorbeeld ook aan de beroemde Brienenoordbrug. Ook de Merwedebrug moest erbij en daarvoor wilden ze graag mijn foto gebruiken. Voor op de muur. Een héle muur dus. Geen lullig lijstje.
Aangezien ik de foto met m’n iPhone heb gemaakt, de 6S die ik toen net een paar maanden had, moest gecheckt worden of deze geschikt was om op te rekken tot zo’n gigantisch formaat. Waar een beetje fotograaf of graphic designer wel weet dat foto’s oprekken not done is, al is er uiteraard wel professionele software op de markt waarmee zo’n klusje geklaard kan worden en de meeste foto’s tot billboard formaat opgeblazen kunnen worden.
De foto werd geschikt bevonden, een prijs werd afgesproken en een paar maanden later kreeg ik bericht dat de foto inmiddels op de muur in hun nieuwe pand prijkte. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de keuze voor deze foto aanvankelijk niet helemaal begreep, omdat ik het zelf geen spectaculair beeld vind. Ook niet slecht, maar zelf zou ik ‘m niet op de muur hoeven.
Maar nadat ik foto’s kreeg toegestuurd van het eindresultaat, moest ik toegeven dat het er toch wel erg vet uitzag. De brug oogt imposant en de foto straalt kracht uit.
MIjn foto op een muur geprint
Ook mijn naam staat erop vermeld, niet zichtbaar op deze foto, maar wel duidelijk te zien op een andere foto die ik ook toegestuurd kreeg. Ik vind het echt heel bijzonder. Misschien nog wel meer omdat één van mijn foto’s wordt gekozen voor zoiets.
Zoals ik in de intro al aangaf, ben ik iemand die zichzelf niet graag profileert. Ik let er ook altijd op dat ik mezelf bewust nooit ‘fotograaf’ noem en ik ben liever bescheiden. Behalve dat dat sowieso beter bij mijn karakter past, merk ik vaak dat mijn visuele beperking me nogal in de weg zit bij het thema fotografie. Niet bij het fotograferen zelf, wel wanneer het gaat om zelfwaardering en hoe andere mensen naar me kijken.
Soms is de balans tussen mensen die alles knap van me vinden wat voor een ander normaal is en als minder gezien worden om diezelfde beperking, best lastig te vinden. Ik streef naar waardering voor mijn product, ongeacht hoe slecht mijn ogen zijn of wie ik ben. Daarom houd ik mezelf liever wat op de achtergrond. Dat maakt het overigens wel extra bijzonder, wanneer er zoiets gebeurt als wat ik in deze blogpost beschreven heb!
