Vandaag maakte ik een begin met iets waarvan ik hoop dat het een nieuwe gewoonte zal worden. Ondanks een aanvankelijk lichte aarzeling, stapte ik vanmiddag met wegwerphandschoentjes en een flinke plastic tas de deur uit, om het rondzwervende vuil op te ruimen en weg te gooien op de daarvoor bestemde plek: De vuilcontainer.
Ik heb al verschillende keren op het punt gestaan om mee te doen met zo’n vuilruim-actie, maar iets weerhield me er steeds weer van. Mijn slechtziendheid was meestal het excuus (oké, met 5% zicht, zie ik dan ook echt véél minder dan een ander, dus niet zo’n heel slechte smoes) maar misschien dat het ongemak het won van alles.
Ik ben toch wel iemand die zich stiekem nog altijd te veel aantrekt van wat een ander vindt. En dingen oprapen van straat is raar en vies en awkward en je lijkt wel een zwerver. Daar had ik nu geen zin in.
Maar ondanks dat ik zelf iemand ben die gerust een halfuur met een bruin klokhuis of een uitgekauwd stuk kauwgom rondloopt net zolang totdat er een vuilnisbak voorbij komt, was het niet genoeg. Ergerde ik me dagelijks aan lege flesjes, blikjes en andere rotzooi die ik op straat zag liggen. En ja, die ik dus zelfs zie met mijn slechte ogen. (Dat zegt wat).
Toen ik vanmorgen tijdens een wandeling een stel lachgaspatronen op nog geen 5 meter van een vuilnisbak op de grond zag liggen, ging er bij mij een knopje om. Als een ander het niet doet, dan ik wel!
Natuurlijk hebben we hier van die veegwagens in de stad, maar kleinere straatjes die wat verder van het centrum vandaan liggen, worden minder regelmatig geveegd. Volgens mij nog niet eens één keer per week. In de tussentijd lijkt het soms meer op een achterbuurt.
Om te beginnen heb ik het maar even bij mijn eigen straatje en het pleintje erachter gehouden, het voelt nog wel wat ongemakkelijk en ik zie mezelf nog niet echt door de hele stad struinen. Dat hoeft natuurlijk ook niet. Elke straat is er één en van de 128 straten in de Gorkumse binnenstad, is er nu sowieso één schoon.
Ondanks dat ik in een relatief korte straat woon van hooguit 50 meter lang, ging de zak toch verbazingwekkend snel vol. Maar zelfs al zou je in elke straat één of meerdere vuilnisbakken zetten, wordt er nog genoeg naast gedumpt. Erg genoeg.
Ik gooide mijn tasje vervolgens leeg in de container, nam hem weer mee naar huis en stopte hem in de grote kussenbox in de achtertuin (een ding waar ik van alles in gooi, behalve tuinkussens). Niets plastic soep, maar hergebruiken voor nieuwe ruimsessies.
Ondanks dat het nog wel een beetje onwennig voelt, ben ik zeker van plan hiermee door te gaan. Ik weet inmiddels ook dat je via de vuilverwerkingsdienst in onze gemeente zo’n vuilgrijper kunt aanvragen, dus dat maakt het nog gemakkelijker!
Ruim jij weleens vuil op van anderen?
Goed bezig! Inderdaad, alle beetjes helpen. Al zal het ook een kwestie van (heel) lange adem zijn. De mindset moet om: stoppen met weggooien, de (sociale) controle moet groter. Nog meer eigenaar worden van je eigen omgeving waar je woont, werkt, verblijft. Niet enkel (terecht) mopperen over wat anderen allemaal laten slingeren, maar handen uit de mouwen en ruimen.
Ook wij ruimen en rapen dagelijks. Dit leidde tot een heuse rubriek op Facebook: Dirty Dulve. Daar berichten we over ‘de gevonden voorwerpen’. Nu voor het derde jaar.
Dus wat ons betreft Ester: doorgaan. Pluim! Goed voorbeeld doet goed volgen. Samen sterk. Hoe meer initiatieven, hoe beter. Het roer moet om! ‘Milieuridders’ zoals jij zijn waardevol.
Dat heb je goed gezegd! Milieuridder vind ik trouwens een leuk woord!
????????
Wat goed van je! Wij wonen aan een vijver waar ook vaak troep achtergelaten wordt. Als ik er met de hond langs loop neem ik ook regelmatig een aantal verdwaalde flessen oid. mee richting de dichtstbijzijnde prullenbak.
Ja het voelt goed om dit te doen, ook al zal het nog wel even duren denk ik voordat het ongemakkelijke gevoel er vanaf is. Al heb ik inmiddels zo’n grijpertje bemachtigd en hoef ik dus niet meer letterlijk dingen met m’n handen van straat te rapen. Alle beetjes helpen!