We schrijven zaterdagavond. Niet al te laat in bed na een leuke dag. Even nog Instagram checken, zoals ik meestal doe voor ’t slapengaan. En dan dat moment dat ik een foto zie van een klokje en opeens aan m’n kompas denk. Een kleinood wat ik dit voorjaar van m’n moeder kreeg, omdat ik al even op zoek was naar zo’n ding. Ik had ‘m twee weken geleden meegenomen om te gebruiken als decoratie voor een foto van de enige memory-brick die ik nog niet had gezien.

Ondanks dat ’t al één uur was en ik de slaap achter m’n ogen voelde, meteen uit bed gesprongen om in het kastje te kijken waar hij altijd staat en vervolgens in mijn tassen te graaien. Niks! En als ik iets niet uit kan staan, is het wel iets kwijt zijn. Ik had een donkerbruin vermoeden dat ik het na het maken van de foto had laten liggen, maar kon me daar aan de andere kant ook weer niks bij voorstellen. Uitgerekend ik, altijd heel zuinig op m’n spullen. Maar aan de andere kant ben ik ook regelmatig iets binnenshuis kwijt, omdat mijn aandacht al drie kilometer verderop zit.

Ondanks dat ik ergens de onzinnigheid ervan inzag, kleedde ik me snel aan om op de fiets naar de bewuste plek te racen. Een locatie op de stadswal waar ik normaal gesproken ’s avonds niet kom, omdat er geen enkele lamp brandt en het dus aardedonker is. Maar met het zaklampje op m’n telefoon en de felle lamp van mijn fiets, kon ik ook prima zoeken, dacht ik.

Naar een speld in de hooiberg dus. Als het ding er nog altijd zou liggen na bijna twee weken, zou het alsnog onmogelijk zijn om hem te vinden. Met bergen goudkleurige bladeren overal en mijn slechte zicht. Ik gaf het op, fietste naar huis en kroop weer in bed, maar kon de slaap niet meer vatten. Uiteindelijk sliep ik maar anderhalf uur die nacht, om zondag chagrijnig en doodmoe aan de dag te beginnen. Gelijk weer zoeken, denken. Wáár kan dat ding gebleven zijn.

Het kompasje als verloren gemeld op verlorenofgevonden.nl, mijn Twitter- en Facebook-accounts en een Facebookpagina voor gevonden en verloren voorwerpen voor deze regio. Ik maakte in het holst van de nacht een panflet in CoreldDraw, waarvan ik A5-jes verspreidde in de brievenbussen rondom de locatie en een A4 lamineerde en met punaises op een boom prikte. En dat allemaal nog voor zeven uur ’s morgens. Ik móest het ding terug vinden!

Mijn moeder bood aan te helpen zoeken en stond een uur al later in Gorinchem, maar zelfs met een stel goede ogen erbij, wilde het maar niet lukken om het kompas terug te vinden. Schuifelen door hopen bladeren, speuren over straatstenen en thuis in kastjes, laatjes en onder meubelen. Het ding liet zich niet vinden en het dreef me zo’n beetje tot waanzin. dat ik nog altijd niet met zekerheid kon zeggen of ik het dáár had laten liggen, of het ergens in huis had laten slingeren.

De rest van de dag hield ik me met moeite in om niet obsessief te blijven zoeken, maar het bleef onophoudelijk in m’n hoofd rondspoken. Van zondag- op maandagnacht sliep ik gelukkig beter, maar vanmorgen ging ik direct actief door met zoeken. Nu het weekend voorbij was, kon ik wat instanties bereiken. Ik belde vanuit bed al met de gemeente en zelfs twee curiosa-winkeltjes (je weet tenslotte nooit hoe iets ergens verzeild kan raken).

Tijdens een wandeling met Bas wat er uiteindelijk één van 6 km werd, brachten we bezoekjes aan het politiebureau, het kringloopcentrum en het VVV. Niks, nada, noppes. Ondanks dat ik er gister nog van overtuigd was dat het ding dankzij al mijn inspanningen wel terecht móest komen, had ik nu het punt bereikt dat ik dacht: Die zie ik nooit meer. Berichten op social media zijn zó vluchtig, dat ik kan delen wat ik wil, morgen is ’t vergeten. Mijn laatste hoop rustte op het panflet aan de boom, waarvan ik de dag ervoor nog twee keer ben gaan kijken of het er nog hing…

En dan dat moment dat ik thuis kom, achter mijn computer schuif en, eigenlijk heel routinematig mijn mail check en het zie: Een e-mail van een afzender die ik niet ken. Zou het? Terwijl mijn hart voorzichtig hoopvol al wat harder begint te bonzen, open ik het bericht en ja hoor.. iemand bleek mijn kompas te hebben gevonden en schreef blij te zijn dat ze nu wist van wie het was!

Dat op zich is al een bijzonder toeval, maar het kan nog gekker. Geloof me. De vrouw in kwestie schreef in de straat te wonen die grenst aan de mijne. Ze had het kompas gevonden tijdens een wandeling met de hond. De bewuste straat is niet al te lang en ik weet daar maar één adres met een hond. Ik checkte het opgegeven huisnummer op Google en ja hoor, precies wat ik dacht.

Die mensen ken ik al jaren. We zeggen elkaar altijd vriendelijk gedrag, maken soms een praatje. Ik heb drie dagen geleden nog een poosje met haar staan praten over hun leuke labrador-pup. Dat ze al zo groot is geworden. Maar we weten van elkaar niet hoe we heten en aan m’n blauwe ogen valt niet af te lezen dat ik iets kwijt ben wat zij gevonden heeft. Hoe bizar wil je ’t hebben!

Mijn kompasje

Ik ben een grote doos Merci gaan halen en vervolgens bij hen op ’t belletje gedrukt. De verbazing was ook bij haar groot, toen ze doorkreeg wie het ‘baasje’ van het kompas was. Ze was blij dat de eigenaar terecht is en was het er met me over eens dat dit wel een héél bijzonder toeval was. En verguld met de chocolade die ‘echt niet had gehoeven’, maar ik benadrukte dat ik zó blij was dat ik m’n kompas terug had, dat ik heel graag iets terug wilde doen.

Eind goed, al goed! Ik postte op Twitter al een foto van het gevonden voorwerp in m’n hand met het bijschrift dat een kompas altijd de juiste richting vindt. Dit keer dus wel héél letterlijk!

Ben jij weleens iets kwijtgeraakt wat je op een bijzondere manier terugvond?

  • wp_statistics_words_count: 1027