Ik denk dat de meeste dames en een enkele man zich bij het woord blaasontsteking, direct de brandende pijn en onophoudelijke drang voor zich kunnen halen, die met deze infectie gepaard gaan.

Zelf ben ik ook al meerdere keren de pineut geweest, al weet ik ’t tegenwoordig goed af te wenden als ik het op voel komen, Overigens kan ik me de laatste keer niet eens meer herinneren. Ik ben nu ook niet degene die blaasontsteking heeft, maar Bas. Voor de tweede keer in twee maanden al.

Het was nadat ik op 20 september mijn afspraak in het Erasmus MC gecombineerd had met een middagje Gouda, dat ik ’s avonds doodmoe thuis kwam en ontdekte dat Bas bloed had geplast. Gelijk stresslevel tien, want wat is er aan de hand!

Dezelfde avond nog naar de dierenarts en het mannetje had, hoogstwaarschijnlijk, een blaasontsteking. Met een antibioticakuurtje, een boosterinjectie en gepeperde rekening weer naar huis en gelukkig herstelde hij goed.

In de tussentijd hield ik ‘m wel in de gaten en had ik zelfs mijn slaappatroon op hem aangepast. Ik ben nogal een avondmens en lig ’s morgens graag tot een uur of tien op bed. Mijn dagindeling laat dat toe, dus waarom zou ik dat niet doen?

Tegenwoordig sta ik tussen 7 en 8 op om Bas te laten plassen, omdat ik het anders te lang vind. En eigenlijk ben ik daar inmiddels al aan gewend. Alleen sommige dagen als ik echt héél slaperig ben en het buiten koud en nat is, is het idee om rechtstreeks uit bed naar buiten te gaan, niet heel aantrekkelijk. 🙂

Toch ging het weer mis. Dinsdagavond had hij weer bloed geplast en ondanks dat ik aanvankelijk had besloten de volgende dag even een kuurtje te halen, merkte ik ’s nachts dat hij zich ziek begon te voelen en ben ik ’s morgens weer naar de dierenarts gegaan. Weer een injectie, kuurtje en dit keer ook een urinetest. En ook weer hoge kosten, waarvan m’n moeder zo lief was om de helft voor haar rekening te nemen.

Ik zag overigens direct het dagje Efteling van afgelopen zaterdag als oorzaak. De vorige keer ging het ook mis nadat ik weg was geweest. Ik hou altijd rekening met hem, neem hem mee als het kan, maar een heel enkele keer ben ik langer weg dan een paar uurtjes en ik heb niemand die hem uit kan laten tussendoor.

Ik voelde me schuldig dat me vermaakt had met een dagje uit, terwijl hij misschien toen al last kreeg, maar dat is gelul achteraf en ik weet dat ik al heel veel rekening met hem houd en zelfs bepaalde dingen voor hem laat.

Bas op schoot

Ik ging min of meer opgelucht weer naar huis en hield hem goed in de gaten. De rust duurde niet lang, want nadat ik zelf een paar uurtjes op de bank had liggen slapen (het was nogal een kort en onrustig nachtje geweest), merkte ik dat hij zich opnieuw slechter ging voelen en na een korte check bleek zijn temperatuur op te lopen.

Na wat twijfelen (ik wil mijn angsten niet laten regeren, maar wil mezelf ook niet ‘straffen’ door iets te laten, wat ik eigenlijk zou willen doen), maakte ik ’s avonds opnieuw een afspraak omdat Bas steeds beroerder werd.

Eenmaal daar bleek zijn temperatuur nog iets gestegen. Nog altijd niet extreem, maar koorts is koorts en net als oudere mensen, kunnen oudere honden vaak ook minder goed dealen met dit soort klachten, dus ik wilde geen enkel risico nemen. Hij kreeg opnieuw een onderzoekje en een koorts remmende injectie. De rekening viel dit keer gelukkig mee, ook omdat ik volgens mij gematst ben met de prijs van het consult.

Vervolgens naar huis en daar enerzijds Bas in de gaten houden, maar anderzijds ook proberen niet té veel te blijven focussen. Op een gegeven moment kun je daar zo in doordraaien dat bij elk hijgje of bibbertje de alarmbellen al afgaan en dat is niet goed.

Ik heb ’t al vaker gehad over mijn angststoornis, maar diezelfde angst ervaar ik dus ook als er iets met Bas is. Bij de kat heb ik dat gek genoeg niet. Niet dat ik niet van haar houd, maar met Bas heb ik een heel intense band.

Waar ’t de laatste tijd met angsten over dingen die op mijzelf betrekking hebben juist goed gaat, vind ik het bij hem lastiger om te relativeren. Als je bij jezelf iets voelt kun je nog denken: Dit heb ik eerder gevoeld, het ging toen ook over. Of: Dat bultje voelt als een lipoom (onschuldig vetbultje), daar heb ik er meerdere van, niks aan de hand!

Bas kan niet zeggen op welke schaal hij pijn of ongemak heeft en bibbert vaak, maar doet dat voor de meest uiteenlopende redenen. Meestal blijkt dat achteraf psychisch. Dus als je niet goed kunt beoordelen, ligt de angst snel op de loer.

Samen met Bas

Inmiddels zijn we alweer 24 uur verder en ik kan gelukkig zeggen dat het goed gaat. Hij heeft een goede nacht gehad, klokkie rond geslapen en ik moest hem gewoon wakker maken om te plassen. Er zit geen bloed (meer) bij de urine en ik heb hem 2 keer getemperatuurd (’s morgens en ’s middags) en dat was normaal en stabiel.

Hij is nog steeds moe, maar wil graag naar buiten, is dan alert en geïnteresseerd in zijn omgeving en snoepjes lust hij ook weer. Alleen brokken heeft ie nog niet gegeten vandaag, maar hij is sowieso een nogal kieskeurige eter.

Aanvankelijk zou ik vanavond gaan eten en daarna naar de bioscoop met Martin. Iets waar ik echt naar uitkeek, omdat ik dan even wat anders aan m’n hoofd had. Maar ik heb van de film afgezien. Ergens eten kan, maar met een film erbij ben ik al gauw 3 tot 4 uur van huis en dat risico wil ik nu niet nemen. Het is allemaal nog vrij vers en een filmpje pakken kan altijd nog.

De gezondheid van Bas vind ik nu even belangrijker dan afleiding, ook al is dat laatste ook wel een beetje nodig omdat ik nog steeds in een negatieve flow zit en het lastig los kan laten. Ik merk ook dat ik erg schrikkerig ben.

Terwijl ik aan het schrijven was, begon hij opeens weer heel erg te hijgen en ik had gewoon buikpijn van angst. “Het zou toch niet?” Gelukkig viel het mee. Ik denk dat als we een paar stabiele dagen verder zijn, dat ik vertrouwen kan hebben dat het weer goed komt en hij niet weer opeens koorts krijgt of zo.

Nu dus zorgen dat die blaasontsteking snel verdwijnt en dan hopen dat het ook weg blijft. Toen ik gisteren vertelde dat Bas sinds de zomer last van nacht incontinentie heeft, vond de arts het niet verwonderlijk dat hij blaasontsteking kreeg.

De blaas is dan als het ware nooit helemaal goed leeg geplast (anders kan hij ’s nachts niet lekken) en daar kan een bacterie in gaan zitten die dan een infectie veroorzaakt. Een eenvoudig optelsommetje.

Ik hoop niet dat dat betekent dat ik de rest van zijn leven elke paar maanden een hoop kosten bij de dierenarts moet maken (heb alles voor ‘m over, maar leef van een uitkering en zit momenteel sowieso al krap), maar daar moet ik niet al te veel over nadenken. M’n vader riep dan altijd: “Men lijdt het meest, van het lijden dat hij vreest.”

Heb jij een huisdier dat weleens ziek is geweest?

  • wp_statistics_words_count: 1232