Het onderwerp waar ik vandaag over wil schrijven is anders zijn. Ik voel en hoor al mijn leven lang dat ik anders ben, al is het nog best lastig om er nu precies de vinger op te leggen waar dat aan ligt. Ik heb er geen verklaring voor, geen antwoord.
Als kind was ik al anders. Ik voelde me vaak niet op m’n gemak bij andere mensen, was liever alleen. Dat werd versterkt doordat ik jarenlang werd gepest. Ik klom liever in bomen of zat op de fiets, dan dat ik met andere kinderen speelde, ik was erg op mezelf en haalde meer voldoening uit tekenen dan uit sociale contacten.
In de tijd dat ik puber was en uitging, merkte ik ook dat mensen anders op mij reageerden dan op anderen. Blikken, opmerkingen. Sowieso vonden ze het maar raar dat ik altijd alleen uitging en ik bleef ook alleen.
Geen vrienden, geen groepjes, gewoon Ester in haar uppie. Zoals het eigenlijk altijd is geweest. Een situatie waar ik gewend aan was geraakt, maar waar ik ook de voorkeur aan gaf. Ik ben altijd graag alleen geweest. Dat is veilig. En prettig.
Als volwassene is er niet veel veranderd. Mijn leven is anders dan dat van de meesten en ikzelf ben dat blijkbaar ook. Nog steeds. Een tijdje geleden was ik met een goede vriend op een feestje en omdat ik erg moe was, bleef ik aan de kant staan en ging uit verveling mensen observeren.
Door mijn zicht kan ik dat slechts tot op zekere hoogte, maar het was zó druk dat iedereen dicht op elkaar stond, iets waardoor ik sowieso sneller geïrriteerd raakte, op het agressieve af. Ik trek het slecht als vreemden dicht bij me komen.
Maar daar kwam opeens een besef van iets wat ik me niet eerder zo letterlijk had gerealiseerd. Terwijl ik daar zo stond te kijken, drong het tot me door dat ik me niet kon identificeren met de mensen die ik zag.
Een gevoel wat ik vaak ervaar. De manier waarop ze lachen, praten, bewegen, communiceren. Het is niet dat ik mezelf beter voel, of juist minder. Gewoon anders. Ik lach, praat, beweeg en communiceer natuurlijk ook, maar ik herken mezelf gewoon niet in de manier waarop de meeste anderen dat doen.
Ik ben er overigens al lang geleden mee gestopt mezelf af te vragen waarom ik nu zo anders ben. Sommigen zeggen dat ’t misschien komt, omdat ik slechtziend ben (terwijl dat niet aan me te zien is zolang ik niet op m’n telefoon kijk of iets ga lezen), dat het komt omdat ik mensen niet zo makkelijk dichtbij laat (daar heb ik zo mijn redenen voor) en ik heb nog wel een paar argumenten gehoord. Desondanks geven ze geen van allen een dekkende verklaring.
Dat hoeft ook niet. Hoe onzeker ik ben over m’n uiterlijk en hoe perfectionistisch ik ben als het aankomt op dingen die ik doe: Ik heb inmiddels geleerd om trots te zijn op het feit dat ik anders ben. Dat ik uniek ben en zelfs niet eens iemand ken die net zo is als ik. Al hoor je best vaak dat mensen iemand kennen die precies uit hetzelfde hout gesneden lijken te zijn als zijzelf.
Ik ben vaak afgerekend op het anders zijn en dat maakt je onzeker. Mensen willen het liefst omgaan met mensen als zijzelf. Alles wat anders is, daar mankeert wat aan. Als volwassene leer je pas dat alles eigenlijk neerkomt op perceptie.
Dat mensen hun klakkeloze oordeel vaak vormen uit angst voor het onbekende. Maar dat hun negatieve woorden niet betekenen dat je inderdaad niet goed genoeg bent, dat je minder bent, dat je een waardeloze sukkel bent.
Dat is een proces wat bij mij heel wat jaren heeft geduurd. Een heel zelfverzekerd persoon zal ik nooit worden, dat zit ook niet in m’n karakter, maar anders zijn is iets wat ik heb geaccepteerd en ben gaan zien als toegevoegde waarde, in plaats van als tekortkoming. En dan zijn er dus ook nog altijd momenten dat ik mezelf tegenkom of verbaas. Net als die avond van dat feestje. Dat je daar staat en je je realiseert: Ik ben niet zoals zij. Bijzonder is dat wel.
Hoe ga jij om met mensen die heel anders zijn dan jij?
Mooi geschreven en herkenbaar. Wat betreft mijzelf zeker. Het gekke was dat ik vroeger mijzelf altijd als iemand zag die vaak alleen was. En totaal niet zelfverzekerd. Gek genoeg zei een klasgenoot op een reunie dat zij mij altijd als een van de populaire meisjes zag, iemand die juist altijd in gezelschap was van vriendinnen. Hoe gek is dat eigenlijk. Ik ben nooit een sociaal dier geweest, ik zat thuis liever te tekenen. Afspraakjes met vriendinnen die had ik toen ik klein was nauwelijks en als ik een keer uitgenodigd was voor een kinderfeestje vond ik dat heel spannend maar was altijd weer blij als ik weer thuis was.Ik speelde liever met jongens, lekker voetballen en hutten bouwen. Met poppen spelen heb ik nooit gedaan.
Ik ben nu meer zelfverzekerd maar op feestjes met allemaal “onbekenden” voel ik mij doodongelukkig. Vaak kan ik dat goed verbloemen maar ik probeer dan ook weer snel weg te komen, naar de veiligheid en rust die ik thuis heb. Ieder mens is anders en ik vind dat iedereen elkaar moet respecteren en in zijn waarde laten. Wij hoeven niet allemaal hetzelfde te zijn, en zeker geen kuddedier.
Bedankt voor je uitgebreide reactie! Ik heb eigenlijk geen idee hoe mensen mij vroeger zagen, behalve dan dat duidelijk was dat ik ‘anders’ was en dat vrijwel nooit als iets positiefs beschouwd werd. Pesten, uitschelden en slecht behandeld worden was meestal het resultaat, anderzijds werd ik ook vaak aangemoedigd om ‘aan mezelf te werken’ omdat de eigenschappen die mij uniek maakten, gezien werden als een tekortkoming of zelfs een afwijking. Onder meer het feit dat ik niet gemakkelijk contacten maak en altijd geen of heel weinig vrienden heb gehad en liever alleen ben dan in gezelschap. Ik ben blij dat er uiteindelijk een lampje bij mij ging branden waardoor ik zag dat ik niks mankeer, maar dat ik gewoon anders ben en dat dat mág. Altijd nog beter dan een kuddedier zijn. Althans dat is hoe ik het zie.
Mooi, open en eerlijk artikel. Dit maak jou juist authentiek. Ik respecteer iedereen, hoe diegene is. Dat heb ik in mijn opvoeding vanuit huis meegekregen en nog steeds erg dankbaar voor. Dit maakt dat ik mezelf ook makkelijker kan accepteren.
Dank je! Ik ben ook blij dat ik mezelf in dit opzicht ben gaan accepteren. Ik heb nog altijd heel veel moeite met het accepteren van mijn uiterlijk (ik heb BDD, mocht je daar weleens van gehoord hebben), maar qua karakter heb ik mezelf gelukkig wel volledig geaccepteerd en dat maakt al een heel verschil! Ik kan daardoor ook makkelijker afstand nemen van mensen die menen dat ze weten hoe ik hoor te zijn en die kritiek hebben omdat ik toevallig niet zo ben als zij. Dat heeft lang geduurd, maar het is me wel gelukt!