Ik heb al vaker geschreven over bezoekjes aan Landgoed Mariënwaerdt, maar ik blijf het doen. Gewoon omdat ik er zó van geniet om daar te zijn, elke keer als ik het bezoek. Nu kom ik er niet wekelijks en zelfs niet maandelijks.
Ik ben sowieso ook van mening dat je meer van dingen geniet als ze minder vaak voorkomen. Op zes november was ik er weer eens, samen met Bas en ik maakte natuurlijk ook weer de nodige foto’s.
Eigenlijk had ik een paar weken eerder al willen gaan toen het weer zo’n prachtige herfstdag was, zoals we de afgelopen tijd vaak hebben gehad, maar toen liep Bas weer niet goed, dus heb ik het uitgesteld.
Bas heeft deze zomer zijn rechter voorpoot benadeeld en ondanks dat dit na een herstel van ruim een maand goed gaat, blijft dat een gevoelig punt waar hij gemakkelijk last van krijgt. Op zo’n slechte dag neem ik hem niet mee voor een lange wandeling.
Herfstkleuren op Landgoed Mariënwaerdt
Het was fantastisch weer, dus beter konden we het niet hebben. Eerst een bezoekje aan de Landgoedwinkel (vaste prik) en daarna lekker lopen en foto’s maken. Ik moet zeggen dat ik de foto’s die ik deze keer heb gemaakt, toch een stuk minder mooi vind dan van vorige keren. Aan de omstandigheden lag ’t niet, maar ik vind foto’s van een bosrijke omgeving altijd tricky omdat ze snel ‘druk’ zijn en daar hou ik niet van.
Maar soms zijn dingen die wel héél erg mooi zijn om naar te kijken niet goed vast te leggen op een foto. Dat is iets wat ik al me lang geleden gerealiseerd heb en me bij neergelegd heb. Ondanks dat ik héél erg van fotograferen houd, vind ik het ook fijn en belangrijk om vooral ook gewoon met mijn ogen te blijven kijken en genieten. Ondanks, of misschien juist wel dankzij het feit dat ik zo weinig zicht heb.
Soms zie ik iets wat zó mooi is, maar waarvan ik direct weet of zelfs zie, dat het op een foto niet overkomt. Dan maak ik als het ware een afdruk in mijn hoofd om te bewaren. Natuurlijk werkt dat niet echt zo, maar vaak kan ik zo’n beeld later nog oproepen. Ik had dat bijvoorbeeld ook sterk toen ik afgelopen voorjaar in de Keukenhof was.
Door de grote hoeveelheden bloemen en kleuren, werd het op foto’s al gauw een erg drukke bedoening, terwijl het zó prachtig was om gewoon naar te kijken. Die beelden kan ik ook zo weer voor me zien.
Wandelen op Landgoed Marienwaerdt
Hoewel ik met minder (mooie) foto’s thuis kwam dan ik had gehoopt, was het toch een fijne middag. Lekker samen wandelen met Bas, genieten van de rust en de omgeving. Ik merk altijd dat ik heel erg ‘zen’ word in zo’n bosrijke omgeving.
Zelfs in het lullige bosje genaamd het Lingebos wat we hier vlakbij Gorinchem hebben. Ik ben in in de basis echt een watermens en zou heel ongelukkig worden wanneer ik niet in de buurt van het water zou wonen, maar bossen vind ik ook heerlijk.
Ik moet dan ook altijd denken aan de zondagse boswandelingen die ik vaak met m’n oma en opa maakte als ik daar logeerde. M’n oma zei dan altijd dat ik eens goed diep moest ademhalen. Door de neus in en door de mond weer uit.
Ruik je het bos? Dierbare herinneringen zijn dat. En grappig genoeg doe ik dat ook altijd als ik in een bos ben. Diep ademhalen. Door de neus in en langzaam door de mond weer uit. Even de bosgeuren opsnuiven…. 
