Op 29 november schreef ik deze blogpost over Bas en zijn blaasontsteking. Op dat moment had ik goede hoop dat de infectie, die inmiddels al voor de tweede keer terug was gekomen nadat hij daar afgelopen zomer voor het eerst last van had, definitief weg zou blijven. Helaas was dat niet zo.
Vorige week maandag (17 december) ging ik wederom met hem naar de dierenarts. Dit keer voor een urinetest. Hij had toen 3 weken lang een vrij sterke antibioticakuur gehad (overigens geen straf voor hem, want dat betekende 2 keer per dag worst) en ik had verwacht dat er geen ontstekingswaarden meer gevonden zouden worden. Helaas dus wel…
De dierenarts vond dit opmerkelijk, omdat blaasontsteking normaal gesproken moet verdwijnen met zo’n sterke kuur. Omdat Bas, behalve de blaasontsteking gepaard met koorts, meerdere ‘plasproblemen’ heeft die ik eerst gooide op ouderdom, lijkt het er sterk op dat er een onderliggende reden is, die zijn aanhoudende én terugkerende problemen veroorzaakt. Er zullen er onderzoeken gedaan moeten worden om te zien wat er aan de hand is en er een oplossing voor te zoeken.
Bas heeft sinds de zomer dus ook last van nacht-incontinentie. Na lang tobben en veel slapeloze nachten heb ik een oplossing gevonden die redelijk werkt en daarnaast niet al te duur is, namelijk een plasband.
Dit is een stoffen band die je met klittenband om de taille van de hond vastmaakt en hier doe ik dan goedkoop, maar wel dik maandverband in. Want hij gebruikt dit dus dagelijks en zoiets kan al snel uitgroeien tot flinke kostenpost.
Ondanks dat dit meestal wel goed werkt en hij daardoor minder snel op de vloer, in zijn mand of elders binnen plast, is het, zeker met het oog op de blaasontsteking, niet goed om periodes tussen het plassen lang te maken. Dat betekent dat ik al een half jaar vrijwel nooit meer langer dan zo’n zes uur per nacht slaap.
Terwijl ik iemand ben die acht uur slaap eigenlijk wel nodig heeft. Maar nood breekt wet! Behalve permanent korte nachtjes, let ik er ook op dat ik niet te lang van huis ga. Als het even kan liever niet meer dan drie uur. Dat betekent onder meer dat iets als een dagje uit, er waarschijnlijk niet zo snel meer in zit. Alleen als hij mee kan.
Het leven wordt voor Bas en mijzelf, zodoende behoorlijk wat beperkter. Ik heb het met ale liefde voor m’n beestje over, maar natuurlijk zou een oplossing beter en fijner zijn. Voor ons allebei. En daar komen we uit bij waarschijnlijk wel het grootste probleem: Het financiële plaatje. Alleen al een bloedonderzoek exclusief consult, kost € 80. Dat kan ik al niet eens betalen…
Behalve bloedonderzoek moet er ook een echo gedaan en het is vervolgens de vraag wat eruit komt en wat de vervolgstappen zullen zijn. Maar dat het flink geld zal kosten, dat lijdt helaas geen twijfel. Door de aanhoudende kosten, heb ik in de afgelopen tijd al m’n reserves er doorheen gejaagd.
Ondanks dat ik al een tijdje stevig aan het bezuinigen ben (zelfs op mijn eigen eten), ontstaat er nog altijd niet echt veel ruimte. Normaal kan ik prima rondkomen van mijn uitkering, maar onverwachtse (hoge) kosten, zoals dit, geven problemen.
Gelukkig gloort er ook nog wat hoop aan de horizon. Iemand die ik via Twitter ken, vroeg me een paar dagen later of ik het wat zou vinden als hij een crowdfundingactie voor me op zou zetten. Ik was verbaasd en ontroerd door het gebaar, omdat ik juist gewend ben dat mensen meestal vragen of ik iets voor hen wil doen. Dat iemand iets voor mij wil betekenen, gebeurt niet snel.
Ik gaf aan dat ik dat erg zou waarderen. Ik had er zelf ook aan gedacht om zo’n project te starten, maar de drempel was veel te hoog. Het voelt dan een beetje als bedelen. Om geld vragen doe je niet.
Nu iemand anders de initiatiefnemer is, is dat anders en durf ik het linkje ook wel te delen op social media en mijn blog. Het blijft gênant en onwennig, maar soms moet je over bepaalde drempels heen stappen als er echt geen andere mogelijkheid is.
Inmiddels loopt de actie iets langer dan een week en is er al € 440 gedoneerd. En dat is meer dan ik eerlijk gezegd had verwacht. Het streefbedrag is € 1000 en dit lijkt erg hoog, maar is een reëel bedrag om de dierenartskosten die de komende tijd op me af zullen komen, te kunnen dekken.
Denk bijvoorbeeld ook aan speciaal voer of medicatie die Bas wellicht de rest van zijn leven moet gebruiken. Als je je bedenkt dat ik de afgelopen tijd al een paar honderd euro bij de dierenarts heb afgegeven, loopt zoiets dus sneller op dan je denkt.
Bas is natuurlijk al een hondje op leeftijd (in augustus 15 geworden) en sommige mensen zouden zeggen: Het is een aflopende zaak, geen geld meer aan spenderen. Maar Bas is nog lang niet ‘op’.
Behalve deze hardnekkige klachten, is het nog altijd en fit en levenslustig hondje met een gezond hart en veel plezier in zijn leven. Het zou mijn hart breken als dit hem de das om zal doen (die kans is aanwezig), terwijl zijn problemen waarschijnlijk gewoon verholpen kunnen worden. Daarom is dit zó belangrijk voor mij.
De man die de actie heeft gestart, is overigens professioneel (model)fotograaf en heeft er ook een mooie tegenprestatie aan verbonden: Iedereen die doneert, maakt namelijk kans op het winnen van een 2 uur durende professionele portretshoot, waarbij je 8 hoge resolutie foto’s krijgt. Geen gekke deal toch? Nog altijd met enige schroom vraag ik het, na Twitter, Facebook en Instagram, hier ook nog eens: Gun jij Bas ook een fijn, leuk en gezond nieuw jaar?