Terwijl ik zelf al sinds de eerste dag van 2019 bezig ben met een compleet andere challenge, was er onlangs een hype op social media, namelijk de 10 year challenge, waarbij mensen foto’s van zichzelf laten zien van nu en van 10 jaar geleden.

Ondanks dat ik niet zo’n fan ben van foto’s van mezelf en zéker niet die van jaren geleden, besloot ik toch ook eens te zoeken in mijn archief of er überhaupt iets bij zat wat ik aan de wereld zou durven tonen.

Ik was zelf ook wel benieuwd of ik veel veranderd ben in tien jaar tijd. Dus zocht ik een foto van toen en nu en zette die bij elkaar. Achteraf bleek het niet helemaal te kloppen, want ik had in de map van het verkeerde jaar zitten zoeken (2010) en de foto van 2019 is er stiekem één van eind december 2018. Dat laatste omdat ik na die tijd geen foto’s meer van mezelf had gemaakt.

Uiterlijk

Of ik qua uiterlijk ben veranderd? Ja ik denk ‘t wel. Ik vind dat ik heel lang een ‘kindergezicht’ heb gehad zoals ik dat noem. Geen duidelijke gezichtsvorm en een niet echt volwassen en behoorlijk kwetsbare uitstraling. Zelfs op mijn 34e had ik dat nog. Op de foto van 2009 (die dus officieel van 2010 is) zie je dat niet zo goed, maar als ik een foto laat zien die écht van 2009 is, zie je dat wel.

Verder zag mijn haar er heel anders uit. Om te beginnen was het véél korter en nog redelijk krullend. Ik heb van mezelf dus best krullend haar, maar dat zie je eigenlijk alleen als het kort is. Nu mijn haar een stuk langer is, is daar niet veel meer van over dan wat slag. Maar krullen zijn lastig in onderhoud, dus vind ik het wel prima zo.

Ik heb er erg lang over gedaan om te ontdekken wat nou echt ‘Ester’ was qua stijl en heb best wel geëxperimenteerd met kleding- en haarstijlen. Haar verven deed ik overigens niet (hooguit iets lichter), totdat ik opeens besloot dat ik een zwarte lok wilde en later werd dat dus bijna volledig zwart, op een lichtblonde lok aan de voorkant na. Ondanks dat zwart toch wel een vrij heftige kleur is, vind ik het nog altijd wel stoer staan op de foto’s die ik daar nog van heb.

Of ik het nog eens zou doen? Nooit! Het was echt een drama om het eruit te krijgen en heeft me anderhalf jaar en veel geld gekost om het er stukje bij beetje uit te krijgen. In de tussenliggende periode heb ik met allerlei gradaties blond rondgelopen, inclusief koperkleur. Vreselijk!

Make-up gebruikte ik ook amper en iets als wenkbrauwen epileren durfde ik niet. Ik ben echt een enorme laatbloeier geweest op veel gebieden. Dingen als een eigen stijl ontdekken en beginnen met make-up is iets wat meestal bij een leeftijd ergens tussen de 12 en 18 hoort, in mijn geval was dat vanaf mijn dertigste dat ik daar zo’n beetje mee begon. Maar zoals ik in veel dingen afwijk, was dat daar ook mee. Iets waar ik me inmiddels niet meer voor schaam.

Foto uit 2009 met drie kleuren haar

Leven

Ondanks dat er natuurlijk altijd wel veranderingen zijn, is mijn leven in grote lijnen niet héél veel veranderd. Ik woon nog altijd op dezelfde plek in hetzelfde huis, heb nog altijd geen partner en ook geen plannen of wensen in die richting en ook het feit dat ik nog altijd arbeidsongeschikt ben en dus geen werk heb, is onveranderd gebleven.

Erg vind ik dat niet. Ik kan enerzijds niet tegen voorspelbaarheid, maar heb soms ook best moeite met verandering en als iets me goed bevalt en me er prettig bij voel, dan voel ik niet de drang om daar iets aan te veranderen. Een beetje hetzelfde idee als dat ik bijna altijd hetzelfde bestel bij de friettent. Beetje rare vergelijking misschien, maar je snapt hoop ik wel wat ik bedoel. 🙂

Persoonlijkheid

In het mentale deel van mijn leven is wel ‘t nodige veranderd. Niet alleen kreeg ik vanaf ongeveer 2012 vaker last van mijn angststoornis en werd m’n toch al niet zo beste zelfbeeld slechter doordat ik bijna wekelijks op straat wel te horen wat voor lelijkerd ik was en dat ik maar mezelf beter op kon sluiten om de buitenwereld een plezier te doen, Ja dat soort dingen zijn echt gezegd. Dat verzin ik helaas niet.

Toch was er ook een duidelijke groei te zien. Ik werd sterker en minder kwetsbaar. Vooral in de afgelopen 5 jaar maakte ik een duidelijke groei door op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en met name in het afgelopen jaar merk ik dat angsten minder vat op me hebben en ik ook meer van me af durf te bijten.

Wanneer ik gekwetst werd, mensen onaardig tegen me waren of ik anderszins niet zo goed werd behandeld, hield ik altijd m’n mond omdat ik vond dat negeren de beste optie was. Maar wie zwijgt, stemt toe en de volgende keer ging het vaak nog verder.

Dat is verleden tijd. Ik laat van me horen, laat me de kaas niet van het brood eten en geef het aan als iets me niet zint. Het voelt nog steeds onwennig, maar ook goed om eindelijk eens voor mezelf te kiezen. Omdat ik net zoveel recht heb als ieder ander.

Slotconclusie

Waar de meeste mensen melancholiek terug zouden kijken op de afgelopen tien jaar en liever hun jongere ik terugzien, geldt bij mij precies het tegenovergestelde. Ik ben nu 44, maar ik zit beter in m’n vel dan eerder.

Qua uiterlijk ben ik nooit een hoogvlieger geweest en zal dat ook niet worden, maar ik vind dat ik er wel iets beter uit zie dan 10 jaar terug en dat zonder dat ik ergens veel moeite voor doe. Ik gebruik nog altijd niet al te veel make-up en smeersels of beauty-behandelingen zijn niet aan mij besteed en vind ik zonde van m’n geld.

Ik ben dus blijer met de huidige Ester dan met die van 10 jaar geleden. Als ik mijn jongere ik een advies had kunnen geven, was dat ongetwijfeld iets geweest als “Je bent ‘t waard!” Daarmee bedoel ik niet de reclame van cosmeticamerk Maybelline, maar gewoon in algemene zin.

Ik leefde op dat moment nog in de volste overtuiging dat ik niks waard was en alleen op deze wereld stond om anderen tevreden te houden. Dat ik beter m’n mond kon houden omdat ik niks te zeggen had en dat ik vooral niet moest denken dat ik ook maar ergens goed in was. Helaas had ik al die dingen niet zelf bedacht, maar was ik er wel in gaan geloven.

Was jij heel anders tien jaar geleden?